São Vicente.

Vrijdag 11 november 2022. 

Kan je in Mindelo een auto huren voor één dag? Natuurlijk, we rijden net de stad uit, richting Monte Verde. Kan je São Vicente zien in één dag? Dat gaan we nu proberen. 

Twee dingen vallen al onmiddellijk op: ‘t is hier dor en veel droger dan op de andere eilanden van Cabo Verde die we bezochten. En misschien als direct gevolg: mensen zijn hier veel armer. Het landschap is woestijnachtig met hier en daar een groene “pluk” of een boom die krom gebogen tegen de constante wind vecht. Geiten dwalen over de berghelling van de Monte Verde. We dokkeren over de kasseiweg naar omhoog. De auto maakt een vreemd geluid. Stoppen, wielen controleren, banden, onderkant. Niets te zien. Beneden ligt Mindelo in de vroege zon. In het noorden rijzen de bergen van Santo Antão op: mooi! De panorama’s worden spectaculairder naarmate we stijgen. Weer stoppen bij een uitkijkpunt. Een Cabo die met twee toeristen op gang is, kijkt naar onze auto. “You have a problem” zegt hij en wijst op het rechter voorwiel. De spatlap is los gekomen en slijpt soms over de kasseien. Geen probleem: in een wip ligt de vriendelijke Cabo onder de auto. Zo gefixt. Bedankt!

De top van Monte Verde is 744 meter hoog en ligt 6 km van Mindelo. Dat is een gemiddeld stijgingspercentage van 12,4 %! Op de top staan een aantal schotelantennes en telecom-masten die bewaakt worden door drie gewapende soldaten en een hond. 

We rijden verder naar Salamansa, maar missen de afslag op de “grote” asfaltweg. Niet erg: we rijden direct door naar Baia das Gatas: ‘t is maar een paar kilometer verder. São Vicente is immers een klein eiland: amper 18 km breed en 22 km lang. Baia das Gatas is een kustplaatsje: lang en breed zandstrand, een korte en een lange pier, helder diep water om in te snorkelen en verder … verlaten. ‘t Schijnt druk(ker?) te zijn in het weekend. Een eenzame hengelaar probeert zijn middagmaal uit de zee te halen …. De enige bar - of is het een restaurant - aan het strand heeft een groezelig terras en een standbeeld van een visser. Na een slapende cachorro (straathond) van onder onze auto te hebben gepord, rijden we verder; toch terug naar het daarnet gemiste Salamansa. Dat is een centrum van surf en kitesurfen. Maar ook hier: geen drukte; een eenzame kitesurfer trotseert de branding. Nog een strandwandelingetje erbij kan geen kwaad. 

Calhau aan het andere eind van São Vicente is zo maar eventjes 20 minuten rijden. Weliswaar langs een mooie kustweg, waar zandduinen afwisselen met rotsen. Het lijkt of de wereld hier ophoudt: onafgewerkte, verlaten huizen, grindwegen, verval … maar van hier uit zie je wel het enige onbewoonde eiland van Cabo Verde: Santa Luzia. 

Op naar het laatste dorpje van onze rondrit: São Pedro, een paar kilometer van Mindelo. Van Calhau moeten we weer het binnenland in: door de vallei van Madeiral. Hoogst waarschijnlijk de enige groene vallei op São Vicente. Er wordt - met moeite - aan landbouw gedaan ondanks gebrek aan regen. Waterwindmolens pompen water op uit diep geboorde putten. Helaas, op lange termijn wordt ook dat water steeds zouter. De vallei doet een beetje Marokkaans aan met palmbomen en witte kubus-achtige gebouwen. 

São Pedro ten slotte, letterlijk aan het eind van de start- en landingsbaan van de luchthaven. Hier kan je “swimming with turtles” doen: met bootjes brengen enthousiaste Cabo’s je een eindje in zee waar je met wat geluk zeeschildpadden kunt zien en er tussen zwemmen. Hebben we niet gedaan. Wel vanuit een strandbar de bedrijvigheid gade geslagen, ons geërgerd aan een groepje luidruchtige meisjes en een biertje met pastéis con peixe genuttigd. Overigens is ook São Pedro een zeer arm dorp. 

‘t Is bijna 16u30 als we terug rijden naar Casa da Djedja in Mindelo. Er is een mini-opstopping in het centrum: een begrafenisstoet! De lijkwagen wordt begeleid door muziek en gevolgd door honderden mensen, de meeste in het zwart gekleed. 

Vanavond dineren we opnieuw in ons geliefkoosde restaurant “Taverna”. Wie zit daar ook? De “jonge Belgen” - Kristof en Inge - uit Palmeira da Cruz (zie deze blogpost). Heel leuk weerzien. De barman van Taverna neemt lachend een foto van ons viertal, vóór de restaurant-muur waarop de eilanden van Cabo Verde zijn geschilderd. Die moeten we naar Guy en Dany sturen!

Onze laatste avond in Cabo Verde. We kuieren nog even langs de Avenida Marginal. Van zowat overal klinkt live-muziek. ‘t Is weekend. Een nachtclub op het water probeert met felle lichten klanten te lokken.  Op een binnenkoertje drinken Cabo’s en luisteren naar een muzikaal trio. Wat een ambiance in deze gekke stad!

Naast Casa da Djeda wippen we nog even een kunstgalerij binnen: grote kleurrijke schilderijen van Alex da Siva, de ontwerper van het “slavenmonument” in Rotterdam. Dan is het toch tijd voor bed. 

Morgen 11 uur auto inleveren op de luchthaven; rechtstreekse vlucht naar Lissabon; snelle aansluiting naar Brussel, hopelijk. We kunnen beginnen herinneringen koesteren aan Cabo Verde. Misschien heimwee? melancholie? Sodade … sodade … sodade …