Santo Antao.

Dinsdag, 8 november 2022. 

Santa Antao is een waar wandelparadijs. Maar vandaag nemen we de auto. We willen de oude weg “doen” die van zuid (Porto Novo) naar noord loopt (Ribeira Grande). Die heeft de reputatie van spectaculaire panorama’s te bieden. Benieuwd of we nog verbaasd zullen zijn na wat we hier al hebben gezien. Na een lekker en stevig ontbijt in Palmeira da Cruz rijden we de ons zo vertrouwde rivierbedding in. 

Een uurtje later dokkeren we vanaf Ribeira Grande de noord-zuid kasseiweg op, over en langs de oude kraters van Santo Antao. Foto’s moeten voor zich spreken want woorden schieten te kort. De panorama’s zijn inderdaad van de indrukwekkendste die we al ooit gezien hebben. Een bekende plek is de richel van Delgadim, een smalle rots-strook tussen twee diepe valleien. Net breed genoeg voor de kasseiweg. 

We stoppen voortdurend, bijna bij elke nieuwe bocht in de weg. Plots … wie komt daar de weg afgesjokt? Ongelooflijk: daar zijn ze weer, de oude Belgen! In een kleine bar hebben ze net aan de Cabo’s uitgelegd hoe je een grogue-cola maakt. Misschien is dit de geboorte van een nieuwe cocktail op Santo Antao 😂? Oh ja, mevrouw is gisteren met haar hoofd tegen de badrand gevallen. Flinke buil maar voor de rest is alles OK. Geen tijdsdruk voor ons maar toch: we willen voort en laten de oude Belgen afdalen. Een flink eind verder kijkt een Miradouro uit over een krater. Dan rijden we door een dennenbos. Wat een doordringende dennengeur! Hier zijn geen dorpjes meer, alleen nog af en toe een geïsoleerd huis met een paar kinderen, een ezel … 

We rijden tot Agua das Caldeiras. Hier hebben we een mooi zicht op de Cova krater. Beneden is de kratervloer opgedeeld in tientallen kleine landbouwperceeltjes. Langs de andere kant, kijken we uit over de zee en zien we zelfs São Vicente liggen. Twee bezwete mannen komen aangewandeld, een Nederlander en een Belg. We raken in gesprek. Zij zijn vanuit de vallei van Paúl, helemaal tot hierboven gewandeld. Kunnen ze met ons meerijden tot Ribeira Grande? Moeilijk in onze kleine Jimmy, vooral omdat Alexander - de Nederlander - groot en struis is. Maar moeilijk gaat ook. We rijden volgeladen terug Toch nog een paar keer stoppen: even kort bij de afdalende oude Belgen (“Nee, jullie kunnen we echt niet meer meenemen!”),  bij de Miradouro en bij de Delgadim. Elke keer is Alexander tot tranens toe bewogen van de schoonheid van het uitzicht. In tegenstelling tot deze morgen, verschijnen hier en daar wolken tussen de bergen. 

Alexander en Yve betalen ons een biertje op een terrasje in Ribeira Grande. Zij nemen verder de aluguer terug naar Paúl. Wij struinen nog even rond in ‘t stadje, nota bene de “hoofdstad” van Santo Antao. Klein, pittoresk, sympathiek. 

Chã d’ Igreja: had de weg naar Palmeira da Cruz niet opgebroken geweest, dan waren we daar elke keer gepasseerd in plaats van door de rivierbedding te rijden. Laten we toch proberen om tot daar nog te gaan. Dat lukt, de weg is pas na Chã opgebroken. ‘t Is nog een pittoresk dorpje ook, stil, gekleurde huisjes, witte kerk, bewoners die je vanachter het gordijn nakijken. 

Als afsluiter van de dag krijgen we bij de avondschemering een ongelooflijk kleurenspel over zee en bergen. Wat een eiland is Santo Antao toch!