Jean-Paul uit Vohitsaoka.

08/11/2018

Het is warmer en zwoeler geworden. Er zijn meer insecten. Justin ontpopt zich tot insectenvanger. Gisterenavond wou hij ons absoluut een cicade tonen. Deze morgen plaatst hij een 2 cm grote soort meikever op onze ontbijttafel. Tja ... zolang hij maar niet met een schorpioen aankomt ...

Op stap.

Van een Nederlands koppel waarmee we gisteren kennis maakten, is de man vandaag geveld door “turista”. Wij houden ons strikt aan de regel: “Cook it, peal it, boil it or .... leave it”. En mits af en toe een immodium-tabletje blijft voorlopig alles onder controle.

7u30: Faly, onze gids, komt aangefietst uit het naburige dorp, 2 km verder. Vandaag hebben we met hem een wandeling van 4 uur geboekt: naar één van de omliggende bergtoppen. De omgeving en het landschap rond Tsara camp zijn nog even betoverend als gisteren. De zon brandt nog even hard. We wandelen langs en over een dam. Hier wordt met een eenvoudig maar toch slim systeem water afgetapt om de rijstvelden te bevloeien. Dat kunnen ze hier dus heel goed in Madagaskar.

We zijn nog paar een paar tientallen meter op de berghelling of iemand schreeuwt van beneden wat naar Faly. Al roepend ontspint zich een hele discussie die heviger en bitsiger wordt. Het duurt zo’n 10 minuten, dan sjokt de kerel verder, zijn zoon (?) met een klein ploegje op de rug achter hem aan. Faly vertaalt en vat samen: de kerel wil dat we een soort belasting betalen omdat we rond zijn dorp wandelen. En Faly heeft hem vertelt dat hij het “deel van het dorp” later vandaag mag ophalen in Tsara camp. Dat is inbegrepen in de 80.000 Ar (20 €) die we voor onze wandeling betaalden.

Zebu-diefstal.

Ongestoord trekken we verder, genietend van de geuren en kleuren van Madagaskar. Kijk: een verspreide troep grazende zebu’s. Steeds is er een hoeder bij. Elke avond worden de zebu’s terug naar de gemeenschappelijke kraal in het midden van het dorp gedreven. Zebu-diefstal is een echte plaag. In sommige dorpen is er zelfs een wachttorentje om de kudde te bewaken. Wat gebeurt er als er zebu’s zijn gestolen? Dan trekt het dorp er op uit om ze terug te halen. Een paar mannen hebben dan geweren en ... soms vallen er gewonden of doden. En de politie? “The police is far away”, zegt Faly en ik denk dat hij dat letterlijk maar ook “psychologisch” bedoeld. Later dikt Justin dit verhaal nog een beetje aan: volgens hem verhuurt de politie hun wapens aan ruziënde zebu-boeren.’ 

De klim naar de top is zwaar: het laatste stuk op een kale, steile rots, zonder enig houvast. Onze wandelstokken komen goed van pas. We halen het! Beloning: fris windje op de top en wijds panorama! De afdaling is anders maar even moeilijk: door hard gras of taai kreupelhout opnieuw vervaarlijk steil naar beneden. We bereiken een klein bos met ... ringstaart maki’s! Ze zijn een beetje wantrouwig, misschien omdat ze de roep van een roofvogel horen. Maar toch lijken ze weer te poseren.

Verkiezingsresultaten.

Na een goede drie en een half uur wandelen, staan we terug in Tsara Camp. Nog even iets drinken met Faly. Wie heeft de eerste ronde van de presidentsverkiezingen van gisteren gewonnen? “Number 13 and then number 25”, zegt Faly. Dat is dus Andry Rajoelina, vroegere staatsgreep-pleger en ex-president en dictator, eigenaar van radio- en TV-stations en Marc Ravalomanana, ook ex-president die geen groot verschil zag tussen zijn eigen belang en dat van Madagaskar. Er wordt gefluisterd dat kandidaten stemmen konden kopen voor 500 Ar (10 €-cent).

Dan maar kiezen tussen de pest en de cholera in de tweede ronde?

Faly vraag ons Madagaskar en de Tsaranoro-vallei te promoten in België. Doen we zeker! Nu het toeristisch seizoen ten einde loopt, wordt Faly opnieuw boer voor de volgende vier maanden. Hij moet zijn rijst padie klaar maken (= zwaar werk voor man en zebu), dan rijstplantjes uitplanten (= exclusief vrouwenwerk), zorgen voor continue bevloeiing. Veel succes, Faly!

Donkere, dreigende wolken zetten op. Plots regent het, terwijl we lunchen op het terras van Tsara camp. Zachtjes maar met grote, natte druppels. Een tiental minuten maar je merkt het amper: alles verdampt onmiddellijk of verdwijnt in de grond. Druppel op een hete plaat. 

Jean-Paul.

‘s Namiddags nog even rustig wandelen langs de “grote” weg, de 4x4 weg langs waar we hier twee dagen geleden aankwamen. We genieten van de panorama’s. Achter ons komt een man met een fiets aan gewandeld. Of beter gezegd: hij duwt een kapotte fiets met daarop drie 50 kg zware zakken met rijst. We nemen een paar foto’s. Hij lacht en slaat een praatje: van waar we zijn en zo. “Quoi de neuf en Belgique?” vraagt hij. Dan begint hij over foto’s. “Nu gaat hij geld vragen.” Denk ik. Maar nee ... of ik de foto wil afdrukken eens we terug in België zijn en hem opsturen. Ja, dat willen we wel doen maar wat is zijn adres. Dan noteren we samen op een stukje papier “Monsieur JEAN-PAUL, VOHITSAOKA, au sud du Marché, à l’Est route, cinq maison, MADAGASKAR”.

Lachend en ons hartelijk bedankend duwt hij zijn zwaar beladen fiets verder.

Later blijkt dat Vohitsaoka een dorpje is, niet de achternaam van Jean-Paul en dat niemand hier een echt adres heeft want er is toch geen postbedeling, noch postbode. Zelfs in Tsara-camp geven ze me triomfantelijk hun email-adres in plaats van een postadres!

We sturen de foto wel op, Jean-Paul ... maar of ze ooit aankomt?