Praia op een plateau.

Vrijdag 4 november 2022. 

Zo, we zijn opnieuw +/- OK. Onze complete Belgische darmflora is verwoest en vervangen door Cabo Verdiaanse. Op eetgebied kan ons niets meer overkomen - denken we. Op naar het centrum van Praia, met de auto. ‘t Is amper 2 km te voet, maar langs een drukke verkeersader: niet leuk. 

Het “historische centrum” van Praia ligt effectief op een plateau, een kleine 40 meter boven de industriële haven en de omringende, uitdeinende “lage” stad. Er is druk, maar traag autoverkeer - veel taxi’s - en geen parkeerplaats, d.w.z. langsheen elke straat zijn betalende plaatsen maar we moeten een tijdje “rond rijden” vooraleer we er één vrij vinden. Met moeite parkeren, 70 escudo in de parkeermeter en dan is ‘t kuieren en kijken. 

Er is heel wat te zien in en rond de verkeersvrije, drukke, centrale straat: kleurrijke , statige huizen; een overdekte markt, vergelijkbaar met die in Assomada - ik word onpasselijk van het zien en de geur van vlees in het “slagers-gedeelte” van de markt; het presidentieel paleis - de wacht wordt net afgelost, nogal losjes en slordig; standbeeld van Diogo Gomes, mede-ontdekker van de Cabo Verde eilanden; een oude, pittoreske kazerne; een verroest pantservoertuig … maar vooral veel kleurrijke mensen. Her en der worden geparkeerde auto’s gewassen met een vod en een half emmertje water. Vermoedelijk op eigen initiatief van de wasser, niet op vraag van de chauffeur. 

In het Museo Etnográfico da Praia kost een toegangsticket 100 $ para nacionais (voor Cabo Verdianen); 200 $ para estrangeiros (vreemdelingen). Met een stalen gezicht vraag ik “doïs nacionais”. Consternatie achter de balie, tot de mevrouw snapt dat die “estrangeiro” een grapje maakt. Het museumpje is gehuisvest in een gerestaureerde koloniale woning. Naast oude gebruiksvoorwerpen is er een tijdelijke tentoonstelling van primitief, handgemaakt speelgoed. Sympathiek. 

Terug naar de auto. Die staat dicht bij een zone waar auto-wassen verboden is. Alsof de wassers zich daar iets van aantrekken. Een chauffeur van een propere, witte BMW onderhandelt net met de spontane wasser. Die heeft natuurlijk het laatste woord: dokken of krassen! We zitten juist in onze auto of een wasser tikt op de ruit. Hebben we ons parkeerticket nog? Ja, en het is nog 40 minuten geldig. Prachtig, met gebaren vraagt hij of hij het ticket krijgt. Natuurlijk. Lachend steekt hij zijn schuimende vuist uit: vuistje  👊 - vuistje 👊. Een volgende parkeerder krijgt ons ticket en zal dubbel betalen voor een wasbeurt. Als bij wonder zijn wij aan ‘t wassen ontsnapt. 

Nu nog wat “cruisen” met de auto in en rond Praia, kwestie van zeker te zijn dat we “alles” gezien hebben. Dan verlate lunch in Linha d’agua, de strandbar waar we gisteravond naar toe wilden. Het is er druk, veel locals, luidruchtig. In Cabo Verde - zoals overal ter wereld - krijg je een menukaart in een restaurant. Dat wil echter alleen maar zeggen wat ze hier ooit hebben geserveerd, NIET wat er nu beschikbaar is! Altijd naar de kelner luisteren om te horen wat er werkelijk kan. We eten een salade van gerookte zalm met croutons (weinig) en brood. Als dessert beveelt de kelnerin onder andere cheesecake aan. Dat kies ik … maar zelfs zo’n aanbeveling is geen garantie: er blijkt geen cheesecake te zijn. Twee koffies dan maar, met de leuke design suikerzakjes. 

‘s Namiddags nog wat luieren aan het zwembad van het hotel. ‘s Avonds eten buiten aan de bar, onder de palmbomen bij een bijna volle maan, een beetje een onwezenlijke sfeer. Alvast een veel leukere avond dan gisteren!