Serra Malagueta.

Maandag 31 oktober 2022.

Jogging. 

Geen betere manier om voeling te krijgen met een land dan via een ochtendlijke jogging. Nog maar pas ben ik het hotel uit of een jonge cachorro - straathond - loopt al met me mee. Die straathonden zijn rustig, onderdanig, niet gevaarlijk, geen Cabo Verdiaan die er acht op slaat. Twee grijskopijsvogels op een elektriciteitsdraad kijken op me neer. Een mevrouw veegt met een bezem de verlaten strandboulevard schoon. Op de grintweg langs de oceaan passeer ik regelmatig mensen: hand opsteken en luid bom día roepen. Lichte verbazing maar dan verschijnt een grote glimlach op hun gezicht: bom día en één of twee duimen gaan in de lucht. Leuk! Ik passeer een varken met biggetjes, kom uit bij … het concentratiekamp van gisteren! Maar de jonge bedelaartjes van gisteren zijn er niet, of toch … drie kinderen die bom día zeggen maar niets vragen: ze zien dat ik niets bij heb. Terug langs de kaarsrechte weg naar Tarrafal. Kinderen sjokken met rugzak naar school, veel verkeer, vooral “voetverkeer” en aluguers. De stad leeft op een ander ritme dan gisteren. 

Serra Malagueta. 

Het nationaal park Serra Malagueta ligt in het hart van het eiland Santiago. Het omvat de bergachtige kliffen die van oost naar west over het eiland lopen, bekend voor de prachtige panorama’s. Dat park doen we vandaag: een kleine, rustige wandeling in het nationaal park. Maar eerst fruit- bananen en pruimen - kopen op de lokale, overdekte markt. Parkeren op de parking van aluguers, ernaast. Who cares. Dan wat “couleur locale” op de markt. Zeer vriendelijk en behulpzaam zijn de verkoopsters. 

Langs de spectaculaire weg van Tarrafal naar Praia ligt het bezoekerscentrum van de Serra Malagueta. Een vriendelijke Cabo legt ons uit welke wandelingen er zijn. We kiezen voor een anderhalf uur durende wandeling langs de rand van de Serra. Anderhalf uur enkel dan … we moeten ook nog terug. Maar we gaan maar zover als we zin hebben. Wel moeten we betalen voor de ingang tot het park: 500 $ (=4,5 €) voor twee personen en een foldertje met kaart. Op stap dan maar. De wandeling, de panorama’s, de vlinders, de natuur, de zon … alles is zo overweldigend dat ik het niet kan beschrijven. Dus voor eventjes wordt deze blog een foto-blog. Wel dient nog gezegd dat we uiteindelijk toch helemaal tot het eindpunt van de wandeling gaan. Jeugdige overmoed?

Oude Belgen. 

Op één van de weinige bankjes langs de wandeling zitten twee oude Belgen (=wat ouder dan wij zelf🤣).  Ze vertellen horror-verhalen over urenlang aanschuiven om een ferry te boeken die dan uiteindelijk wordt afgelast; weer aanschuiven om geld uiteindelijk niet terug te krijgen; wachten op aluguers - ze reizen duidelijk in een andere klasse dan wij. Ambitieus zijn ze wel: hun plan is om bij het eindpunt/keerpunt van onze wandeling een aansluitende vijf uur durende afdaling te doen en dan, eens beneden, hopen dat er nog een aluguer passeert. Good luck. We laten ze achter ons en zien ze pas weer als wij al terug keren. Waarop ze besluiten om ook “maar” tot het eindpunt te gaan en wijselijk in onze voetsporen terugkeren. 

Wij picknicken op een kampplaats, in de schaduw, op een houten bankje dat met spanriemen aan een tak en de stam van een boom is bevestigd. Een groep Duitse wandelaars met gids trekt langs een onooglijk, compleet overgroeid pad het woud in, op zoek naar een kolonie Vervet aapjes (die zijn hier 400 jaar geleden door de Portugezen geïntroduceerd). Laten we de Duitsers discreet volgen … we banen ons een weg door het oerwoud. Tot we horen dat de groep met terugkeren: een groot rotsblok is op het pad gevallen, geen doorkomen aan. Niet erg. Nog wat verpozen op “ons” bankje. Dan afdalen naar het bezoekerscentrum, Betty met Leki-stokken, ikzelf sjokkend: de afstand begint door te wegen. 

Aan het bezoekerscentrum zitten de twee oude Belgen rustig een mango te eten. Wachtend op een eventueel passerende aluguer die hen naar Tarrafal brengt. Of ze met ons willen meerijden? Natuurlijk! In ruil voor een halve liter fris bier in Tarrafal! In café Cegonha (“den ooievaar”) drinken we onze welverdiende pint en halen oude reisverhalen op. 

Alto Mira.

We zijn het avondeten in het hotel wat beu: tonijn, op verschillende wijzen doorbakken! Laten we een pizza gaan eten in Alto Mira, wat letterlijk vertaalt als “hoog doel” of “hoge focus”. De ingang is een onooglijk steegje dat ons langs de pizza-oven op een met zeil overdekt binnenpleintje voert. Blauwe tafeltjes en stoelen, blauw geblokt tafelkleed … ziet er leuk uit. De baas is een “echte” vlotte Italiaan uit Milano. Hij charmeert Betty onmiddellijk: u lijkt op “mia mama”. Ik heb dan weer een Italiano-hemd aan. 😀 De sfeer zit hier goed, het restaurant vol, de aanbevolen rode wijn - Chã, vinho de Fogo - is heerlijk, de espresso (met Portugese koffie gebrouwen) zoals het moet. Hier komen we morgen terug. A domani!