Antsirabe.

01/01/2018

Schorpioen - deel 2.

“Avez-vous bien dormi?” vraagt Justin, onze gids-chauffeur? Helaas niet. Amper vier uur geslapen in drie stukjes en met behulp van twee pijnstillers. Mijn voet tintelde; de pijn bleef. Op een bepaald moment dacht ik de pijn te verzachten door een koude voet-douche. Grote vergissing: ik trek ogenblikkelijk mijn voet terug! Later zal Justin zeggen: “Piqure de scorpion? Ne jamais toucher l’eau!”.

Hoewel de pijn in mijn rechtervoet deze morgen veel beter is, was het vannacht “hel”: voortdurend die tintelende steken, alsof ze elke keer met een naald in je voet prikken. Deze morgen heeft B-ken heel omzichtig op het terras van onze kamer, de zak met de schoen leeg gemaakt. De schuldige zit nu achter een bloempot!

Justin is geschokt over het schorpioen-incident. De hotelreceptie is geschokt. Er komt gratis advies. Geen water drinken! Maar dat heb ik vannacht al gedaan? Rode pepertjes pletten en het sap drinken! Bwoark! Rum of andere alcohol drinken. Hmm, dat lijkt me wat. Justin wil de schorpioen zien. Iemand van het hotel wil de schorpioen “verwijderen”. Beiden trekken met een fles 80° alcohol naar boven, naar onze kamer. Ze komen terug met een dode schorpioen in een fles alcohol. Ah, nog een remedie: een slokje van de alcohol met de dode schorpioen drinken. Nee, dank u. Bedankt voor al de goede raad maar de pijn is nu draaglijk geworden.

Antsirabe.

Justin voert ons door Antsirabe. Van het verlaten treinstation in koloniale stijl - er komt nooit meer een trein - langsheen de Grande Avenue, voorbij het monument voor de 18 etnische groepen van Madagaskar tot aan het oude Hotel des Thermes, ook in koloniale stijl. Antsirabe is zowel een kuuroord als de stad van de “pousse-pousse” (riksja) als de stad van edelstenen. Het is een voor Madagaskar redelijk rustig stadje, althans het centrum toch met zijn brede boulevards afgelijnd door grote bomen, waaronder bloeiende jacaranda’s.

Tritriva.

We rijden vandaag naar een kratermeer: Tritriva, een kleine 18 km van Antsirabe. Maar het is wel een tocht van één uur, alleen met 4x4 mogelijk. De aardeweg is in heel slechte staat en het allerlaatste stuk loopt redelijk steil omhoog. Hier wordt gerst verbouwd want ... Antsirabe is ook het hoofdkwartier van de STAR-brouwerij, die van Three Horses Beer. Onder de weg worden we opgehouden door een Zebu-kar met pech: één van de twee zebu’s heeft er de brui aan gegeven en heeft zich los gerukt. Het duurt een tijdje voor de zebu terug in het dubbelspan is ingespannen. 

Even voor Tritriva betalen we aan een slagboom voor bezoek met gids (25.000 Ar - twee personen). Een eindje verder stappen we uit. Onmiddellijk worden we “overvallen” door een twintigtal kinderen die allen dezelfde stenen verkopen. Maar onze gids - Dominique - staat ons al op te wachten. Een tiental meter klimmen, met de hele meute kinderen achter ons aan en we zien het meer. Het water glinstert blauwgroen in de diepte van de krater. Prachtige natuur. We wandelen rond, dalen een keer af tot op niveau van het water en stijgen dan weer. Tritriva heeft een beetje de vorm van Madagaskar. Het is 164 meter diep. Deze heilige plaats is omgeven door legenden. Maar behalve de verhaaltjes, legt Dominique ons ook in zeer goed Frans uit dat er geen vissen in het meer kunnen leven: te koud (15°) en te hoge solferconcentratie. Overigens heeft hij ook een oplossing voor mijn schorpioenprik. De grigri, een soort sjamaan of lokale tovenaar, zou mijn voet wassen en dan zelf het water drinken. Op slag zou de pijn weg zijn. Als we dat later aan Justin vertellen, stelt hij onmiddellijk en beslist voor om ons naar de grigri te voeren. Vriendelijk, maar nee, dank u. Na een uurtje hebben we Tritriva rond gewandeld. Nu nog even de stenen-verkopende-kinderen trotseren en we kunnen terugkeren naar Antsirabe.

Allerheiligen vandaag. Maar hier zijn geen kerkhoven. De Merina, dat is de etnische groep die hier leeft, begraaft zijn doden “thuis” in een familiegraf op privé-terrein. Om de 5 tot 7 jaar worden de graven weer open gemaakt, de doden in nieuwe kleren gestoken en volgt er een groot feest voor familie, vrienden en de buurt: de Famadihana! 

Sabotsky Market.

‘s Namiddags bezoeken we de “Sabotsy Market”, de zaterdagmarkt die overigens elke dag van de week wordt gehouden. Het is een gigantische overdekte markt waar alles te koop is: groenten, vlees, vis, zaden, granen, prullaria ... alles. Natuurlijk liggen er ook bergen “brèdes mafana”’. Dat ziet er een beetje uit als waterkers en is - naast zebu-vlees - het basis-bestanddeel van Romazava, de typische stoofschotel van Madagaskar. 

Honderden mensen, baby’s, kinderen, jongeren en minder jongeren bewegen zich in de smalle paadjes tussen de tientallen en tientallen kraampjes! Als enige vazaha’s op deze markt vallen we op. Verschillende verkopers en verkoopsters roepen ons onbegrijpelijke maar vriendelijke woorden toe. Foto’s nemen mag, wordt zelfs aangemoedigd; maar de geportretteerden moeten wel zelf het resultaat zien. Twee mannen spelen fanorona, een soort dam- of schaakspel. Hier op de markt zijn De “zwarte” pionnen schijfjes wortel, de “witte” zijn stukjes raap. Wit wint!

Justin wil nog een paar flessen bronwater gaan vullen. Antsirabe wordt niet voor niets het Vichy van Madagaskar genoemd. We wachten op hem terwijl een verkiezingsauto (weer van die Rajoelina, volgens Justin de rijkste van de 36 presidentskandidaten) kabaal komt maken. Kinderen dansen rond de auto, volwassenen kijken amper op ...

Terug nu naar ons hotel. Bekomen van vandaag ... en van de commotie rond de schorpioenenbeet. Romazava proeven!