Les fenêtres de l’Isalo.

11/11/2018

Een combinatie van hitte, vermoeidheid en lichte “turista van Madagaskar” heeft B-ken geveld. Hoewel ... “geveld?” ... ‘t Is een harde tante: ze staat toch weer klaar voor een “kleine” wandeling van twee en een half uur in het Isalo-gebergte achter Le Jardin du Roy. Andermaal een prachtige natuurervaring. Helemaal alleen - met zijn tweetjes dan - staan we plots in een verlaten canyon. Een langdurig en doordringend soort gefluit weerkaatst tegen de grillige kalkrotsen. Een roofvogel? Misschien de Madagaskar kiekendief die we een tijdje later spotten op een rots. 

Overigens is de wandeling even spectaculair als gisteren in het Isalo National Park. En ... we zien twee verschillende “Fenêtres d’Isalo”: natuurlijke doorkijkgaten in de rotsen. 

We lunchen in de lodge. Voor B-ken wordt het dan eventjes “platte rust” (=slapen). Ik trek wat baantjes in het 25 meter zwembad. 

Om 4 uur pikt Justin ons op voor bezoek aan “La maison de l’Isalo”: een soort museumpje over Isalo, het ontstaan van de rotsformaties en de natuur. Gratis, hoewel de twee bewakers “pauvre” zijn en dus graag een fooi (2.000 Ar elk) aannemen. En het museum is enerzijds wel charmant, anderzijds zoals elk museum in een arm land: stoffig, niet onderhouden, vogelnest op één van de panelen, verlichting stuk ... Wel driedimensionaal: een tekening van een sifaka met een witte staart opgeplakt!

Dan moeten we volgens Justin absoluut LA fenêtre de l’Isalo zien. Iedereen komt dat toeristisch hoogtepunt bekijken, volgens hem. Dus rijden we een paar km verder, een 2 km lange stoffige weg in. Tot aan een grillige rots met een grote opening, een soort natuurlijk venster. Dat gat geeft op het juiste moment uit op de ondergaande zon. Aanvankelijk zijn er maar twee andere toeristen maar een half uur en twee autocars later staan er een vijftigtal mensen foto’s te nemen. De zon verkiest achter een grote wolk onder te gaan. Tot spijt van vele toeristen.

Morgen trekken we naar de westkust van Madagaskar.