Machu Picchu.
27 augustus 2013.
We hebben onszelf deze morgen een strak uurschema opgelegd:
4u45 opstaan gelukt;
5u00 ontbijt op 2 minuten na, ook gelukt (eten moeten opschrokken);
5u40 verplicht aan treinstation van Ollantaytambo zijn om in te checken: heeft wat voeten in de aarde: een snelle rit in het pikdonker is nodig, al een paar vrachtwagens moeten voorbijsteken; zelfde hobbelige, bochtige en smalle weg in het dorp als gisteren.
6u10 vertrek trein YES, gelukt!
De treinrit naar Aguas Calientes, ook wel Pueblos Machu Picchu genoemd, en zo’n 50 km ver, is comfortabel. In een rijtuig met ook vensters bovenaan in het dak, rijden we door een spectaculair berglandschap, maar uiteraard - gezien het terrein - aan een gezapig tempo. De lijn heeft maar één spoor en op een paar plaatsen slechts kunnen twee treinen elkaar passeren. We glijden voorbij dorpjes die vermoedelijk al eeuwen lang niet of weinig veranderd zijn: er wordt nog geploegd met houten ploeg met ossenspan! En waar er geen dorpjes zijn, dat wil zeggen voor het grootste deel van het traject, probeert het oerwoud voortdurend de al smalle spoorlijn opnieuw te overwoekeren. Dit is één van de prachtigste treinritten die we al hebben meegemaakt. Op zich het vroege opstaan al waard!
Uitstappen na een rit van ruim een uur in Aguas Calientes: een toonbeeld van wanorde en lelijkheid temidden van de fantastische Andes. Al bij de uitgang van het treinstation moet je je een weg zoeken en banen doorheen tientallen en tientallen kraampjes met “van alles”, toeristische brol die we al overal hebben gezien. De spoorlijn loopt dwars door het “dorp” zelfs op een paar meter van hotels, restaurants en winkels, alles op, onder en naast mekaar gebouwd in “geen stijl” (en vermoedelijk heel snel: het lijkt niet dat hier architecten zijn aan te pas gekomen). Nog zijn we niet in Machu Picchu: tickets kopen (en in dollars betalen) voor de 20 minuten durende busrit, steil omhoog, langs tientallen haarspeldbochten de jungle door. Uiteraard zijn we niet alleen: busjes rijden af en aan. Best druk!
Eindelijk dan aan de ingang van Machu Picchu. Er is echter mist! Of wolken. Die werden talrijker en dichter naarmate we met het busje omhoog kropen. Vooraf (via internet) gereserveerde tickets laten controleren en dan de site in ... de ruïnes liggen uitgestrekt voor ons in de bekende terrasvorm maar ... omhuld door mist en wolken. We wandelen door de terrassen in de vroegere “landbouwzone” van Machu Picchu naar de ruïnes van de tempel van de Condor, doorheen het vroegere “industriële” en “residentiële” deel tot op de centrale plaats. Volop foto’s nemen nu. Er zijn nog niet teveel toeristen. Alleen spijtig van de mist ... we zien slechts af en toe eventjes de top van Waynapicchu (de grote berg aan de achterkant van de site) even opduiken uit de wolken. Aan de voet van die Waynapicchu1 bewonderen we de heilige rots van de Inca’s: een grote steen met figuren ingekerfd. Daarna trekken we naar de overkant van het grote plein, naar de plek waar de heiligdommen liggen: de zonnewijzer aan de tempel van de zon, het huis van de hogepriester, de tempel van de drie vensters .... en wat zien we daar nog, plots hoog in de lucht? Onmiskenbaar de blauwe “plek van ’t goe weer”: de bewolking lijkt op te klaren. We doen nog een keer de ronde van de hele site terwijl het steeds maar verder opklaart.
We hadden het niet gedacht toen we hier aankwamen maar als we aan het hoogste punt van de site komen, daar van waaruit de postkaart-foto’s worden genomen, baadt de hele plek in de zon! Foto’s nemen en nog foto’s nemen. We krijgen er niet genoeg van, noch van te kijken, noch van te fotograferen. En als toemaatje komt een hongerige lama nog net voor de lens lopen: foto van Machu Picchu met lama 2! Fantastisch!
Nog krijgen we er niet genoeg van (we moeten wel op de tijd letten want om 13u40 vertrekt onze trein weer uit Aguas Calientes) en we trekken naar de “Inca-brug” via een smal pad dat eerst door de jungle voert en dan op een richel langs een loodrechte rotswand. Geeft een goed idee van wat de Inca-trail moet zijn! De “brug” zelf is afgesloten en is niet meer dan een vijftal boomstammen over een honderden meters diep ravijn.
Terug naar de site en nog even tot het allerlaatste moment van de zon en het panorama genieten. En dan noodgedwongen terug ... na een bezoek van een vijftal uurtjes ... en geen minuut verveeld. Alle clichés over Machu Picchu waar gemaakt. Dit moet je ooit een keer gezien hebben!
Verrassing, en een onaangename nog wel, als we aan de uitgang komen: een honderd meter lange, kronkelende file voor de bussen die ons weer beneden naar het treinstation moeten brengen! En we hebben niet veel tijd meer te verliezen. Aanschuiven maar. De file gaat niet vooruit hoewel bussen aan en af rijden. En plots maakt zich een grote groep los en rent naar een paar net aangekomen bussen! Blijkbaar hebben groepen voorrang? Dit ziet er meer en meer hopeloos uit ... niet georganiseerd, chaos compleet. Om een onbekende reden blijft de eerste groep die net zou gaan instappen plots staan. Iemand lijkt teken te doen aan de rest van de file om op te stappen. Doen we, voorrangsregels aan onze laars lappen en hop, een bus op! Nood breekt wet! We raken op tijd aan het station en in de trein, een iets luxueuzere versie nog dan voor de heenreis.
Inca-muziek weerklinkt in de trein. Terwijl ons een drankje en een snack wordt aangeboden, komt plots een gemaskerde Inca-figuur allerlei gekke dansjes en sprongen uitvoeren in het gangpad. Daarna, zowaar een “fashion-show” van Peruaanse kledij uit baby-alpaca wol door het treinpersoneel zelf gegeven. Je zou bijna vergeten om opnieuw van de spectaculaire landschappen buiten te genieten. Maar de sfeer zit er goed in, daar in onze trein: muziek, handgeklap, modeshow ... Maar de show blijkt niet zonder staartje te zijn: het treinpersoneel passeert nu ook met verkoopskarretje in het gangpad en ze doen aan “hard selling” met B als “target”. Of mevrouw deze roodbruine sjaal/cape niet mooi vindt? Je kan hem op verschillende manieren gebruiken. Uit pure baby alpaca-wol. Exclusieve collectie voor Perurail in samenwerking met Orient Express. En niets is te duur voor een prinses, “is it not, sir”? wordt mij gevraagd. Maar B geeft niet toe, uit principe want ze wil niet onder druk gezet worden! (Dat had ik die verkopers al van in het begin kunnen vertellen). De tijd vliegt natuurlijk voorbij en in een mum arriveren we opnieuw in het station van Ollantaytambo, onze eindbestemming.
’t Is 3 uur ‘s namiddags. Volop tijd dus om in het stadje rond te kuieren en de kleine straatjes in te trekken. Eeuwenoude huizen bewonderen, de lokale bevolking meestal in typische klederdracht bekijken en “dos cervezas por favor” op de Plaza de Armas drinken. Rustig genieten nu ...
Auto ophalen aan de stationsparking waar we nog moeten afrekenen. Drie soles per uur en we staan hier van ongeveer 6 uur ’s morgens tot 4 uur ’s middags. Dat is ... de Peruviaan aan het kantoortje telt op zijn vingers .. un, dos, très ... inderdaad 10 uur dus dertig soles (~10 Eur).
Terug nu naar het hotel. Onderweg nog even uitstappen voor foto’s van ploegende campesino’s met ossenspan en dan: nagenieten.
Ik weet ’t, is een cliché maar dit is een onvergetelijke dag geweest!
1 Machu Picchu, of de “verloren stad van de Inca’s” werd nooit door de Spaanse veroveraars gevonden. De site is trouwens van in de vallei niet te zien. Waarschijnlijk is de stad verlaten geweest nog voor de Spanjaarden Peru veroverden. Waarom dat zou gebeurd zijn is onbekend. Een theorie is dat door een aardbeving een deel van Waynapicchu is afgescheurd. Dat kun je trouwens nu nog duidelijk zien. Gezien de Inca’s geloofden dat de bergen goden waren, werd die aardbeving en de scheur in hun heilige berg gezien als een teken van de goden dat de site moest verlaten worden. Waynapicchu kan je te voet beklimmen. ↩