Hel in "Bribe-bridge" (Beitbridge).
11 november 2014: wapenstilstand. Om 5 uur uit bed want we willen via de beruchte Beitbridge grenspost naar Zimbabwe. Heel ver moeten we niet rijden: een goeie 450 km via het Zuid-Afrikaanse grensstadje Mussina en Bulawayo naar Big Cave Camp in de Matobo heuvels. Om de drukte aan de grens te vermijden willen we er heel vroeg staan.
Maar ... de toerist wikt en de olifant beschikt: als we van ons huisje naar de uitgang van Mapungubwe National Park rijden, verspert plots een kudde olifanten de weg. We zochten hier twee dagen naar deze beesten en nu staan er vier, vijf, nee tien ... nee meer, op en rond de weg. Dus maar traag achter de kudde aanrijdend. En niet te dicht want plots keert de laatste olifant zich om, kijkt ons aan, flappert met de oren en trappelt ter plaatse. Veiligheidshalve maar achteruit rijden en afstand vergroten. Dan staan ze uiteindelijk toch allemaal langs dezelfde kant van de weg. Doorrijden! Maar net op het moment dat we de kudde passeren zien we langs de overkant van de weg nog een paar olifanten. Gas geven en weg onder luid getrompetter. Kippevel, maar we "zijn er door". Wat een sensatie, zo vroeg op de dag. Iedereen klaar wakker en tjokvol adrenaline.
De verdere rit naar de grens loopt langs kaarsrechte, verlaten wegen, zonder verdere sensatie. Savanne-landschap met veel baobabs. Sommige van deze kolossale bomen staan in bloei en doordat het zo vroeg 's ochtends is, zien we de bloemen nog (baobabs bloeien 's nachts en worden bevrucht door vleermuizen).
Beitbridge: groezelige grenspost, een Shell tankstation, wat vuile officiele gebouwen en de grens. Amper 7u30 is het maar langs de kant van de vrachtwagens is het reeds behoorlijk druk. Met de auto tot bij "customs" aan de Zuid-Afrika kant. "Vehicle form" invullen, auto-papieren tonen. Dan uitreis-stempel in onze paspoorten en hup, weg. Dat ging vlot. Dan met de auto tot aan de brug over de Limpopo: "vehicle inspection" door de SAPD (South-Africa Police Department). Er staat een auto voor ons in de rij. Die lijkt een probleem te hebben: herhaaldelijk loopt de chauffeur heen en weer tussen zijn auto en het lokaaltje van de polite. Uiteindelijk stapt hij boos in zijn auto maar niet na ons te hebben toe vertrouwd: "The bribery starts here!". Raar.
Dan maar braafjes wachten. Een andere auto komt achter ons aan gereden en ... rijdt zomaar door. Toch even gaan vragen aan de politie of we ook al niet door mogen. Nee dus want de andere auto had geen Zuid-Afrikaanse nummerplaat en wij wel.
Dan komt een SAPD-sergeant onze richting uit. Auto-papieren! Cross-border authorisation, certificate of registration, border letter (verzekering), motor vehicle licence en "owners letter" van Toyota Financial Services. En dat laatste document .... "Is a FRAUD", roept de politieman uit. Hij hangt zijn kop in de auto en zegt "I can arrest you. It's a fraud. It's fake. I will arrest the men. The women stay here." Discussie met de kerel maar hij is niet voor rede vatbaar. 't Moet blijkbaar een lichtjes ander document van Toyota zijn, met een andere handtekening. Ik bel Heather van de Buschtrackers. Consternatie. Ze vraagt of ze de politie-sergeant kan spreken. Dat kan, maar na een paar minuten stompt de kerel mijn telefoon terug in mijn handen. Weer "I will arrest you or ... we can solve this problem." Is dat een verholen vraag om geld? De kerel wuift achteloos met ons zogezegd vervalst document, toont het van ver aan een collega die, ook al van ver, "It's a fraud" roept. Wat nu? De SAPD in al haar wijsheid, komt zelf met een oplossing: terugrijden naar het tankstation, aan Heather vragen of ze ons een ander document kan bezorgen en faxen naar het Shell-station en opnieuw proberen. We maken rechtsomkeer, worden nog eens tegen gehouden door de politie waar we ons verhaal doen en zomaar door mogen. Nu zijn we dus opnieuw in Zuid-Afrika met een uitreis-stempel in onze paspoorten en geen inreisvisum meer .... illegaal dus.
We rijden in niemandsland over de brug en komen in de drukte langs de Zim-kant van de grens terecht. Vrijwel onmiddellijk worden we aangeklampt door vrijwilligers die onze auto willen bewaken. Er ontstaat zelfs ruzie om dat voorrecht. We wandelen naar een lang, vervallen gebouw waar het een drukte van jewelste is. Opnieuw worden we aangeklampt door personen die ons de weg willen wijzen in de doolhof van loketten en lange wachtrijen. Eigenlijk willen we niet geholpen worden. We wijzen alle voorstellen af maar in de gigantische warboel en mensenzee worden we uiteindelijk toch door iemand de weg gewezen, iemand met een badge, ziet er officieel uit.
Nu terug naar binnen naar "Counter 5" waar ik de tweede in de rij ben. Pech: het duurt hier eindeloos! Achter mij groeit de rij aan. En de Zimbos die aanschuiven, dringen mijn persoonlijke ruimte binnen: alsof ze aan mijn rug plakken. De mevrouw achter het loket doet mij teken dat ik daarnaast moet gaan waar juist haar collega heeft plaats genomen. Amper heb ik dat gedaan of ik wordt terug gewezen naar het vorige loket. Ik wurm me weer op de tweede plaats. Na weer lang wachten moet ik toch weer terug naar het loket daarnaast. Deze keer wil de bediende me wel "helpen". Alle documenten controleren, 450 Zuid-Afrikaanse rand betalen en nu???? Onze " helper" wijst me weer een andere persoon aan, midden de massa. Deze persoon lijkt douane te zijn want hij doet auto's uitladen en alle pakken openen. Zelfde verhaal als daarnet: we moeten dringen en zijn aandacht krijgen. Met hulp van Evelien zet ik hem klem. Met hem naar onze auto: openen, een paar koffers open maken ... ik heb het TIPs formulier nog niet goed ingevuld. Alle serienummers van alle electrische apparaten moeten er op staan! Gelukkig had Betty alles al voorbereid, dus het gaat relatief snel. Maar onze "helpers" worden ongeduldig (onze eerste helper heeft hulp gekregen van een collega met één oog). Stop maar met verder invullen ... nu naar een soort van kooi voor een nieuwe controle van documenten. Alles OK.
De twee helpers - nu plots niet zo vriendelijk meer - vragen, nee eisen $100, "om de bedienden die ons zo goed hebben geholpen" te betalen. Gemor en tegenpruttelen, maar ze hebben onze zo vitale "gate pass" in handen. Dus ... $ 100 betalen. Nog $ 50 vragen ze nu ... voor zichzelf deze keer ... De éénogige helper gaat weg met onze gate pass en de $ 100. Maar dat is zonder Evelien gerekend: die spingt uit de auto en roept de kerel terug, die aarzelt en ... ze rukt hem onze gate pass uit de handen. Naar hun nog eens extra $ 50 kunnen ze fluiten.
Op naar de toeganspoort tot Zimbabwe, een 100 meter verder. Aan de eerste controle onze gate pas afgeven. Tweede stop, slagboom open en we zijn er. Het is 13u20. In totaal vijf en een half uur heeft ons dit gekost: drie en een half aan de Zuid-Afrika kant, twee aan de Zimbabwe-kant.
Nu is het rijden en rijden. Stijn heeft weer het stuur overgenomen. Kaarsrechte, volledig verlaten wegen, alsof we alleen op de weg zijn. Maar wel asfalt. Boterhammetje eten al rijdend. Naarmate we Bulawayo naderen wordt het landschap heuvelachtiger en groener. Uiteindelijk schemert het al wanneer we om 18 uur onze bestemming bereiken: Big Cave Camp in Matobo. We zijn de enige gasten in de hele lodge en dus krijgen we 3 chalets, Evelien en Stijn zelfs de "honeymoon suite".
Biertje als aperitief. Keuvelen met de kamp manager, Lynn. Dinner en dan slapen. Maar niet na nog even naar de melkweg te staren. Te moe om nog verder te "bloggen". Beschrijving van de lodge komt morgen wel. En ... er is wifi, dus morgen kan ik "posten".
Maar ... de toerist wikt en de olifant beschikt: als we van ons huisje naar de uitgang van Mapungubwe National Park rijden, verspert plots een kudde olifanten de weg. We zochten hier twee dagen naar deze beesten en nu staan er vier, vijf, nee tien ... nee meer, op en rond de weg. Dus maar traag achter de kudde aanrijdend. En niet te dicht want plots keert de laatste olifant zich om, kijkt ons aan, flappert met de oren en trappelt ter plaatse. Veiligheidshalve maar achteruit rijden en afstand vergroten. Dan staan ze uiteindelijk toch allemaal langs dezelfde kant van de weg. Doorrijden! Maar net op het moment dat we de kudde passeren zien we langs de overkant van de weg nog een paar olifanten. Gas geven en weg onder luid getrompetter. Kippevel, maar we "zijn er door". Wat een sensatie, zo vroeg op de dag. Iedereen klaar wakker en tjokvol adrenaline.
De verdere rit naar de grens loopt langs kaarsrechte, verlaten wegen, zonder verdere sensatie. Savanne-landschap met veel baobabs. Sommige van deze kolossale bomen staan in bloei en doordat het zo vroeg 's ochtends is, zien we de bloemen nog (baobabs bloeien 's nachts en worden bevrucht door vleermuizen).
Beitbridge: groezelige grenspost, een Shell tankstation, wat vuile officiele gebouwen en de grens. Amper 7u30 is het maar langs de kant van de vrachtwagens is het reeds behoorlijk druk. Met de auto tot bij "customs" aan de Zuid-Afrika kant. "Vehicle form" invullen, auto-papieren tonen. Dan uitreis-stempel in onze paspoorten en hup, weg. Dat ging vlot. Dan met de auto tot aan de brug over de Limpopo: "vehicle inspection" door de SAPD (South-Africa Police Department). Er staat een auto voor ons in de rij. Die lijkt een probleem te hebben: herhaaldelijk loopt de chauffeur heen en weer tussen zijn auto en het lokaaltje van de polite. Uiteindelijk stapt hij boos in zijn auto maar niet na ons te hebben toe vertrouwd: "The bribery starts here!". Raar.
Dan maar braafjes wachten. Een andere auto komt achter ons aan gereden en ... rijdt zomaar door. Toch even gaan vragen aan de politie of we ook al niet door mogen. Nee dus want de andere auto had geen Zuid-Afrikaanse nummerplaat en wij wel.
Dan komt een SAPD-sergeant onze richting uit. Auto-papieren! Cross-border authorisation, certificate of registration, border letter (verzekering), motor vehicle licence en "owners letter" van Toyota Financial Services. En dat laatste document .... "Is a FRAUD", roept de politieman uit. Hij hangt zijn kop in de auto en zegt "I can arrest you. It's a fraud. It's fake. I will arrest the men. The women stay here." Discussie met de kerel maar hij is niet voor rede vatbaar. 't Moet blijkbaar een lichtjes ander document van Toyota zijn, met een andere handtekening. Ik bel Heather van de Buschtrackers. Consternatie. Ze vraagt of ze de politie-sergeant kan spreken. Dat kan, maar na een paar minuten stompt de kerel mijn telefoon terug in mijn handen. Weer "I will arrest you or ... we can solve this problem." Is dat een verholen vraag om geld? De kerel wuift achteloos met ons zogezegd vervalst document, toont het van ver aan een collega die, ook al van ver, "It's a fraud" roept. Wat nu? De SAPD in al haar wijsheid, komt zelf met een oplossing: terugrijden naar het tankstation, aan Heather vragen of ze ons een ander document kan bezorgen en faxen naar het Shell-station en opnieuw proberen. We maken rechtsomkeer, worden nog eens tegen gehouden door de politie waar we ons verhaal doen en zomaar door mogen. Nu zijn we dus opnieuw in Zuid-Afrika met een uitreis-stempel in onze paspoorten en geen inreisvisum meer .... illegaal dus.
Heather opnieuw gebeld. Die zou het nodige doen om ons een nieuw document te bezorgen via fax en email naar het tankstation. Zodra we op de parking van het Shell- station staan worden we aangesproken door een kerel in hemd en das. Hij heeft zogezegd "gezien" dat we een probleem hadden met de politie en kan ons helpen, vermoedelijk mits een kleine vergoeding. We slaan zijn aanbod af. Speelt hij samen onder één hoedje met de politie? Wachten dan maar op het hopelijk goede document. Op de groezelige parking van het al even groezelige tankstation waar het een aan- en afrijden is van allerlei auto's, bevolkt met kleurrijke figuren. En waar een andere toeriste met net hetzelfde probleem met de politie, pas haar email met een ander, nieuw document heeft gekregen.
Wachten en wachten ... Mijn SMS-verkeer met Heather (H):
9u16 H. Almost there, Andre! Antwoord: OK, thanks!
9u44 H. We just waiting and nagging Toyota SA. Antwoord: Hope you get it fixed soon.
10u14 H. We are getting there. Antwoord: Any idea by when?
10u24 H. 5 minutes. Antwoord: Great!
10u40 H. Sorry, still nagging. Antwoord: Frustrating!
10u42 H. Got it now. Walking to fax.
Eindelijk,eindelijk,eindelijk ... Terug naar de grens en de "vehicle inspection". Drie polite-agenten waaronder "onze" sergeant zitten op een bank te niksen. Maar deze keer vinden ze ons nieuwe document wel OK. Ze maken grapjes over hoe we met dit document wat hun betreft tot in Cairo kunnen rijden. Maar we zijn door ....
Wachten en wachten ... Mijn SMS-verkeer met Heather (H):
9u16 H. Almost there, Andre! Antwoord: OK, thanks!
9u44 H. We just waiting and nagging Toyota SA. Antwoord: Hope you get it fixed soon.
10u14 H. We are getting there. Antwoord: Any idea by when?
10u24 H. 5 minutes. Antwoord: Great!
10u40 H. Sorry, still nagging. Antwoord: Frustrating!
10u42 H. Got it now. Walking to fax.
Eindelijk,eindelijk,eindelijk ... Terug naar de grens en de "vehicle inspection". Drie polite-agenten waaronder "onze" sergeant zitten op een bank te niksen. Maar deze keer vinden ze ons nieuwe document wel OK. Ze maken grapjes over hoe we met dit document wat hun betreft tot in Cairo kunnen rijden. Maar we zijn door ....
We rijden in niemandsland over de brug en komen in de drukte langs de Zim-kant van de grens terecht. Vrijwel onmiddellijk worden we aangeklampt door vrijwilligers die onze auto willen bewaken. Er ontstaat zelfs ruzie om dat voorrecht. We wandelen naar een lang, vervallen gebouw waar het een drukte van jewelste is. Opnieuw worden we aangeklampt door personen die ons de weg willen wijzen in de doolhof van loketten en lange wachtrijen. Eigenlijk willen we niet geholpen worden. We wijzen alle voorstellen af maar in de gigantische warboel en mensenzee worden we uiteindelijk toch door iemand de weg gewezen, iemand met een badge, ziet er officieel uit.
Eerste stap: de "bridge toll" betalen, dan een "gate pass" krijgen, uiteraard aan een ander loket. Daarna wijst onze vriendelijke "helper" ons naar "Immigration": alle wachtrijen voorbij stappen en aan de meest linkse desk aanschuiven. Hier wordt een visum in onze paspoorten geplakt, na het betalen van $ 30 per persoon EN wordt onze magische blauwe "gate pass" afgestempeld. Onze nog steeds vriendelijke helper troont ons mee naar buiten naar een persoon in wit hemd. Hij moet onze auto controleren en zijn handtekening op nog een ander document zetten: het TIPs-document, Temporary Import Permit. Maar de kerel is omstuwd door zwarten die allemaal hetzelfde willen. Stijn brengt inmiddels de auto vanaf de parking naar de inspectie uiteraard na wat rand te hebben uitgedeeld. Drummen, duwen, positie kiezen en merkwaardig snel kijkt de kerel in wit hemd me aan: op 10 minuten tijd is alles geregeld, krijg ik een handtekening.
Nu terug naar binnen naar "Counter 5" waar ik de tweede in de rij ben. Pech: het duurt hier eindeloos! Achter mij groeit de rij aan. En de Zimbos die aanschuiven, dringen mijn persoonlijke ruimte binnen: alsof ze aan mijn rug plakken. De mevrouw achter het loket doet mij teken dat ik daarnaast moet gaan waar juist haar collega heeft plaats genomen. Amper heb ik dat gedaan of ik wordt terug gewezen naar het vorige loket. Ik wurm me weer op de tweede plaats. Na weer lang wachten moet ik toch weer terug naar het loket daarnaast. Deze keer wil de bediende me wel "helpen". Alle documenten controleren, 450 Zuid-Afrikaanse rand betalen en nu???? Onze " helper" wijst me weer een andere persoon aan, midden de massa. Deze persoon lijkt douane te zijn want hij doet auto's uitladen en alle pakken openen. Zelfde verhaal als daarnet: we moeten dringen en zijn aandacht krijgen. Met hulp van Evelien zet ik hem klem. Met hem naar onze auto: openen, een paar koffers open maken ... ik heb het TIPs formulier nog niet goed ingevuld. Alle serienummers van alle electrische apparaten moeten er op staan! Gelukkig had Betty alles al voorbereid, dus het gaat relatief snel. Maar onze "helpers" worden ongeduldig (onze eerste helper heeft hulp gekregen van een collega met één oog). Stop maar met verder invullen ... nu naar een soort van kooi voor een nieuwe controle van documenten. Alles OK.
Naar een klein gebouwtje nu. Daar langs een achterdeurtje binnen, op aanraden van onze "helpers". Donkere gang in, eerste deur links, obscuur lokaaltje waar vier politie-agenten een soort chili met bonen zitten te eten. Ze kijken amper op, maar gelukkig krijgen we zonder vragen een nieuwe stempel op onze magische blauwe gate pass. Terug naar de kooi waar men ons zegt dat alles nu echt OK is en we kunnen doorrijden. Onze helper is tevreden, neemt mijn "gate pass", dirigeert ons terug naar onze auto en doet teken dat we - door een rij wachtenden heen - een vijftig meter verder naar een kleine parking moeten rijden. Daar komt de aap uit de mouw ...
De twee helpers - nu plots niet zo vriendelijk meer - vragen, nee eisen $100, "om de bedienden die ons zo goed hebben geholpen" te betalen. Gemor en tegenpruttelen, maar ze hebben onze zo vitale "gate pass" in handen. Dus ... $ 100 betalen. Nog $ 50 vragen ze nu ... voor zichzelf deze keer ... De éénogige helper gaat weg met onze gate pass en de $ 100. Maar dat is zonder Evelien gerekend: die spingt uit de auto en roept de kerel terug, die aarzelt en ... ze rukt hem onze gate pass uit de handen. Naar hun nog eens extra $ 50 kunnen ze fluiten.
Op naar de toeganspoort tot Zimbabwe, een 100 meter verder. Aan de eerste controle onze gate pas afgeven. Tweede stop, slagboom open en we zijn er. Het is 13u20. In totaal vijf en een half uur heeft ons dit gekost: drie en een half aan de Zuid-Afrika kant, twee aan de Zimbabwe-kant.
Nu is het rijden en rijden. Stijn heeft weer het stuur overgenomen. Kaarsrechte, volledig verlaten wegen, alsof we alleen op de weg zijn. Maar wel asfalt. Boterhammetje eten al rijdend. Naarmate we Bulawayo naderen wordt het landschap heuvelachtiger en groener. Uiteindelijk schemert het al wanneer we om 18 uur onze bestemming bereiken: Big Cave Camp in Matobo. We zijn de enige gasten in de hele lodge en dus krijgen we 3 chalets, Evelien en Stijn zelfs de "honeymoon suite".
Biertje als aperitief. Keuvelen met de kamp manager, Lynn. Dinner en dan slapen. Maar niet na nog even naar de melkweg te staren. Te moe om nog verder te "bloggen". Beschrijving van de lodge komt morgen wel. En ... er is wifi, dus morgen kan ik "posten".