Mindelo.

Donderdag 10 november 2022. 

Mindelo, hoofdstad van São Vicente, is op één of andere manier een “stad met een hoek af”. Gezellig; druk; kleurrijk; veel mensen te voet op straat; veel auto’s en lawaaierige moto’s ook; verkopers allerhande; bedelaars; straatdansers; muziek; kaart- en ouril-spelers op schaduwrijke plaatsen; gehandicapten met dwars staande voeten of doorzakkende benen; en overal kleur, kleur en nog eens kleur… om van de markten nog te zwijgen. 

We stappen van ons hotel naar de Avenida Marginal die echter niets marginaals heeft. Integendeel, het is een drukke weg langs haven en kust. Daar is ook het Informação Turística “kantoor”, dat wil zeggen een geel geverfd houten hok waar postkaarten en stad-plattegronden worden verkocht. Maar we vinden onze weg wel zonder plan: cultureel centrum met nationale bibliotheek (klein), mooie huizen in Portugees-koloniale stijl (veel), de centrale overdekte markt (rustig), de Praça de Igreja waar een oude schoenlapper aan het werk is … 

We belanden op de Praça Estrela, veel groter dan ik mij had voorgesteld na het lezen van de boeken van Germano Almeida. Er is markt, elke dag waarschijnlijk. Markt van “van alles”. Ambachtslui zijn aan het werk: schoenmakers, stikkers, plakkers van teenslippers, makers van toeristische prullaria. Verborgen tussen de marktstalletjes beelden grote azulejo’s de geschiedenis van Mindelo en Cabo Verde uit. 

Maar … toch wel extreem ongelooflijk: daar zijn de “oude Belgen” opnieuw! Ze hebben deze morgen hun vlucht naar Praia gemist want ze hadden een foutief vertrekuur in het hoofd.  Misschien kunnen ze deze avond mee met de negen uur vlucht? De mevrouw heeft een grote ontstoken kras op haar arm. “Gekrabd door een kat”. Er komt een vlieg op de wond zitten. “Of wij hier dan nooit iets voor hebben”, vragen de oude Belgen.  Euh, nee.  “Wij zijn avontuurlijke reizigers. Misschien zijn jullie saai?” is hun conclusie. Dat zal dan wel 🤣😂. We wensen ze in elk geval nog een goede reis en hopen stiekem ze niet meer te ontmoeten. 

We kuieren door een straat waar bij luide muziek spontaan gedanst wordt. Komen uit bij de Torre de Belem, een kopie van de originele toren in Lissabon. Hier huist het museum van de zee … maar vandaag niet: alle zalen zijn leeg want worden opnieuw geverfd. Tijd voor doïs café op het voetpad van Casa Café Mindelo. Aan de overkant van de straat, aan een palmboom bouwt een kleurrijke figuur met touwen een soort van boot. Hij verkoopt veelkleurige armbanden. Misschien ééntje voor kleindochter met haar naam in steentjes en Cabo Verde kleuren? Kan; 10 minuten wachttijd. Prijs: 3,5 € maar daarvoor mag ik ook foto’s à volonté nemen. Bovendien blijkt de armband-maker vroeger visser te zijn geweest. Vandaar zijn constructie in de vorm van een boot. 

De “mercado de peixe” - vismarkt - hebben we nog niet gezien. Onvergeeflijk. “Snel” daarheen. Indrukwekkend, de vissen en  … de visvrouwen die ons met verveelde blik aanstaren - die toeristen kopen toch niets - en onverstoorbaar met vliegenmepper over hun koopwaar wapperen. Tegenover de vismarkt is een “kunstencentrum”. Hier experimenteren ambachtslui of kunstenaars met autobanden, deksels van olievaten, WC-potten, bananenbladeren, triplex-platen, … We lunchen in “Nautilus” op de Avenida Marginal en drinken koffie in Pastelaria Morabezza. Een korte siësta in Casa da Djedja is inmiddels hard nodig. 

Uitgerust zoeken we het huis / museum van Cesária Evora. GPS laat ons in de steek. We belanden in de buurt: aan de Palácio do Povo, gouverneurswoning. We vragen de weg aan twee oudere Cabo’s … die geen van tweeën Engels spreken. Vriendelijk en behulpzaam zijn ze wel. Eén van hen neemt ons een eindje mee en wijst dan een straat aan. Die lopen we in. Inderdaad, halfweg de Rua Guerra Mendés vinden we het vroegere huis - nu klein museum - over leven en carrière van Cesária Evora. Plaasteren voetafdrukken (van Cesária? De zangeres liep altijd blootsvoets) worden gebruikt als deurstoppers. Klein maar sympathiek museumpje; muziek van Cesária speelt hier continu. 

We wandelen terug langs de Praça Estrela, langs “Loja China” - winkels met Chinese brol, langs de Torre de Belem en de oceaan voor een biertje in Casa Café Mindelo. Of de duivel er mee gemoeid is: miljaar, miljaar … daar zitten de drie oude Belgen. We kunnen niet anders dan ze te trakteren: drie grote grogues en één cola om met hun drieën te delen. Hopelijk is dit nu definitief de aller- allerlaatste keer dat we ze ontmoeten. We zijn hun verhalen zo beu als kouwe cachupa!

Gelukkig kunnen we uitkijken naar vanavond: pizza in Taverna! Opnieuw zitten Yevgeni en Nicolai daar.  D’er is bovendien “live music”. “Lembrá d’ser feliz” staat op de T-shirts van het personeel. Portugees voor “Vergeet niet gelukkig te zijn”. Als afsluiter van de dag kan dat tellen!