Naar Andringitra.

06/11/2018

Financieel probleem deze morgen: Hotel Thermal in Ranomafana neemt geen kredietkaarten aan! We moeten al onze Euro’s en Ariary’s bijeen scharrelen. Resultaat: zo goed als geen cash meer. We zien wel ... mora mora.

Eerst terugrijden naar de Route Nationale 7. Dan linksaf naar het zuiden, richting Andringitra gebergte. De zon breekt door de wolken en naarmate we verder afzakken naar het zuiden wordt het warmer en verdwijnt elk wolkje. Gek, we zijn hier nu een week en het was steeds hetzelfde weertype: warm, zwoel en bewolkt. Nu dus bij momenten echt heet.

Het landschap verandert met het klimaat: wijdsere panorama’s, minder rijstvelden, granietrotsen en rode aarde, weer veel geïmproviseerde steenbakkerijtjes langs de kant van de weg. We dalen af uit de ”Plateau Central”. 

Elke reisdag zijn we meerdere politiecontroles tegen gekomen. Nooit moesten we stoppen; de taxi-brousses wel en vrachtwagens meestal ook. Maar nu worden we zelf twee keer tegen gehouden. Elke keer toont Justin de auto-papieren, slaat een babbeltje en we zijn weer weg. Vazaha’s (vreemdelingen) worden niet gecontroleerd.

Fianarantsoa.

Un “chef-lieu” van Madagaskar noemt Justin Fianarantsoa. Het is inderdaad een wat grotere stad met zowaar een station en een indrukwekkend stationsgebouw. Hier vertrekt dan ook twee keer per week de enige passagierstrein van Madagaskar, naar Manakara aan de oostkust. Even in het station kijken: pittoresk! Op een bord staat in krijt geschreven dat de trein vandaag, dinsdag 6 november om 07h00 stipt vertrekt. 

Opnieuw cash bijtanken aan een ATM. Twee keer na elkaar het maximum van 300.000 Ar afhalen met de ene kredietkaart, dan met de andere ... automaat is leeg! Die daarnaast proberen en nog eens twee keer 300.000 Ar uit de muur halen. In totaal lopen we nu met 1.200.000 Ar op zak, miljonairs! Maar ‘t is maar 300 €.

We bezoeken de winkel en atelier van Pierrot Men een internationaal befaamde fotograaf van Madagaskar. Prachtige foto’s van landschappen en mensen van Madagaskar gezien. Dan rijden we met een slakkengangetje verder door Fianarantsoa, langs de RN7 en ... de onvermijdelijke drukke markt langs de kant van de weg. Iemand verkoopt hier een tiental levende kippen die aan de poten samen gebonden over zijn schouders hangen. Dan eindelijk de drukte voorbij en langs kronkelende wegen door een steeds maar spectaculairder worden landschap verder rijden. De groene rijstvelden contrasteren sterk met de rode aarde en de grijze granieten bergtoppen. Prachtig!

Ambalavao.

Leuk, klein stadje, centrum van zijde-industrie. Hoewel, “industrie” is veel gezegd, eerder kleinschalige huisindustrie. We bezoeken een klein winkeltje, annex zijdeverwerking waar ons het hele manuele proces van zijden sjaals maken wordt uitgelegd. Dat gaat van de cocon van de wilde zijderups verzamelen (die op tapia bomen leeft), via weken, koken, draden uittrekken, spinnen, weven, kleuren tot - ten slotte - kleur fixeren. Alles alleen maar van en met natuurlijke producten gemaakt op ambachtelijke wijze door amper een tiental vrouwen. B-ken is alvast in de wolken met haar natuurzijden sjaal (heeft vijf dagen geduurd om die te maken) en haar raffia-mandje.

Een beetje verder is een soort “papierfabriekje” waar - opnieuw op ambachtelijke wijze - papier wordt geschept. Het speciale is dat het papier met bloemen wordt verfraaid: de bloemkelken en blaadjes worden als het ware in het papier gedrukt. Alleen... ‘t is lunchtijd, dus geen activiteit en geen demonstraties. 

Anja park.

Wij lunchen kilometers verderop in Anja park (uit te spreken als Anza park). We krijgen overjarige kip voorgeschoteld: taai vlees rond schriele botjes. Maar het park zelf - hoewel klein (8 ha) - is aan te bevelen. Spectaculaire omgeving met de granietrotsen van het Andringitra-massief op de achtergrond. En vooral: veel ringstaart maki’s die in tegenstelling tot hun collega’s in de nationale parken de bezoekers gewoon zijn. We kunnen ze gemakkelijk tot op 1 meter naderen. Ze zijn super fotogeniek en ze lijken nog te poseren voor foto’s ook! Maar we moeten verder.

Een prachtige, 7 cm grote krekel wuift ons uit.

Tsara camp.

De laatste loodjes dan voor vandaag: we verlaten de RN7 en rijden langs een moeilijke - maar voor wie niet moet sturen toch zo’n mooie - 4x4 weg naar Tsara-camp in het Andringitra-gebergte. 25 km van de RN7, in het midden van “niets”, “ in ‘t gat van den duvel” (of meer formeel: in de vallei van de Tsaranoro): elektriciteit van een generator van 5 uur tot 10 uur ‘s avonds en van 6 uur tot 8 uur ‘s morgens. Geen wifi, geen internet, geen telefoonbereik. Slapen in ruime tenten onder een afdakje, maar wel in een echt bed met een klamboe. En buitendouche. Afrikaanser kan het niet.

Morgen wandelen in ongerepte natuur!