Skemerkelkie bij de Rots van de Jakhals.
Gisteravond afspraak gemaakt om vandaag, maandag 10 november, om half acht klaar te zijn voor ontbijt. De zon, de warmte en onze geografische ligging beslissen er anders over: om 5u30 komt de zon op, stralend zoals gisteren. Prutsgordijntjes in onze kamers houden het felle licht niet tegen. Om 6 uur loopt idereen klaar wakker al de omgeving af te spieden. Maar alles is rustig. We bewonderen de zonsopgang, de vallei, de kleurschakeringen op de rotsen. "Slow travel": een aanrader. Rustig ontbijt, lunch prepareren en weg. Met de auto verder Mapungubwe verkennen.
Eerste stop is het museum, een gebouw dat lijkt op te
gaan in het landschap. Verschillende eivormige koepels zonder enige stalen steunconstructie, met tegels gemetst. Elke metser moest op kleine schaal een koepeltje kunnen metsen waarop twee mensen konden staan: als dat sterk genoeg was, was hij gekwalificeerd om mee te metsen aan het museum. Door de airco lijkt het er ijskoud in vergelijking met de 40° en meer van buiten. De geschiedenis van de Heilige Rots van de Jakhals, Mapungubwe, wordt er verteld. Verschillende archeologische vondsten waaronder een gouden neushoornbeeldje en halskettingen en armbanden van gouden kraaltjes zijn er ten toon gesteld in prachtige gewelfde zalen. En het bezoek kan je afronden met een kleine wandeling buiten, weliswaar weer onder een loden zon, met indrukwekkende panorama's van het Nationaal Park. Een giraf staat ons zo maar aan te staren op zo'n 30 meter afstand. Tijd voor een drankje in de bar van het museum ... buiten, maar zeker in de schaduw.
Safari-rijden verder door het park. Wat opvalt: zo goed als geen andere toeristen en toch wel veel dieren, zelfs op dit "safari-onvriendelijke uur" (eind van de voormiddag). We spotten: impala (uiteraard), kudu, bushbuck, kilpspringertjes, zebra, giraf, een jakhals ( black-backed jackal of rooijakhals in het Afrikaans), troepen bavianen, vervet aapjes, een warthog (wrattenzwijn) en uiteindelijk ... twee olifanten aan een waterplas. Verschillende wegen zijn alleen maar voor 4x4 geschikt. Maar geen nood, Stijn neemt deze wegjes met plezier. De "kanniedood" weg is bijzonder spectaculair. We worden flink door elkaar gehost.
Dan rijden we langs de Limpopo. Aan de overkant (Zimbabwe) laten boeren hun kuddes drinken. Vissers ruimen hun netten op. Overblijfselen van bunkers, prikkeldraad en versperringen liggen langs de oever ... stamt uit de tijd van de apartheid en de invallen van ZANU-PF en andere ANC sympathisanten vanuit Zimbabwe. Alles is overwoekerd door de weelderige begroeiing. Pittoreske rit langs de oevers.
Uiteindelijk komen we uit bij hetzelfde samenvloeiingspunt van de Shashe en de Limpopo waar we ook gisteravond stonden. Tijd voor een late picknick in de schaduw van bloeiende Baobabs, bij een temperatuur van minstens 40° en met een warme foehn-wind in het gezicht.
Terug naar huis en tijd voor een verkwikkende "duik" in het postzegel-grote zwembad, aangelegd in een natuurlijk kloofje tussen twee rotsen. Het water is warm en je hebt geen handdoek nodig wanneer je uit het water stapt. In een wip is alles droog. Ook David met zijn herstellende gebroken arm waagt een kleine sessie in het zwembad.
Tijd dan voor een aperitief 's avonds bij zonsondergang: een skemerkelkie in het Afrikaans. Vooraleer we daar echter aan toe zijn, zorgt een troep bavianen vlak bij ons huis voor een avondvertoning. Behoedzaam komen de eerste verkenners aan gestapt. Ze nemen posities in hoog op de rotsen van waar ze elk mogelijk gevaar kunnen zien. Dan komt de troep met de leider vooraan. Maar enkele voortvarende jonge bavianen lopen voortdurend voorop. Sommigen klefferen in bomen en eten peulvruchten. Uiteindelijk komt de achterhoede: opnieuw een groepje grote volwassen bavianen - net zoals de verkenners - spiedend maar zelfverzekerd. Eens de troep is voorbij getrokken, zetten we ons toch nog op pad voor ons skemerkelkie aan de samenvloeiing van de Sashe en de Limpopo.
's Avonds voor het eerst geen " braai" maar spaghetti op het terras. Terwijl we de lach van de hyena's in de verre nacht horen, krijgen we onverwacht bezoek. We waren al gewend aan bidsprinkhanen en motten van zo'n zeven centimeter vleugelspanwijdte maar nu komt er een griezelig spinachtig insect, zes poten, twee grote voelsprieten, alles samen ook zo'n zeven centimeter, het terras op gelopen. Paniek alom. Met vereende kracht,veel hilariteit en een blad papier krijgen we de kerel weer van het terras en de natuur in.
Mapungubwe: een absolute aanrader. Morgen via Beitbridge naar Zimbabwe. Gelukkig weten we nu nog niet wat ons dan te wachten staat!
Eerste stop is het museum, een gebouw dat lijkt op te
gaan in het landschap. Verschillende eivormige koepels zonder enige stalen steunconstructie, met tegels gemetst. Elke metser moest op kleine schaal een koepeltje kunnen metsen waarop twee mensen konden staan: als dat sterk genoeg was, was hij gekwalificeerd om mee te metsen aan het museum. Door de airco lijkt het er ijskoud in vergelijking met de 40° en meer van buiten. De geschiedenis van de Heilige Rots van de Jakhals, Mapungubwe, wordt er verteld. Verschillende archeologische vondsten waaronder een gouden neushoornbeeldje en halskettingen en armbanden van gouden kraaltjes zijn er ten toon gesteld in prachtige gewelfde zalen. En het bezoek kan je afronden met een kleine wandeling buiten, weliswaar weer onder een loden zon, met indrukwekkende panorama's van het Nationaal Park. Een giraf staat ons zo maar aan te staren op zo'n 30 meter afstand. Tijd voor een drankje in de bar van het museum ... buiten, maar zeker in de schaduw.Safari-rijden verder door het park. Wat opvalt: zo goed als geen andere toeristen en toch wel veel dieren, zelfs op dit "safari-onvriendelijke uur" (eind van de voormiddag). We spotten: impala (uiteraard), kudu, bushbuck, kilpspringertjes, zebra, giraf, een jakhals ( black-backed jackal of rooijakhals in het Afrikaans), troepen bavianen, vervet aapjes, een warthog (wrattenzwijn) en uiteindelijk ... twee olifanten aan een waterplas. Verschillende wegen zijn alleen maar voor 4x4 geschikt. Maar geen nood, Stijn neemt deze wegjes met plezier. De "kanniedood" weg is bijzonder spectaculair. We worden flink door elkaar gehost.
Dan rijden we langs de Limpopo. Aan de overkant (Zimbabwe) laten boeren hun kuddes drinken. Vissers ruimen hun netten op. Overblijfselen van bunkers, prikkeldraad en versperringen liggen langs de oever ... stamt uit de tijd van de apartheid en de invallen van ZANU-PF en andere ANC sympathisanten vanuit Zimbabwe. Alles is overwoekerd door de weelderige begroeiing. Pittoreske rit langs de oevers.Uiteindelijk komen we uit bij hetzelfde samenvloeiingspunt van de Shashe en de Limpopo waar we ook gisteravond stonden. Tijd voor een late picknick in de schaduw van bloeiende Baobabs, bij een temperatuur van minstens 40° en met een warme foehn-wind in het gezicht.
Terug naar huis en tijd voor een verkwikkende "duik" in het postzegel-grote zwembad, aangelegd in een natuurlijk kloofje tussen twee rotsen. Het water is warm en je hebt geen handdoek nodig wanneer je uit het water stapt. In een wip is alles droog. Ook David met zijn herstellende gebroken arm waagt een kleine sessie in het zwembad.
Tijd dan voor een aperitief 's avonds bij zonsondergang: een skemerkelkie in het Afrikaans. Vooraleer we daar echter aan toe zijn, zorgt een troep bavianen vlak bij ons huis voor een avondvertoning. Behoedzaam komen de eerste verkenners aan gestapt. Ze nemen posities in hoog op de rotsen van waar ze elk mogelijk gevaar kunnen zien. Dan komt de troep met de leider vooraan. Maar enkele voortvarende jonge bavianen lopen voortdurend voorop. Sommigen klefferen in bomen en eten peulvruchten. Uiteindelijk komt de achterhoede: opnieuw een groepje grote volwassen bavianen - net zoals de verkenners - spiedend maar zelfverzekerd. Eens de troep is voorbij getrokken, zetten we ons toch nog op pad voor ons skemerkelkie aan de samenvloeiing van de Sashe en de Limpopo.
's Avonds voor het eerst geen " braai" maar spaghetti op het terras. Terwijl we de lach van de hyena's in de verre nacht horen, krijgen we onverwacht bezoek. We waren al gewend aan bidsprinkhanen en motten van zo'n zeven centimeter vleugelspanwijdte maar nu komt er een griezelig spinachtig insect, zes poten, twee grote voelsprieten, alles samen ook zo'n zeven centimeter, het terras op gelopen. Paniek alom. Met vereende kracht,veel hilariteit en een blad papier krijgen we de kerel weer van het terras en de natuur in.
Mapungubwe: een absolute aanrader. Morgen via Beitbridge naar Zimbabwe. Gelukkig weten we nu nog niet wat ons dan te wachten staat!