Sexy Woman.
25 augustus 2013.
Vandaag zouden we uitslapen. B doet dat inderdaad maar ze wordt wakker met hoofdpijn. Niet dat het er iets mee te maken heeft maar ons bed is te klein! Niet alleen te klein maar blijkbaar veert het te veel zodat, als ik mij omdraai de andere kant mee omhoog gaat. En dus heeft ze een slaappil genomen. Ik ben om 4u40 al wakker ... toch nog restant van jetlag?
We ontbijten om 8u30 (voor B na een “anti-hoofdpijn pil”). D’er is een uitgebreide keuze maar het brood is hier niet fameus: altijd zoet en “floensj” (=veel te zacht).
De baan op dan, om 9u20, dat is 40 minuten vroeger dan gepland. We trekken, uiteraard nog steeds te voet, door Cuzco (met “z” in het Nederlands, maar officieel met “s”): ons hoofddoel voor vandaag is Sacsayhuaman, uit te spreken als “saksaaiwamman” en best te onthouden als een parafrase op “sexy woman”. Het zijn de ruïnes van een Inca fort dat een oppervlakte beslaat van zo’n 3.000 ha! En bovendien ... het ligt op een “heuvel” boven Cuzco. Het weer is trouwens mooi uitgeklaard, af en toe komt de zon er door, en de vele heuvels en bergtoppen rond de stad zijn nu mooi te zien.
Het begin van onze wandeling voert ons opnieuw over de Plaza de Armas waar een soort optocht met een fanfare aan de gang is. Veel militairen staan in het gelid – het plein is afgesloten voor verkeer – en op de trappen voor de kathedraal staat een tribune opgesteld. Maar we hebben geen tijd voor optochten en parades. We stappen door de nauwe Triunfo en dan naar rechts, de al behoorlijk stijgende Choquechaca in. De gekasseide weg stijgt voortdurend tussen kleine huizen en krochten ... veel toeristen zijn er weer niet meer. Op deze hoogte is elke zware inspanning dodelijk vermoeiend. Zwetend en puffend komen we – nog niet helemaal boven – aan een ingang van het hele complex. Daar kopen we twee “Boleto Turistico”, tickets die toegang geven, niet alleen tot Sacsayhuaman, maar tot nog 15 andere musea en site’s, ook die van Pisac en Ollantaytambo die morgen op ons programma staan. Nog meer stijgen dan, in een nauwe naar boven voerende kloof. Mijn hart bonkt ondertussen in mijn kop. Regelmatig moeten we stoppen, vooral als het een paar keer bijna zwart wordt voor mijn ogen. Maar dus elke keer een minuutje rusten – ondertussen genieten we van fantastische panorama’s - en we kunnen weer verder. Eindelijk boven ... vrouwen in traditionele klederdracht en met alpaca’s staan ons al op te wachten: betalende foto-opportuniteit.
Rondwandelen op de site. De Inca’s hebben Cuzco gebouwd volgens een grondplan dat de vorm van een panter heeft. Het hoofd van de panter is Sacsayhuaman, waarbij de wallen in zaagtandvorm de tanden van de panter zijn! Reusachtige, gepolijste rotsblokken vormen de muren en passen precies in elkaar. De onderste en grootste blokken wegen vele tientallen tonnen. Ze moesten van kilometers ver worden aangesleurd. Hoe? Is niet geweten. En hoe werden de stenen gepolijst en in vorm gehakt? Is ook niet geweten! Maar het geheel, of wat er nog van overblijft is groots. De muren die er nog staan schat ik zo’n vijf tot zes meter hoog maar moeten in volle glorie zeker 3 meter hoger geweest zijn. De Spanjaarden hebben echter de meeste “kleine” blokken gebruikt om hun huizen, paleizen en kerken in de stad te bouwen. Tot 1930 konden inwoners van Cuzco trouwens stenen van de ruïnes van Sacsayhuaman kopen. Het panorama over de stad is hier adembenemend.
Na zo’n twee uurtjes rondwandelen op de site verlaten we deze “Sexy Woman” en trekken we naar beneden. Uiteraard veel en veel gemakkelijker dan stijgen. Langs de Puma Curco, een lange, steile straat amper breed genoeg voor één auto maar wel in de twee richtingen toegelaten voor autoverkeer. En natuurlijk, ongeveer midden in de straat komen een dalende auto en een stijgende, neus aan neus te staan, met in een mum van tijd langs elke kant d’er nog een paar auto’s achteraan. Na veel gepalaver zit er natuurlijk niets anders op dan dat één reeks auto’s honderden meters achteruit terug de straat afrijdt.
We wandelen door de schilderachtige San Blas wijk, gekenmerkt door vele nauwe (niet-horizontale!) straatjes en mooie koloniale huizen. Sommige huizen staan duidelijk op oude Inca-muren. De wijk wordt bevolkt door ambachtslui en kunstenaars.
De vermoeidheid begint stilaan door te wegen en de honger knaagt. Bijna terug aan de Plaza de Armas eten we pizza uit houtoven (voor B zonder Mozarella, met gegrilde groenten) in een leuk restaurant: Incanto. Met een glas Tacama, Peruaanse rode wijn.
Na de lunch doen we een groot deel van onze wandeling van gisteren nog eens over. Op de Plaza San Francesco is een soort eetfestijn aan de gang: de campesinos (boeren) hebben de gewoonte om op zondag naar dit plein af te zakken. En zelfs de Mercado San Pedro is open, hoewel: niet alle kraampjes. ’t Is er ook veel minder druk. En op de terugweg naar ons hotel nog Koricancha meepikken: dit is één van de meest imposante gebouwen van de Inca’s. De site valt op door haar ligging op een heuvel met daarvoor een groot grasveld aan de Avenida del Sol. Onder het grasveld is een oubollig museum (onze Boleto Turistico verschaft ons toegang) over de Inca-cultuur.
Terug in het hotel. Nog een Mate de coca en dan .. vallen we beiden als een blok in slaap.
’t Is 4u30 ’s namiddags. Maar na ruim een anderhalf uur slaap rapen we onze moed samen en trekken opnieuw naar de Plaza De Armas, deze keer dus “by night”. En we sluiten de dag af, opnieuw in restaurant Incanto, met een een lichte avondmaaltijd (vis en fruit als dessert).
