Tambo Colorado.
7 september, 2013.
Zeven uur: loopje op blote voeten langs het strand. ’t Is er al een grote bedrijvigheid van al wat vliegt en op of rond het water leeft. Opletten voor de tientallen en tientallen kwallen die hier blijkbaar bij hoogtij aanspoelen. ’t Zijn 30 cm diameter grote exemplaren met tentakels van waarschijnlijk een kleine meter. Rode, bruingele of doorschijnende. Een kleine, dooie rog is aangespoeld.
Vandaag bezoeken we de ruïnes van Tambo Colorado, zo’n veertig kilometer verder het binnenland in, waar de Pisco rivier uit het gebergte de smalle kuststrook binnen stroomt. Tambo Colorado of Puka Tampu in de quetcha-taal wordt zo genoemd omwille van de rode kleur die de gebouwen oorspronkelijk hadden. Tambo Colorado was een zogenaamd administratief centrum van de Inca’s, gebouwd omstreeks 1470. Het is één van de best bewaarde ruïnes aan de zuidkust van Peru. Het geheel ziet er inderdaad indrukwekkend uit, uitgestrekt langs een bergflank, een honderdtal meter lang. De oorspronkelijk rode kleur is op zo goed als volledig verdwenen. Hier en daar is nog een likje rood overgebleven. Maar het kleine bezoekerscentrum toont op tekening hoe de gebouwen er waarschijnlijk oorspronkelijk hebben uitgezien.
Verdwalen – dat is bijna letterlijk te nemen – in de smalle steegjes en hoekjes van het complex. Het doet een beetje denken aan een kashba in Marokko. Rondkuieren en bewondering voelen opkomen voor de Inca’s als bouwmeesters. Maar een goed overzicht van de site krijg je pas vanop afstand. Dus een bergpad aan de zijkant even opklauteren om foto’s te nemen. Naast de site staat één huis, een privé “woning”. Zoals de meeste huizen hier: lemen wanden, golfplaten dak of dak van riet, schapen voor de deur, rommel ... ook maar – discreet – foto nemen.
En ongelooflijk maar we zijn hier alleen als toeristen, of toch zo goed als: d’er is nog één iemand, uit een collectivo gestapt toen wij hier ook aankwamen.
Als we, na een bezoek van ruim anderhalf uur willen wegrijden, komt de andere toerist ook net uit de site. Of we de richting van Pisco uitgaan, vraagt hij in het Engels. Ja, inderdaad. Dat stadje dachten we te bezoeken dus ... “hop in, man”. De toerist blijkt een Amerikaan uit Californië te zijn, een grote, jonge kerel. Hij heeft twee maanden gratis Engelse les gegeven in Chili. Nu is hij aan het terugkeren via Peru en Colombia waar hij uiteindelijk toch het vliegtuig naar huis zal nemen. Dus wisselen we reiservaringen uit. Hij is een “backpacker” die – met zijn broer – al liftend en met openbaar vervoer zijn weg zoekt. Op mijn vraag of hij Peru nu een gevaarlijk land vindt, antwoordt hij bijna zoals de reisgidsen: ’t is gevaarlijk, je moet goed opletten maar zelf heeft hij nooit iets gevaarlijks gezien of meegemaakt. Met een “SUV” – doelend op onze auto – loopt je natuurlijk minder risico beweert hij. ’t Gevaar is op markten en bij busplaatsen. En natuurlijk als je de prijs vraagt als je de collectivo neemt dan geef je meteen aan dat je die prijs niet kent: iet of wat Peruviaan zal je dan onmiddellijk het dubbele aanrekenen. Maar dat is dan nog altijd een habbekrats voor ons ...
We rijden Pisco binnen, een stadje wat zwaar te lijden heeft gehad onder de aardbeving van 2007. Soms is het er aan te zien, soms ook niet: ’t is hier opnieuw de ons nu al bekende verzameling van koten, sloppen, vervallen huizen, rommel, stof.
We zetten onze Amerikaan af op een hoek waar hij de straat van zijn hotel herkent. Rijden door tot de Plaza de Armas waar naast de door de aardbeving zwaar beschadigde kerk een nieuwe, moderne kerk staat. Geen parkeermogelijkheid, de klassieke drukte met driewielertaxi’s, auto’s, collectivo’s waar iemand uit hangt die de bestemming schreeuwt ... Kijken mekaar aan en ... besluiten door te rijden naar El Chaco, veel leuker en gezelliger, en daar te lunchen.
’s Namiddags wat luieren aan het strand in ons hotel. Nog even wandelen langs de vloedlijn tot aan en in het Paracas Parque Nacional. En daar ... als kers op de taart: twee flamingo’s, een zeldzaamheid in deze tijd van het jaar. Chileense flamingo’s bevolken de kusten van Paracas in groten getale van juni tot augustus. Zijn de twee die we gespot hebben de laatste vertrekkers?
