Ifaty.

13/11/2018

6u30. Alleen op het strand voor Les Dunes d’Ifaty. Of toch niet: iemand komt van ver aangelopen. Een verkoper van tochtjes op zee “en pirogue”. Maar dat hebben we al via het hotel gereserveerd. Of zoniet, misschien naar de baobabs in het “spiny forest”? Nee, doen we morgen. Ook via hotel. 

Pirogue. 

Een pirogue is een soort smalle prauw, typisch voor Madagaskar. Een soliede boomstam dient als tweede romp. Er is een tegengewicht langs de andere kant voor meer stabiliteit en ... er is een zeil. Na het ontbijt ligt onze pirogue al te wachten op het strand. Twee passagiers - wij - en drie “bemanningsleden”, waaronder Bertrand, de “schipper-gids” zijn klaar voor een tocht over water naar het vissersdorpje Ifaty. Wat is zo een pirogue smal. Wat zijn de zitjes hard en smal. Maar geen nood: als de boot onder een stralende zon met bol, gescheurd zeil van aan elkaar genaaide, versleten rijstzakken over de zee glijdt, is enig ongemak snel vergeten. Een van de bemanningsleden balanceert voortdurend op het dwarshout.  Een tweede stuurt achteraan bij (vermoed ik want het is moeilijk achterom de kijken in de smalle boot) en peddelt af en toe als het zeil slap valt. Genieten van zon en zee, heet dat voor ons. 

Ifaty. 

We “landen” op het strand van vissersdorpje Ifaty, te midden van spelende kinderen. Wat een bedrijvigheid op en rond het strand. Iemand legt de laatste hand aan een nieuwe pirogue, ineen getimmerd zonder één spijker, alleen maar met houten pennen. Een ander smeert de onderkant van zijn boot in met pek - moet om de twee maanden gebeuren. Een derde schaaft een mast. Bertrand neemt ons mee op een wandeling door het dorp. De meeste huizen zijn van stokken en stro maar er zijn er ook van golfplaten - de betere - en zelfs van steen - de beste. Kinderen mogen geen beter huis bouwen dan hun vader. Die vader bepaalt ook waar er door de hele familie aan gewerkt wordt maar zelf steekt hij geen poot uit. Vandaar het belang van veel kinderen in deze gemeenschap. Opnieuw voelen we ons in een andere wereld aanbeland als we door de smalle straatjes en steegjes stappen. Alles is afgelijnd door afsluitingen van stokken. En waar de meeste mensen in Madagaskar blootsvoets kopen, ook in steden, draagt bijna iedereen hier teenslippers: het witte zand is bloedheet! 

Chez José. 

We belanden in een bar/danszaal die toepasselijk genoeg “Le centre - Chez José” heet. Dit is waarschijnlijk het sociale centrum van het dorp. Maar op dit ochtendlijk uur zijn er geen klanten. Maar wel José, de barman/uitbater. Wat drinken we hier? Op veilig spelen: twee cola’s ... en voor Bertrand ook één. We slaan een praatje met Bertrand en José die zeer geïnteresseerd is in wat we van Madagaskar vinden - très beau pays - en van de mensen - très gentil - en van de vele kinderen? “L’enfance, c’est la richesse” zegt een oud Malagassisch spreekwoord volgens José maar Bertrand is daar sceptisch over. José neemt geen standpunt in - wijze barman! De drie cola’s kosten ons in totaal 4.500 Ar, één Euro!

Terug op het strand komen de meeste vissers net terug aan wal. Magere vangst: een twintigtal weliswaar kleurrijke maar kleine vissen (15 cm?). “Soms is de vangst goed, soms is hij slecht”, zegt Bertrand filosofisch. Maar het is duidelijk: het dorp overleeft amper nog van de visvangst. 

Betty wordt belaagd door kinderen die zelf gevonden schelpen willen verkopen. Ze kiest er twee mooie uit, voor 10.000 Ar, dat is 2,5 €. Zonder afdingen. Dat vinden we bijna onethisch voor zo’n klein bedrag in deze omgeving. 

We varen terug, meer dobberen eigenlijk. Tot we de wind in de zeilen krijgen: een half uurtje later springen we uit de pirogue op het strand van Les Dunes. We bestellen lunch: omelet. “Ce sera prêt dans une heure”, zegt de ober. Over een uur? Moeten ze eerst nog een kip zoeken om er een ei uit te persen of zo? Maar ... mora mora ... niet druk maken ... dit is Madagaskar. 

Na een kort middagdutje koelen we af in het zwembad. Nog een wandeling langs het verlaten strand, dan opnieuw klaar zitten/liggen voor de dagelijkse zonsondergang. Een verkoper duikt weer op. Hij probeert een soort bewerkte, ronde houten doosjes te verlappen. Zonder succes. De lodge maakt ons, toeristen, er op attent dat iets hier kopen alleen maar het “lastig vallen”-gedrag in de hand werkt. Dus ... niemand koopt ... van de 5 aanwezige toeristen, wij inbegrepen. Plots duikt de verkoper paniekerig weg achter een muurtje. De manager van de lodge komt er aan! Ik kijk even achter het muurtje en vraag de kerel wat er scheelt. “Le patron” zegt hij ongerust en hij maakt met de hand een gebaar alsof zijn hoofd er wordt afgehakt en alsof er op hem wordt geschoten. In paniek loopt hij uiteindelijk weg. Om 10 minuten later terug te keren ... als het gevaar geweken is. Twee collega’s van hem verkopen houten zebu-beeldjes. Nog een vierde, een man- en een vrouw-figuur ... uit het verboden te kopen palissander-hout, beweert hij. Uiteindelijk druipen ze allen af, niet zonder lachend “See you tomorrow” te roepen. Optimistisch zijn ze wel, die prullaria verkopers van Madagaskar.