Moonlight serenade.
Een uur afspreken in Cambodja is alleen richtinggevend, geen precieze afspraak. Mister Krie daagt kwart na negen op, na een telefoontje van Sokun Ang. Geen erg. "Go with the flow".
Onze laatste dag van ons 3-dagen-Angkor ticket willen we gebruiken om de oudste en weinig bekende tempels van de Angkor-beschaving te bekijken. In Roluos, 16 km ten oosten van Siem Reap. De weg voert doorheen de rijstvelden vooraleer op het einde weer het oerwoud in te duiken. Langs de weg staan tientallen primitieve barbecue stalletjes. Ondanks het ochtendlijke uur wordt er reeds flink gebakken: brochettes en "plat geklopte kip". Andere kraampjes verkopen "van alles", onder andere herbruikte smerige plastic flessen met brandstof voor brommertjes en tuk-tuks.
Via een aarden pad met aan weerszijden water - restanten van de tempelvijver die het hele complex omringde - komen we aan de eigenlijke ingang. Langs de rechterkant staat een "moderne" boeddhistische tempel, het summum van kitsch. Langs de linkerkant een klein kraampje in de schaduw van een boom. Twee jongetjes, vermoedelijk niet ouder dan acht bewerken leder met een houten hamer en beiteltje. Ze tekenen gestileerde figuren en beitelen die voorzichtig uit. Uiteraard klampt de verkoopster ons aan: 25 $ voor een figuur van een boom, uitgesneden in leder. Mooi, maar ... we willen Bakong bezoeken. We wandelen weg ... waarop de prijs meteen tot 20 $ zakt. "Nee nee, straks misschien als we terugkeren". "Maar zijn we wel zeker dat we langs dezelfde uitgang terugkeren?" vraagt de diep bezorgde Cambojaanse, zusje van de piepjonge kunstenaars? Zeker!
De Bakong is een hoge trap-piramide: vijf verdiepingen. Geen lachertje onder de tropische zon. Stenen olifanten bewaken de hoeken van de eerste drie plateaus. De centrale toren is in typische grijze zandsteen gebouwd. We blijven lang hierboven zitten, langs de noordzijde, d.w.z. schaduwzijde en kijken uit over het dichte oerwoud. Terug naar beneden. Plots komen we hier de twee piepjonge lederartiesten van daarnet tegen. "Bye madaaam, bye sir", zeggen ze vriendelijk. Achteraf blijkt dat ze kwamen controleren of we nog in de tempel waren en er niet stiekem langs een andere uitgang van onder waren gemuisd. Nu naar beneden en nog even verpozen in het gras EN in de schaduw en van hieruit de tempel bewonderen.
Van Siem Reap hebben we nog niet veel gezien behalve waterfestival-drukte. Dus vragen we mister Krie om ons bij Psar Chas, de oude markt af te zetten. Alles straalt hier toerisme uit: elk huis is een bar of restaurant of winkeltje of souvenir-shop of massage-salon. De huizen zouden hier nog een typisch Frans-koloniale sfeer uitstralen. Daarvan is weinig te merken: de benedenverdieping is overal verbouwd en verborgen met allerlei "aanhangsels" terwijl de gevels dikwijls verborgen gaan achter reclameborden of een spaghetti aan elektriciteitskabels. Een late lunch, Khmer soep met kip of varkensvlees, en dan terug naar "huis" voor een verfrissende plons in het zwembad.
Roluos.
Onze laatste dag van ons 3-dagen-Angkor ticket willen we gebruiken om de oudste en weinig bekende tempels van de Angkor-beschaving te bekijken. In Roluos, 16 km ten oosten van Siem Reap. De weg voert doorheen de rijstvelden vooraleer op het einde weer het oerwoud in te duiken. Langs de weg staan tientallen primitieve barbecue stalletjes. Ondanks het ochtendlijke uur wordt er reeds flink gebakken: brochettes en "plat geklopte kip". Andere kraampjes verkopen "van alles", onder andere herbruikte smerige plastic flessen met brandstof voor brommertjes en tuk-tuks.
Preah Ko is de eerste tempel die we bezoeken, een gebouw uit het einde van de 9de eeuw, het begin van de Angkor beschaving. Zes torens in baksteen staan niet-symmetrisch op laag terras. De toeristische drukte van Angkor Wat en Angkor Thom is hier ver te zoeken. Maar de broeierige warmte is identiek aan die van gisteren. Dat wordt opnieuw zweten!
De volgende wordt de Bakong tempel.
Koper-verkoper onderhandelingen.
Via een aarden pad met aan weerszijden water - restanten van de tempelvijver die het hele complex omringde - komen we aan de eigenlijke ingang. Langs de rechterkant staat een "moderne" boeddhistische tempel, het summum van kitsch. Langs de linkerkant een klein kraampje in de schaduw van een boom. Twee jongetjes, vermoedelijk niet ouder dan acht bewerken leder met een houten hamer en beiteltje. Ze tekenen gestileerde figuren en beitelen die voorzichtig uit. Uiteraard klampt de verkoopster ons aan: 25 $ voor een figuur van een boom, uitgesneden in leder. Mooi, maar ... we willen Bakong bezoeken. We wandelen weg ... waarop de prijs meteen tot 20 $ zakt. "Nee nee, straks misschien als we terugkeren". "Maar zijn we wel zeker dat we langs dezelfde uitgang terugkeren?" vraagt de diep bezorgde Cambojaanse, zusje van de piepjonge kunstenaars? Zeker! De Bakong is een hoge trap-piramide: vijf verdiepingen. Geen lachertje onder de tropische zon. Stenen olifanten bewaken de hoeken van de eerste drie plateaus. De centrale toren is in typische grijze zandsteen gebouwd. We blijven lang hierboven zitten, langs de noordzijde, d.w.z. schaduwzijde en kijken uit over het dichte oerwoud. Terug naar beneden. Plots komen we hier de twee piepjonge lederartiesten van daarnet tegen. "Bye madaaam, bye sir", zeggen ze vriendelijk. Achteraf blijkt dat ze kwamen controleren of we nog in de tempel waren en er niet stiekem langs een andere uitgang van onder waren gemuisd. Nu naar beneden en nog even verpozen in het gras EN in de schaduw en van hieruit de tempel bewonderen.
Terug van waar we gekomen zijn. Natuurlijk worden we al van ver luidruchtig begroet en aangeklampt door de verkoopster. Betty wil eigenlijk een gestileerde boom in zwart leder maar er lijkt alleen maar bruin leder te zijn. Dus wandelen we weg ... waarop de prijs tot 15 $ daalt! Maar nee, de verkoop lijkt niet te lukken. De verkoopster geeft niet op. Uiteindelijk zeg ik dat we niet gaan kopen want we wilden een boom uit zwart leder. Ho maar geen probleem: haar zuster brengt die onmiddellijk na een telefoontje. We moeten maar 5 minuten wachten. Zeker? Dezelfde boom in zwart leder? Zeker! En inderdaad, een kwartiertje later wandelen we weg met een origineel souvenier verpakt in een rol van gedroogde rietbladeren aan 15 $. De verkoopster heeft ons uitbundig bedankt! Haar winstmarge zal niet in gevaar geweest zijn.
Angkor Panorama Museum.
Je zou het niet verwachten in Cambodja maar hier staat een gloednieuw museum, geopend in 2015 en gefinancierd door ... Noord-Korea: het Angkor Panorama Museum. Een toegangskaartje kost 20 $ per persoon, op het ticket zelf staat 15 $, maar omwille van het waterfestival, betalen we uitzonderlijk 14 $ per persoon. Daarvoor worden we rondgeleid door een persoonlijke gids. De geschiedenis van Angkor wordt belicht. Er zijn maquettes van hoe de voornaamste tempels er moeten hebben uitgezien - leuk, want we herkennen er veel van. En er is het panorama! In een cirkelvormige zaal, omtrek een kleine 122 meter, waan je je plots in het midden van het levende Angkor. Een combinatie van decor en beschildering lopen naadloos in elkaar over. Zo maar eventjes 45.000 menselijke figuren zijn geschilderd, uiteraard door Noord-Koreaanse artiesten maar op basis van foto's van de huidige inwoners van Siem Reap. De scènes zijn gebaseerd op terug gevonden historische teksten met toch één loopje met de geschiedkundige realiteit: de vrouwen zijn met zedig bedekte borsten geschilderd!
Ten slotte geeft een 20 minuten durende animatiefilm inzicht in de Khmer bouwtechnieken van die tijd. En de airco in het hele museum is een plus.
Siem Reap.
Van Siem Reap hebben we nog niet veel gezien behalve waterfestival-drukte. Dus vragen we mister Krie om ons bij Psar Chas, de oude markt af te zetten. Alles straalt hier toerisme uit: elk huis is een bar of restaurant of winkeltje of souvenir-shop of massage-salon. De huizen zouden hier nog een typisch Frans-koloniale sfeer uitstralen. Daarvan is weinig te merken: de benedenverdieping is overal verbouwd en verborgen met allerlei "aanhangsels" terwijl de gevels dikwijls verborgen gaan achter reclameborden of een spaghetti aan elektriciteitskabels. Een late lunch, Khmer soep met kip of varkensvlees, en dan terug naar "huis" voor een verfrissende plons in het zwembad.
Moonlight dinner.
Sokun Ang heeft ons uitgenodigd voor een "Moonlight dinner", dat wil zeggen op het dakterras, onder de sterrenhemel bij - speciaal heldere - volle maan. We worden verwelkomd met Cambodjaanse muziek. De echtgenoot van Sokung Ang is DJ van dienst, een heel inventieve zoals later zal blijken. De drie kindjes, 4, 6 en 8 jaar, brengen traditionele Cambodjaanse dansen ... Alleen voor ons want we zijn nog steeds de enige gasten. Dan volgt er een copieus vier gangen menu: een sterk aromatische salade, vis met 7 kleuren, moringa soep met kip en fruit als nagerecht.
De DJ reikt ons een blanco blad papier en pen aan. Welke muzieknummers zouden we graag horen? Euh ... even nadenken ... "Imagine" van John Lennon, "Nine million bicycles" van Katie Melua en "Je t'aime, moi non plus" van Jane Birkin en Serge Gainsbourg. We worden aangezet tot slowen op de tonen van "Imagine all the people, living ...". Dan luisteren we naar Katie Melua. Maar het zuchten en steunen van Birkin en Gainsbourg is misschien iets te gewaagd voor het nogal preutse Cambodja? OK, de DJ even testen. Kan hij "Als de zomer weer voorbij zal zijn" van Will Tura en Triggerfinger terug vinden. Even later klinkt de stem van Will Tura over de nachtelijke Cambodjaanse rijstvelden. Nog eentje dan. Toepasselijk: "Moonlight serenade" van Frank Sinatra.
Dan blijkt het tijd te zijn voor een paar lessen lokale traditionele dansen met een deel van het personeel en onder leiding van Sokun Ang. De ene dans blijkt al moeilijker dan de andere. Niet alleen de voeten moeten bewegen, maar ook nog een keer de handen en armen. En het is zo broeierig warm. Maar wel speciaal, twee Belgen in Cambodja op een maanverlichte nacht, dansend met de "locals" ... Imagine!