Ream National Park.
Als je in de winter in West-Europa een warme kamer binnen komt, dampen je brilglazen aan. Als je in Cambodja van je airco-gekoelde hotelkamer naar buiten stapt, dampen je brilglazen ook aan!
Om 8u15, of daaromtrent - dit is Cambodja - komt een busje ons oppikken. We hebben een bezoek aan het Ream National Park geboekt. Op de verzamelplaats, een strandbar zowat een kilometer verder, wachten nog een tiental andere toeristen voor dezelfde dagtocht. Ontbijt is inbegrepen maar dat was ook zo in Ren Resort, dus laten we het 2de ontbijt voor wat het is. Met dertienen vertrekken we uiteindelijk met het busje. De ingang van Ream National Park ligt dicht bij de luchthaven van Sihanoukville. Daar stappen we over op een bootje: harde houten banken, geen rugleuning, éénarmige schipper, motor die een hels lawaai zal maken en ... nog vier extra toeristen melden zich aan. 
Boottocht.
Om 8u15, of daaromtrent - dit is Cambodja - komt een busje ons oppikken. We hebben een bezoek aan het Ream National Park geboekt. Op de verzamelplaats, een strandbar zowat een kilometer verder, wachten nog een tiental andere toeristen voor dezelfde dagtocht. Ontbijt is inbegrepen maar dat was ook zo in Ren Resort, dus laten we het 2de ontbijt voor wat het is. Met dertienen vertrekken we uiteindelijk met het busje. De ingang van Ream National Park ligt dicht bij de luchthaven van Sihanoukville. Daar stappen we over op een bootje: harde houten banken, geen rugleuning, éénarmige schipper, motor die een hels lawaai zal maken en ... nog vier extra toeristen melden zich aan.
We varen de Trek Soeuk Sap af naar de zee toe, langsheen mangrove bossen. Typisch om te zien hoe elk takje van een mangrove boom één geel blaadje heeft: daar voert de boom bewust alle zout uit het water naar toe. Dat ene blaadje zal afsterven maar de andere blijven fris groen! Ook de "couleur locale" langs het water is boeiend: vissers halen hun netten op terwijl vanop paalwoningen de rest van de familie toekijkt.
We meren aan bij een primitieve houten steiger. Twee paalwoningen en verder ... de jungle. Het volgende uur stapt de zeventienkoppige groep, plus gids, doorheen de jungle. Te veel mensen om enige kans op "dieren spotten" te hebben. Bovendien lopen er ook twee luid babbelende Fransen mee. Gegarandeerd beesten weg! We blijven een vijftigtal meter achter de groep bengelen. Hier wordt je ten minste overweldigd door de geluiden van de jungle. Miljoenen mieren kruisen voortdurend het smalle junglepad.
Plots een houten paalwoning in het midden van de brousse. Twee haveloze mannen staren de groep aan, de ene vanuit een hangmat, de andere vanop het terras. De gids legt uit dat dit twee "overlevers" zijn die proberen rond te komen met wat ze in het oerwoud vinden, stelen of jagen. Mag eigenlijk niet maar ja, armoede breekt wet! Ze hebben een ruime plek kaal gekapt en proberen maniok en zoete aardappelen te kweken.
We varen verder naar een klein eilandje met als enige attractie de Ta Ben Mangrove View Tower, een beton- en houttoren van 12 meter hoog. Wiebelend als je er met 9 personen - het maximaal toegelaten aantal - bovenop staat. Maar je krijgt wel een mooie overzicht van de mangrove-bossen. Hier leeft ook een inheemse apensoort: de krabetende makaak, soms ook wel Java-aap genoemd. Met de overschot van de rauwe groenten van de lunch heeft de gids er één gelokt. Die zit nu rustig zijn lunchken te veroveren ongestoord door onze groep. Fotogeniek maar eigenlijk onverantwoord: dieren in natuurparken voeder je NIET.
Jungle.
We meren aan bij een primitieve houten steiger. Twee paalwoningen en verder ... de jungle. Het volgende uur stapt de zeventienkoppige groep, plus gids, doorheen de jungle. Te veel mensen om enige kans op "dieren spotten" te hebben. Bovendien lopen er ook twee luid babbelende Fransen mee. Gegarandeerd beesten weg! We blijven een vijftigtal meter achter de groep bengelen. Hier wordt je ten minste overweldigd door de geluiden van de jungle. Miljoenen mieren kruisen voortdurend het smalle junglepad. Plots een houten paalwoning in het midden van de brousse. Twee haveloze mannen staren de groep aan, de ene vanuit een hangmat, de andere vanop het terras. De gids legt uit dat dit twee "overlevers" zijn die proberen rond te komen met wat ze in het oerwoud vinden, stelen of jagen. Mag eigenlijk niet maar ja, armoede breekt wet! Ze hebben een ruime plek kaal gekapt en proberen maniok en zoete aardappelen te kweken.
Nog verder voert de weg over moerassig gebied: honderden meters lang lopen we over twee planken, geen balustrade, een meter boven het moeras. Opperste concentratie bij Betty! Dampend van het zweet komen we opnieuw vij een hut, annex aanlegsteiger bij de rivier. Lunch is hier voorzien: een sokkig broodje met rauwe groenten (als dat maar geen diarhee oplevert!) en gebakken barracuda (roofvis).
Makaak.
We varen verder naar een klein eilandje met als enige attractie de Ta Ben Mangrove View Tower, een beton- en houttoren van 12 meter hoog. Wiebelend als je er met 9 personen - het maximaal toegelaten aantal - bovenop staat. Maar je krijgt wel een mooie overzicht van de mangrove-bossen. Hier leeft ook een inheemse apensoort: de krabetende makaak, soms ook wel Java-aap genoemd. Met de overschot van de rauwe groenten van de lunch heeft de gids er één gelokt. Die zit nu rustig zijn lunchken te veroveren ongestoord door onze groep. Fotogeniek maar eigenlijk onverantwoord: dieren in natuurparken voeder je NIET.
We varen verder de open zee op in de hoop dolfijnen te zien maar die laten het afweten. Wel spotten we nog tientallen grote witte reigers en een paar visarenden. We meren opnieuw aan bij een houten aanlegsteiger. Daar wacht ons busje ons op om ons naar Koh Sompoch Beach te brengen voor een uurtje strandtoeristen. Onaangetast wit zand, glashelder water, verlaten ... Dat vertelt een reisgids. Realiteit: 1) opnieuw een tropische plensbui als we er aan komen; 2) er staan een paar hotels en een strandbar en 3) bruin rioolwater loopt hier en daar ongehinderd de zee in. Iets minder idyllisch dan de promotionele beschrijving.
Terug naar huis. Het busje zet eerst alle andere toeristen af in Sihanoukville. Zo zien we de stad ook nog. Conclusie: niets interessants te zien of te beleven.
De zonsondergang vanop het strand van Ren Resort maakt echter veel goed. Zo ook het koele witte wijntje.