Sodade.

Woensdag 9 november 2022. 

Laatste dag in Palmeira da Cruz op Santo Antão. We nemen de ferry naar Mindelo op São Vicente om 16:00 uur. Even terug rekenen: 2 uur rijden naar Porto Novo langs de kustweg, als er geen oponthoud is. Veiligheidshalve uitchecken tussen 12u30 en 13 uur. Maar eerst nog een flinke wandeling langs de kustweg. Het begin ervan lijkt een beetje op een duinen-landschap. Dat is het niet. De heuveltjes zijn versteend zand, grillige vormen, zanderige druipsteen. Voor het eerst staat de wind zeer sterk. Fijne druppeltjes water worden hier en daar als een nevel de rotsen in gestuurd. Het pad is goed en breed - er passeert ons zelfs een stokoude vrachtwagen, op weg naar illegaal zand? Wel zijn er serieuze niveau verschillen te overbruggen zodat het toch geen gemakkelijke tocht wordt. We stappen 45 minuten in één richting en keren dan terug.  

Afscheid nemen van Guy en Dany en Palmeira da Cruz. ‘t is hier een hemelse plek met een warme service en voortreffelijk eten (bedankt, Guy). Maar we moeten naar een laatste eiland hoppen. Nu kennen we de rivierbedding, de bergwegen met kasseitjes, de kustweg. Drie keer houden we halt op de terugweg naar Porto Novo; één keer aan de kust, waar we een aantal jongens druk bezig zien met kruiwagens en zand schoppen. Zandrovers? ‘t Ziet er in elk geval niet naar uit alsof ze een zandkasteel bouwen. Een tweede keer bij een vuurtoren. Derde keer in het laatste deel van de kustweg om te “ezel slalommen”. Hier en daar lopen of staan groepjes ezels op de weg! We rijden zig-zag tussen de ezels door. 

In Porto Novo tanken we de Jimmy vol en leveren die vlotjes terug in. De zee-terminal is leuker en aangenamer dan die in Mindelo. Je kan er iets eten en drinken. Yevgeni en Nicolai, de russen uit Palmeira, wachten heir ook. Ondanks de sterke wind verloopt de overtocht rustig. Gelukkig! Bij het binnenvaren van de haven, klinkt “Sodade” van Cesária Evora door de luidsprekers van het schip. Sodade is moeilijk te vertalen: weemoed? Heimwee? Melancholie? Op dit moment niet aan ons besteed: we kijken al uit naar al het nieuwe hier op São Vicente. 

Bij het ontschepen in Mindelo spreekt een individu ons aan: of we een taxi nodig hebben. De kerel ziet er niet al te betrouwbaar uit (vooroordeel?) en de officiële taxi’s lijken allemaal al bezet: we gaan te voet naar ons hotel (900 meter). Geen probleem, behalve dat we opnieuw worden aangesproken. Deze keer door een jong, betrouwbaar uitziend persoon, die morgen (?!) zou vertrekken om in Nederland te gaan studeren Hij vraagt beleefd of we met hem schriften willen gaan kopen. Doen we niet. Ah, daar is Casa da Djeda, ons hotel. Wie checkt daar al in? Yevgeni en Nicolai. Wat een toeval. Het lijkt er op dat we hier voortdurend dezelfde mensen tegen komen. 

Casa da Djeda, de naam doet Arabisch aan. Zo ook de binnenpatio met veel planten. Geen bier of wijn, geen alcohol te krijgen. We hebben een relatief kleine kamer maar wel kraaknet. De ontvangst is super-vriendelijk en behulpzaam!

‘s Avonds stappen we naar “Taverna”, een bekend Italiaans restaurant in Mindelo. Niet ver, maar af en toe door een smalle, minder goed verlichte straat. Ik heb geen onveiligheidsgevoel. Betty misschien wat meer. Er staat “security” aan het restaurant … Als voorgerecht delen we40 cm bruschetta. Betty eet vis met heel veel groenten (ziet er heel lekker uit); ikzelf tagliatelli frute di mare (OK, maar veel). Als drank: niet onze favoriet Chã de Fogo maar Sodade, een witte wijn ook uit Fogo. Deze Sodade komt overeen met onze stemming: blij en opgewonden over wat we hier de volgende twee dagen gaan beleven. Terug in Casa da Djeda drinken we nog een gloeiend hete citroengras-tee en dan in bed 😴. Sodade, sodade … klinkt in mijn hoofd. 

P.S. Vandaag de “oude Belgen” niet gezien? Jawel, in de zee-terminal van Porto Novo vingen we een glimp van de drie op. Niet meer gezien op de ferry. Ze zullen zich wel vergist hebben van ferry of opnieuw één of ander probleem hebben gehad. 🤣