Naar Arequipa.

1 september, 2013.

We verlaten vandaag Colca Canyon en de grote hoogtes van de Andes. Echter niet zonder nog een laatste keer, noodgedwongen maar met veel plezier, over de hoge cordillera (Andes bergruggen) te trekken. Voor een groot stuk dezelfde weg terug als twee dagen geleden. De zon schijnt en er is bijna geen wind zodat het absolute hooggebergte er veel lieflijker uitziet dan toen we hier de eerste keer doorreden. De temperatuur daalt echter van ongeveer 17° C in de canyon tot 3° C op 4.900 meter.

Andermaal zijn we onder de indruk van dit hoogplateau met zijn pampa’s van geel gras, bevolkt door vicunya’s, roofvogels, een soort dikke, zwart-witte ganzen en wie weet  wat nog allemaal wat we niet te zien krijgen. Wel spotten we een prachtige ibis-achtige vogel - zwart met blauwgroene vleugels – die in een veenachtige poel naar voedsel zoekt.

We stoppen en zetten de motor af: absolute stilte! Geen achtergrond geluid van auto’s of vliegtuigen, niets, nada ... zo stil dat we er bijna ongemakkelijk van worden.

Stoppen ook om de kuddes vicunya’s te fotograferen. En voorbij geraasd worden door toeristenbusjes die haastig van A naar B moeten, zonder veel interesse voor het buitenaards mooie landschap. 

We eten onze meegebrachte lunch op met zicht op de vulkanen die hier talrijk en hoog zijn. In het bijzonder zien we aan de horizon reeds “el Misti”, een mooie afgetopte kegel: aan de voet van deze vulkaan ligt Arequipa, onze eindbestemming voor vandaag, zo’n 150 km van Colca Canyon lodge en och arme – we worden blasé – op 2.300 meter hoogte. We rijden vanuit het noorden Arequipa binnen, na eerst door een absoluut dorre en droge reeks van bolle bergruggen gepasseerd te zijn. Die liggen als grote ribbels naast elkaar. De weg snijdt er dwars doorheen. 

Arequipa, la ciudad blanca: de witte stad. Daar is voorlopig niet veel van te merken. Eerst rijden we voorbij een gigantische cementfabriek: Yuga S.A. D’er hangt, niet alleen over dit industrieel complex maar over de hele stad, een soort mist of is het gewoon één grote stofwolk. Alvast in de noordelijke voorsteden wordt alles en iedereen omhuld door wit stof. Misschien goed ook hier, want we passeren letterlijk doorheen een kilometerslange sloppenwijk, de eerste die we hier in Peru zien. Arequipa is dan ook een stad van een miljoen inwoners en blijft arme boeren uit de Andes aantrekken. Is het beter arm te zijn in Arequipa dan arm in de Andes? Kilometers en kilometers ver passeren we simpele vierkante huisjes uit kleisteen, dikwijls zonder dak of anders met golfplaten of riet bedekt, meestal zonder glas in de vensteropeningen. 

Tot we – onder de experte leiding van B, de navigator – het stadscentrum naderen. De kleine driewieler taxi’s, meestal gemotoriseerd, soms ook met “mankracht” aangedreven – maken hier plaats voor slechts iets grotere, rode of gele Daewoo taxi’s. Huizen worden groter en statiger, inderdaad meestal uit witte vulkanische steen opgetrokken, niet hoger dan één verdieping.

Waar de GPS faalt (herkent niet de éénrichting-straten) neemt B het over en leidt ons feilloos doorheen een smalle straat met vervallen huizen naar ons hotel. De gevel ziet er niet veel zaaks uit en is helemaal afgesloten naar de straatkant toe. Binnenin is echter alles OK: mooi binnentuintje, modern, proper, leuk zonneterras. En dat het personeel geen Engels spreekt is met B erbij ook geen probleem. Eerst nog de auto parkeren in een gereserveerde privé-parking een paar straten verder. Ook al een belevenis: drie keer achteruit terug uit de parking moeten rijden om vertrekkende auto’s door te laten. 

’t Is nog geen drie uur, dus ... stadscentrum alvast even verkennen.

Prachtige en grote Plaza de Armas omgeven langs alle zijden door witte gebouwen uit vulkanische steen, de zogenaamde “sillar”. De gebouwen langs de drie zijden hebben zowel onderaan als op de eerste verdieping, arcades. Langs de noordzijde van het plein ligt de kathedraal met – volgens de toeristische gidsen – een Belgisch orgel. Het plein en de zondagse drukte kan je best vanaf één van de restaurants/bars op de eerste verdieping bekijken. Wat we dan ook doen. Veel Peruvianen laten zich blijkbaar graag en uitgebreid op het plein voor de fontein fotograferen door een paar oudere mannen met blauw hemd, écru débardeur en dito pet, vermoedelijk beroeps? Palmbomen, parkjes en jacaranda’s in bloei. Jacaranda’s zijn bomen die tot 20 meter hoog kunnen worden. Ze hebben paarse bloemen en zijn van oorsprong Zuid-Amerikaans, hoewel ze inmiddels in de meeste subtropische streken van de wereld zijn geïntroduceerd, onder andere in Zuid-Afrika. Mooi plein, maar wel druk. 

Nog wat rondkuieren in de kleine straatjes rond de Plaza de Armas. Daarna aperitieven op het zonneterras van het hotel. Via iPad een internet restaurant zoeken. Het wordt Zig Zag; een restaurant dat – volgens de publiciteit – een synthese brengt van keuken uit de Andes met eerlijke Peruviaanse producten en moderne culinaire technieken. Specialiteit: vis of vlees op vulkanische steen. 

Zonder verder in detail te treden, proef op de som: inderdaad een absolute aanrader!