Colca Canyon.
31 augustus, 2013.
Onze rit begint rustig en goed: we volgen een asfaltweg die langs de rechteroever van de Colca hoog de canyon zal intrekken. Plots worden we geconfronteerd met een gigantische scheur in de aarde: zo’n 10 meter diep, 20 meter breed en honderden meters lang. De asfaltweg is abrupt onderbroken: waar de weg had moeten zijn is de scheur opgevuld met rotsten, stenen en grint. Aan de andere kant loopt de asfaltweg gewoon door. Het resultaat van een recente aardbeving? Over de stenen rijden dus naar de andere kant en verder. De weg daalt af en loop door een klein zijriviertje van de Colca. Daar met de auto door. En natuurlijk gaat de asfaltweg al snel over in een nu voortdurend klimmende grintweg. Auto in, 4x4 modus en stijgen. Stijgen doorheen een onbeschrijfelijk mooi landschap. De canyonwanden zijn aanvankelijk nog omgezet in eeuwenoude en nog steeds voor landbouw gebruikte terrassen. Maar naarmate de wanden steiler worden en de kloof smaller, verdwijnen ze.
Af en toe passeren we een paar mensen met beladen ezels of een kudde schapen of koeien, uiteraard meestal in het midden van de weg. Veel “miradors”, uitzichtpunten, langs overstekende bochten in de weg, maar die laten we – voorlopig – allemaal voor wat ze zijn: ons einddoel voor vandaag is de Cruz del Condor, een uitzichtpunt zo’n 1.200 meter boven het waterniveau en waar je condors zou kunnen spotten. Afstand van onze lodge: ongeveer 50 km. Geschatte reisduur: anderhalf uur.
We rijden door een tunnel, ruw uitgekapt doorheen de rots, niet verlicht, onze “faren” op, zo veel stof dat het in het schijnsel van onze koplampen bijna op mist lijkt, twee- tot driehonderd meter lang in ’t pikkedonker ... griezelig! Buiten de tunnel weer. Plots dribbelt een vos de weg over. Zilvergrijsbruine pels: prachtig beest.
’t Is 9 uur als we de Cruz del Condor bereiken: de plek staat vol met kleine autobusjes, toeristen en verkopers van sjaals, capes, beeldjes, panfluiten, hoeden, mutsen, tekeningen, riemen ...
Toch krijgen we nog een goed zicht op de canyon en het adembenemende landschap. Echter geen condors te zien ... hoeft niet. Deze rit is één van de meest spectaculaire en fantastische die we ooit hebben gedaan. Eén voor één beginnen de busjes al weg te rijden. ’t Schijnt dat ‘s morgens van 7 to 9 de beste tijd is om de condors te zien. Plots weerklinkt de roep “condor, condor”. Tientallen vingers gaan de lucht in en jawel: een condor zweeft majestueus, zonder enige vleugelslag langsheen de rand van de canyon, tot zelfs zo’n twintigtal meter boven onze hoofden. Ik krijg er kippenvel van – heb ik altijd bij zo’n ontroerende natuurbeleving – majestueuze beesten in een ongelooflijke, natuurlijke omgeving. Condors zijn eigenlijk reusachtige gieren met een vleugelspanwijdte van ongeveer 3 meter.
Toeristen trekken weg. Een koppel mooie roofvogels draait boven onze hoofden in de lucht. Geen toerist die er naar omziet. Tegen 10 uur is de plek zo goed als verlaten, behalve dan de verkopers – sommigen beginnen ook al op te kramen - en nog een paar toeristen en ... condors. Tot driemaal toe zien we nog één tot twee condors uit het ravijn opstijgen of er juist met gestrekte klauwen inglijden. Ons geluk kan niet op, onze dag niet meer stuk.
Twee Duitse toeristen zijn met de mountain bike helemaal tot hier komen rijden, uiteraard in meerdere dagen, vanuit Arequipa. Over de 4.900 meter hoge pas waarlangs wij gisteren ook in de Colca Canyon geraakt zijn. Een prestatie!
’t Is 11 uur als we de terugkeer aanvatten. En deze keer nemen we rustig de tijd om, bij bijna elke mirador, van de omgeving, het uitzicht en het landschap te genieten, en ... te lunchen.
’s Namiddags gaan tanken in Chivay voor 300 soles (~80 EUR) maar de hoeveelheid is in “gallones” uitgedrukt. Heb de indruk dat de prijs vergelijkbaar met de prijs in België is. Chivay bezoeken: typisch, druk, indiaans, lelijk en stoffig. Dan terug naar de lodge maar onderweg uitstappen in Yanque: ook typisch dorpje maar met mooie Plaza de Armas. Tijd voor een drankje en een quinoa pannenkoek op een piepklein terrasje. Quinoa:de minuscuul kleine zaadbolletjes van een houterige plant die op korte tijd 2 to 3 meter hoog kan worden. Quinoa kan gebruikt worden zoals rijst of griesmeel. De plant zelf is echter niet verwant aan graan of gras maar eerder aan spinazie.
Terug naar de lodge. Nog even langs de rivier wandelen, foto’s nemen, “hot pools” in.
Dan tijd voor ons nu al klassiek geworden Peruaans aperitief (Pisco Sour) in de bar waar, opnieuw, gezelschapsspelletjes worden gespeeld door de Peruvianen.
Dit was een topdag. Zoals zovele voorgaande!