Over vicunya’s en alpaca’s.
30 augustus 2013.
Bij stralend weer rijden we Puno uit, snel, langs dezelfde richting waarlangs we de stad zijn binnen gereden, na nog een laatste blik op het meer en omgeving.
We rijden – en dat wist ik niet – terug langs dezelfde weg die we twee dagen geleden in het donker deden: naar Juliaca! Maar volgens B moeten we net voor de stad, links, de weg naar Arequipa nemen. Gelukkig: net voor de stad, niet door de stad. Het landschap is steppe-achtig, redelijk vlak met bergen, vijf- en zesduizenders, aan de horizon.
Net voor Juliaca: weg naar links? Nee, de eerste niet want die leidt naar een universiteit.
Volgende, nee ook niet. Ha, hier is het kruispunt met de ringweg, maar geen weg naar links.
Nog even rechtdoor rijden en ... voor we het weten zitten we opnieuw in de heksenketel die Juliaca is. Met als enige twee positieve punten: ’t is overdag en klaar en bovendien lijkt het toch iets minder druk. Maakt allemaal niets uit: we rijden ons klem op een bouwwerf tegen een bergwand aan. Terugkeren en sukkelen weer. Opnieuw geen idee welke straat we in moeten. Per vergissing weer éénrichting straat in. Terugkeren. Hee ... een politieagent. Snel de weg vragen naar Arequipa. Rechtdoor en ergens naar links. Vastrijden te midden van een markt. Nondenondenonde ... Toch weer hoop: zien we de straat waar die senorita uitkomt? Die straat in, één blok verder en we komen op de weg naar Arequipa. Gered maar weer een uur verloren. En ik had nog zo gezworen ...
We rijden nu opnieuw over de hoogvlakte van de Andes. De pampa: lang geel gras, rotsblokken, veen, meertjes, bergen. Geleidelijk aan klimmen we hoger en hoger. Daar: vicunya’s! Een vicunya is de wilde variant van de alpaca. Van deze dieren komt de fijnste wol. Ten tijde van de Inca’s mocht alleen de opper-Inca kleren van vicunya-wol dragen. Vicunya’s zijn slanker dan alpaca's. Nog blijven we stijgen. We rijden nu al vijf uur (met dank aan Juliaca). Het gras wordt grijzer. Eigenaardige rotsformaties. Sneeuw langs de kant van de weg. De temperatuur daalt tot 0° to 3°C. Soroche - hoogteziekte - slaat toe: al onze vroegere hoogterecords worden verpulverd. Op de hoogste pas bereiken we officieel een hoogte van 4.910 meter (de GPS geeft 4.870 aan), hoger dan de Mont Blanc!
De afdaling mag er ook zijn: dalen naar minder dan 3.500 meter langs tientallen haarspeldbochten. En opnieuw wordt het warmer. Tot uiteindelijk, na ongeveer zes uur rijden, we (bijna) de bodem van de Colca Canyon bereiken in Chivay. Maar voor we de vallei mogen binnen rijden, eerst nog een toegangsprijs van 70 soles (~18 EUR) per persoon betalen alleen maar om de canyon in te mogen?
Van Chivay is het slechts 8 km to Yanque en vandaar een kleine kilometer in Condorvlucht naar Colca Canyon lodge onze verblijfplaats voor de volgende twee dagen. Maar we moeten eerst langs een grintweg tot een ijzeren brug (één auto breed) over de Colca rivier. Daarna, weer omhoog en omlaag naar de lodge die aan de rivier zelf ligt.
De omgeving van de lodge is fantastisch. Nog altijd is het stralend weer. Staalblauwe lucht. Bergflanken, hier en daar met terrassen, omringen ons. Eucalyptusbomen zorgen voor schaduw. We worden verwelkomd in de bar van de lodge met coca tee.
We bestellen zogenaamde “gourmet-broodjes” in de bar. Extreem lekker. Het brood is - voor het eerst hier in Peru - niet zoet. Anderzijds is natuurlijk honger de beste saus. ’t Is nu ruim 3u30 ’s namiddags en we hadden nog niet geluncht.
Onze kamer dan betrekken. Die ligt – hoe kan het ook anders – langsheen de rivier in een reeks van aaneensluitende huisjes met zicht op de bergflank langs waar we afdaalden naar de ijzeren brug.
Uitrusten en ... gebruik maken van de natuurlijke warme baden, van vulkanische oorsprong, buiten langsheen de rivier. Het water heeft een sterke concentratie aan mineralen, niet zout, en een temperatuur van 80° C als het boven borrelt. Het koelt af tot 36° to 39° in twee aparte grote ronde “poelen”. Wat heet naar mijn zin, maar B vindt het superleuk. Ze is al snel in gesprek met een Peruviaanse naast haar. Eigenlijk, na een tijdje in zo’n warme poel, moet ik toegeven: het is inderdaad erg ontspannend.
’s Avonds in de bar twee Pisco Sour als aperitief. Veel Peruvianen in de bar. De “locals” spelen – tot onze verbazing – meestal gezelschapsspelletjes: een soort van monopolie en iets waarbij een toren met blokken van verschillende kleuren met letters daarop, moet opgebouwd worden.
Op iPad met Google Maps Juliaca bekijken. Wat blijkt: we hadden ook vanmorgen de ringweg rond Juliaca moeten nemen en helemaal rond moeten rijden. Dan hadden we zonder problemen de weg naar Arequipa kunnen vinden!
Ons diner: lekkere albondigas (=balletjes van vlees van alpaca) en dan ... de koude nacht in om de honderd meter van het restaurant tot ons appartement te overbruggen.