Bavianen, varanen en andere beesten.
Victoria Falls, 18 november 2014, 6u45 's morgens.
"F...ing hell, maat!" schreeuwt Evelien ons wakker. Wat is er gebeurd? Waardoor deze vroege commotie? In onze schaarse vrije tijd, meestal 's morgens vroeg, haakt Evelien kerstballen om te verkopen ten voordele van de actie "Music for Life". Deze morgen doet ze dat buiten op het terras. Een grote baviaan komt aangewandeld. Daar blijft ze rustig bij: dat beest zal wel voorbij wandelen. Niet dus. Op anderhalve meter van Evelien begint de baviaan aan het tentzeil te prutsen (ons "huis" is langs de ene kant met grote zeilen afgesloten, geen muren). Evelien haast zich naar binnen met haakgerei en al. Op dat eigenste moment rukt de baviaan de velcro-sluiting van het tentzeil open, steekt zijn kop en halve lijf binnen en kijkt naar de gesloten keukendeur. Evelien vierklauwens naar boven. Luide schreeuw en ... de rover vlucht weg. Beneden aan de trap ligt een bol wol die je als een draad van Ariadne kan volgen de trap op, de kamer van Stijn en Evelien binnen. In elk geval is iedereen nu meteen klaar wakker.
Ontbijt buiten op het terras. De roversbende - we zien nu overal bavianen - trekt van huis tot huis. Een warthog nadert ons tot op twee meter: vermoedelijk komt hij kijken of er geen restjes van de tafel vallen.
't Is helemaal bewolkt en somber. Lijkt wel een typisch Belgische dag, behalve de temperatuur dan, vermoedelijk tussen de 20 en 25°. Laten we eerst een espresso drinken in het Vic Falls Shearwater cafe. Toen we daar gisteren een biertje dronken, leek er een top-of-the-line espresso-apparaat te zijn. Helaas ... het apparaat doet het niet. Dan maar een gewone koffie ... die ook lekker is. Laten we het Zambezi National Park bezoeken, zo'n 5 km van Vic Falls.
Het ligt stroomopwaarts, langs de Zambezi. Talrijke lussen in de weg voeren naar prachtige uitkijkpunten aan de rand van de rivier die hier heel breed is en krachtig stroomt. Talrijke eilandjes. Krokodillen op de rotsen. Oppassen dus: je kan hier uit de auto stappen en op eigen risico de rivier van dichtbij ervaren. Nijlpaarden briesen in het midden van de stroom. Aan de overkant ligt Zambia. In een grote plas stilstaand water (die we prompt draineren naar de rivier toe) zit een krab en tijgervisjes.
We lunchen "uit het vuistje" bij één van zo een stopplaatsen langs de Zambezi.
De hemel klaart uit. Onmiddellijk wordt het heet. We rijden nu van de Zambezi weg, dieper het park in. Dat lijkt tevens één van de mooiste te zijn, die we ooit al hebben gezien. Prachtige Afrikaanse landschappen, heuvelachtig en afwisselend terrein, schilderachtige 4x4 route. We zien een sabelantiloop, naast de "klassiekers" zoals impala en warthog. Een boom ligt dwars over de weg. En met nog groene blaadjes er aan, dus vermoedelijk nog maar pas geveld door een olifant. Proberen te boom te versleuren: dat lukt ons niet. Dus voorzichtig over de kleine en meebuigende Mopane boompjes d'er naast rijden. Gelukkig hebben we een 4x4 met "high clearance". We rijden verder langs half-open vlaktes afgewisseld met dichter beboste stukken. Tot Stijn plots uitroept: "Een kleine krokodil op de weg!" Niet juist. Het blijkt een anderhalve meter grote Nijlvaraan te zijn, overigens één van de grootste vijanden van de krokodil. Krokodilleneieren vindt hij een lekkernij!
We komen opnieuw aan de oever van de Zambezi. Daar zijn we getuige van een schouwspel wat zo uit een reisbrochure zou kunnen komen. Twee olifanten staan aan de oever te drinken en zich nat te spuiten. Dan komt er nog een olifant uit het struikgewas, dan nog één en nog één en een kleintje en ... Het blijft zo maar doorgaan. Uiteindelijk staat een kudde van vermoedelijk meer dan 30 beesten op het strand van de rivier. Ze stoeien in en met het water en het zand. Indrukwekkend! We blijven hier zitten tot de kudde na een dik uur opnieuw in het struikgewas is verdwenen. Maar nog zijn onze ontdekkigen hier niet ten einde.
Langs de kant van de weg zien we opnieuw een Nijlvaraan, een kleinere deze keer ... vermoedelijk een meter, staart inbegrepen. Hij is iets aan het verscheuren en opeten. Moeilijk te zien wat precies want het is een bloederige massa die langwerpig ligt uit gespreid. Een slang? Een paling? Ook dit schouwspel blijven we bekijken tot de varaan voldaan is. En langs de andere kant liggen verse olifantendrollen. Ongetwijfeld van de kudde die zonet op het strand stond. Van alle kanten komen "dung beetles", mestkevers, aangevlogen. Erg goeie vliegers zijn het niet. In hun haast om bij de mest te geraken vliegen ze overal tegen aan. Bovendien lijkt een landing meer op: ophouden van met de vleugels te slaan en dan maar uit de lucht vallen. In een mum van tijd zitten er tientallen van die beestjes. Ook dit schouwspel blijven we lang gade slaan. Maar dan moeten we echt verder want het begint al laat te worden.
Echter ... opnieuw beslist de olifant er anders over. De grote kudde staat links en rechts van
de weg. Geen doorkomen aan. Dan maar rustig en behoedzaam volgen in hun spoor. Dikwijls gewoon stilstaan. Plots komen er achter onze auto twee olifanten uit het struikgewas. Schrikken. Nog meer schrikken als die twee plots mekaar aanvallen. Met groot geweld beuken ze met hun koppen tegen elkaar. Op 10 meter van onze auto. Zenuwen gieren door onze keel. De ene olifant beukt de andere met luid gekraak tegen een boom. Gelukkig houdt het daarmee op en wandelen de twee driftkikkers weg. Toch duurt het nog een hele tijd voor we - met ingehouden adem - de kudde kunnen voorbij rijden. Oef ...
En als toemaatje: nog een kudde Afrikaanse buffels, één van de "big five".
Zambezi National Park: een absolute aanrader. En nu ik er over nadenk: geen enkele andere auto / toerist ontmoet in dit park!
Als afsluiter: avondaperitief in de bar van "The Boma". "Face-timen" met de ouders van Stijn. "Thuis" ratatouille eten met boerewors van de braai. En dan slapen ...
"F...ing hell, maat!" schreeuwt Evelien ons wakker. Wat is er gebeurd? Waardoor deze vroege commotie? In onze schaarse vrije tijd, meestal 's morgens vroeg, haakt Evelien kerstballen om te verkopen ten voordele van de actie "Music for Life". Deze morgen doet ze dat buiten op het terras. Een grote baviaan komt aangewandeld. Daar blijft ze rustig bij: dat beest zal wel voorbij wandelen. Niet dus. Op anderhalve meter van Evelien begint de baviaan aan het tentzeil te prutsen (ons "huis" is langs de ene kant met grote zeilen afgesloten, geen muren). Evelien haast zich naar binnen met haakgerei en al. Op dat eigenste moment rukt de baviaan de velcro-sluiting van het tentzeil open, steekt zijn kop en halve lijf binnen en kijkt naar de gesloten keukendeur. Evelien vierklauwens naar boven. Luide schreeuw en ... de rover vlucht weg. Beneden aan de trap ligt een bol wol die je als een draad van Ariadne kan volgen de trap op, de kamer van Stijn en Evelien binnen. In elk geval is iedereen nu meteen klaar wakker.
Ontbijt buiten op het terras. De roversbende - we zien nu overal bavianen - trekt van huis tot huis. Een warthog nadert ons tot op twee meter: vermoedelijk komt hij kijken of er geen restjes van de tafel vallen.
't Is helemaal bewolkt en somber. Lijkt wel een typisch Belgische dag, behalve de temperatuur dan, vermoedelijk tussen de 20 en 25°. Laten we eerst een espresso drinken in het Vic Falls Shearwater cafe. Toen we daar gisteren een biertje dronken, leek er een top-of-the-line espresso-apparaat te zijn. Helaas ... het apparaat doet het niet. Dan maar een gewone koffie ... die ook lekker is. Laten we het Zambezi National Park bezoeken, zo'n 5 km van Vic Falls.
Het ligt stroomopwaarts, langs de Zambezi. Talrijke lussen in de weg voeren naar prachtige uitkijkpunten aan de rand van de rivier die hier heel breed is en krachtig stroomt. Talrijke eilandjes. Krokodillen op de rotsen. Oppassen dus: je kan hier uit de auto stappen en op eigen risico de rivier van dichtbij ervaren. Nijlpaarden briesen in het midden van de stroom. Aan de overkant ligt Zambia. In een grote plas stilstaand water (die we prompt draineren naar de rivier toe) zit een krab en tijgervisjes.We lunchen "uit het vuistje" bij één van zo een stopplaatsen langs de Zambezi.
De hemel klaart uit. Onmiddellijk wordt het heet. We rijden nu van de Zambezi weg, dieper het park in. Dat lijkt tevens één van de mooiste te zijn, die we ooit al hebben gezien. Prachtige Afrikaanse landschappen, heuvelachtig en afwisselend terrein, schilderachtige 4x4 route. We zien een sabelantiloop, naast de "klassiekers" zoals impala en warthog. Een boom ligt dwars over de weg. En met nog groene blaadjes er aan, dus vermoedelijk nog maar pas geveld door een olifant. Proberen te boom te versleuren: dat lukt ons niet. Dus voorzichtig over de kleine en meebuigende Mopane boompjes d'er naast rijden. Gelukkig hebben we een 4x4 met "high clearance". We rijden verder langs half-open vlaktes afgewisseld met dichter beboste stukken. Tot Stijn plots uitroept: "Een kleine krokodil op de weg!" Niet juist. Het blijkt een anderhalve meter grote Nijlvaraan te zijn, overigens één van de grootste vijanden van de krokodil. Krokodilleneieren vindt hij een lekkernij!
We komen opnieuw aan de oever van de Zambezi. Daar zijn we getuige van een schouwspel wat zo uit een reisbrochure zou kunnen komen. Twee olifanten staan aan de oever te drinken en zich nat te spuiten. Dan komt er nog een olifant uit het struikgewas, dan nog één en nog één en een kleintje en ... Het blijft zo maar doorgaan. Uiteindelijk staat een kudde van vermoedelijk meer dan 30 beesten op het strand van de rivier. Ze stoeien in en met het water en het zand. Indrukwekkend! We blijven hier zitten tot de kudde na een dik uur opnieuw in het struikgewas is verdwenen. Maar nog zijn onze ontdekkigen hier niet ten einde. Langs de kant van de weg zien we opnieuw een Nijlvaraan, een kleinere deze keer ... vermoedelijk een meter, staart inbegrepen. Hij is iets aan het verscheuren en opeten. Moeilijk te zien wat precies want het is een bloederige massa die langwerpig ligt uit gespreid. Een slang? Een paling? Ook dit schouwspel blijven we bekijken tot de varaan voldaan is. En langs de andere kant liggen verse olifantendrollen. Ongetwijfeld van de kudde die zonet op het strand stond. Van alle kanten komen "dung beetles", mestkevers, aangevlogen. Erg goeie vliegers zijn het niet. In hun haast om bij de mest te geraken vliegen ze overal tegen aan. Bovendien lijkt een landing meer op: ophouden van met de vleugels te slaan en dan maar uit de lucht vallen. In een mum van tijd zitten er tientallen van die beestjes. Ook dit schouwspel blijven we lang gade slaan. Maar dan moeten we echt verder want het begint al laat te worden.Echter ... opnieuw beslist de olifant er anders over. De grote kudde staat links en rechts van
de weg. Geen doorkomen aan. Dan maar rustig en behoedzaam volgen in hun spoor. Dikwijls gewoon stilstaan. Plots komen er achter onze auto twee olifanten uit het struikgewas. Schrikken. Nog meer schrikken als die twee plots mekaar aanvallen. Met groot geweld beuken ze met hun koppen tegen elkaar. Op 10 meter van onze auto. Zenuwen gieren door onze keel. De ene olifant beukt de andere met luid gekraak tegen een boom. Gelukkig houdt het daarmee op en wandelen de twee driftkikkers weg. Toch duurt het nog een hele tijd voor we - met ingehouden adem - de kudde kunnen voorbij rijden. Oef ...En als toemaatje: nog een kudde Afrikaanse buffels, één van de "big five".
Zambezi National Park: een absolute aanrader. En nu ik er over nadenk: geen enkele andere auto / toerist ontmoet in dit park!
Als afsluiter: avondaperitief in de bar van "The Boma". "Face-timen" met de ouders van Stijn. "Thuis" ratatouille eten met boerewors van de braai. En dan slapen ...