Big Cat Diaries - part 2.
Zondag, 16 november 2014.
Gisteren hadden we de indruk "live" in het BBC-natuurprogramma "Big Cat Diaries" te zitten, een programma waarin luipaarden, cheetahs en leeuwen in Afrika door spotters en een cameraploeg worden gevolgd. Vanmorgen lijkt voor ons deel twee begonnen. We zijn amper vertrokken voor een "all-day" safari - opnieuw om 6 uur - met de safari-kar, of Spike wordt via de radio opgeroepen door een ander kar, die waarin het Engelse dokterskoppel zit. Ze hebben een glimp van een cheetah - jachtluipaard - opgevangen. Wij dus terug in de sporen van de vermeende jachtluipaard. Van de weg af, hossen en botsen over putten, bobbels en struiken ... door de savanne. Helaas, ondanks al onze pogingen blijft de cheetah onvindbaar. We zien wel steenbokjes, bush buck en plots, twee zeldzame honey badgers (honing dassen?) die dwars over de weg rennen. Maar de zoektocht naar de jachtluipaard moeten we opgeven.
We vervolgen dus onze safari-drive doorheen Hwange. De beboste savanne wisselt af met open plekken of "waterholes" waar we best wat wild kunnen spotten. En elke nieuwe
"ontdekking" wordt begeleid door deskundige uitleg van Spike. Na een paar uur, komen we bij een soort pick-nick plaats, redelijk vervallen en verwaarloosd ... gebrek aan geld. Dat zie je hier overal: vervallen en verwaarloosde infrastructuur. Even een plas-stop en verder? Nee, want de safari-kar vertikt het om nog te starten. De batterij lijkt dood ... dus ook geen radio- contact meer. Spike prutst wat aan de motor maar tevergeefs. Dan maar met de aanwezige man- en vrouwkracht de auto voortduwen tot over een helling en ja ... dan start ie wel.
Terug op pad dan. Echter niet zonder onze kar opnieuw in gang te hebben geduwd (= onze manuele startmotor). De zon verdwijnt achter reusachtige wolken. De lucht wordt almaar donkerder en als het tijd wordt om terug te keren, ziet de ene kant van de hemel pikzwart. We snellen terug naar de lodge. Plots steekt een felle wind op. De temperatuur daalt zeker met 10° op een paar minuten tijd. De eerste druppels vallen. Spike steekt een tandje bij en aan - vermoedelijk - 50 per uur rammelen we over de zandwegen van het park. Het wordt nog donkerder, de wind zwiept in ons gezicht en plots breken de hemelsluizen in alle hevigheid open. Een warthog loopt als een bezetene voor onze kar uit en duikt dan weer het struigewas in. Ondanks de regen blijft Spike koppig verder spotten. Gierende remmen, banden die knarsen op de grintweg: we stoppen omdat links in een boom de "giant eagle owl" zit, een uil van zo maar eventjes 60 cm groot en 2 tot 3 kilo zwaar. Prachtige vogel.
Terug nu naar Camp Hwange in de storm met pletsende regen. Maar het lijkt niemand van ons gezelschap wat te deren (who cares?). Met lachende gezichten en opgewonden bereiken we de lodge, iets na 18:00 uur. Spike ziet er uit als een verzopen kieken. We zijn twaalf uur buiten geweest en hebben tal van dieren gezien! Tijd dus voor een welverdiende Zambezi-pils als afsluiter.
's Avonds, dat wil zeggen: anderhalf uur later, aperitief en gezamelijk avondmaal. Het Engelse dokterskoppel zien we blijkbaar later op deze reis nog terug, in Chilo gorge. En Spike snijdt het vlees van David die met zijn gebroken arm nog altijd heel voorzichtig is... We krijgen terwijl we nog aan tafel zitten, bezoek van een kleine, ongenode gast: de "pouched mouse", een leuk muisje met wangzakjes waarin ze snel alle eetbaars wat ze vindt, kan opbergen.
Morgen terug in de bewoonde wereld: Victoria falls. Benieuwd wat dat wordt.
Gisteren hadden we de indruk "live" in het BBC-natuurprogramma "Big Cat Diaries" te zitten, een programma waarin luipaarden, cheetahs en leeuwen in Afrika door spotters en een cameraploeg worden gevolgd. Vanmorgen lijkt voor ons deel twee begonnen. We zijn amper vertrokken voor een "all-day" safari - opnieuw om 6 uur - met de safari-kar, of Spike wordt via de radio opgeroepen door een ander kar, die waarin het Engelse dokterskoppel zit. Ze hebben een glimp van een cheetah - jachtluipaard - opgevangen. Wij dus terug in de sporen van de vermeende jachtluipaard. Van de weg af, hossen en botsen over putten, bobbels en struiken ... door de savanne. Helaas, ondanks al onze pogingen blijft de cheetah onvindbaar. We zien wel steenbokjes, bush buck en plots, twee zeldzame honey badgers (honing dassen?) die dwars over de weg rennen. Maar de zoektocht naar de jachtluipaard moeten we opgeven.
We vervolgen dus onze safari-drive doorheen Hwange. De beboste savanne wisselt af met open plekken of "waterholes" waar we best wat wild kunnen spotten. En elke nieuwe
"ontdekking" wordt begeleid door deskundige uitleg van Spike. Na een paar uur, komen we bij een soort pick-nick plaats, redelijk vervallen en verwaarloosd ... gebrek aan geld. Dat zie je hier overal: vervallen en verwaarloosde infrastructuur. Even een plas-stop en verder? Nee, want de safari-kar vertikt het om nog te starten. De batterij lijkt dood ... dus ook geen radio- contact meer. Spike prutst wat aan de motor maar tevergeefs. Dan maar met de aanwezige man- en vrouwkracht de auto voortduwen tot over een helling en ja ... dan start ie wel. Verder dus het verlaten park in en spotten maar. Spike lijkt vooral gespecialiseerd in vogels en vertelt over het gedrag van de gieren die we zien rondcirkelen, of over de veelkleurige "lilac breasted roller", of de ground hornbill, een grote loopvogel die vooral schildpadden lust en met zijn 
grote snavel gemakkelijk een schildpad pantser kan doorboren. Spike wijst nog een bateleur arend aan. En we zien een luipaard-schildpad. Uitleg over hoe je mannetjes en vrouwtjes kan onderscheiden en waarom er meer mannetjes dan vrouwtjes schildpadden worden geboren. Dan "Roan-antilopen": prachtige grote antilopen met grote horens. Ze lijken een masker van wit en zwart te dragen.
Lunchen doen we op de rand van de steile vallei van een riviertje. Krokodillen luieren in de zon. Er liggen overblijfselen van een kadaver van een olifant in de rivier. We spotten de pied kingfisher (zwart-witte ijsvogel) en genieten verder van de zon, het landschap en de stilte.
grote snavel gemakkelijk een schildpad pantser kan doorboren. Spike wijst nog een bateleur arend aan. En we zien een luipaard-schildpad. Uitleg over hoe je mannetjes en vrouwtjes kan onderscheiden en waarom er meer mannetjes dan vrouwtjes schildpadden worden geboren. Dan "Roan-antilopen": prachtige grote antilopen met grote horens. Ze lijken een masker van wit en zwart te dragen.Lunchen doen we op de rand van de steile vallei van een riviertje. Krokodillen luieren in de zon. Er liggen overblijfselen van een kadaver van een olifant in de rivier. We spotten de pied kingfisher (zwart-witte ijsvogel) en genieten verder van de zon, het landschap en de stilte.
Terug op pad dan. Echter niet zonder onze kar opnieuw in gang te hebben geduwd (= onze manuele startmotor). De zon verdwijnt achter reusachtige wolken. De lucht wordt almaar donkerder en als het tijd wordt om terug te keren, ziet de ene kant van de hemel pikzwart. We snellen terug naar de lodge. Plots steekt een felle wind op. De temperatuur daalt zeker met 10° op een paar minuten tijd. De eerste druppels vallen. Spike steekt een tandje bij en aan - vermoedelijk - 50 per uur rammelen we over de zandwegen van het park. Het wordt nog donkerder, de wind zwiept in ons gezicht en plots breken de hemelsluizen in alle hevigheid open. Een warthog loopt als een bezetene voor onze kar uit en duikt dan weer het struigewas in. Ondanks de regen blijft Spike koppig verder spotten. Gierende remmen, banden die knarsen op de grintweg: we stoppen omdat links in een boom de "giant eagle owl" zit, een uil van zo maar eventjes 60 cm groot en 2 tot 3 kilo zwaar. Prachtige vogel.
Terug nu naar Camp Hwange in de storm met pletsende regen. Maar het lijkt niemand van ons gezelschap wat te deren (who cares?). Met lachende gezichten en opgewonden bereiken we de lodge, iets na 18:00 uur. Spike ziet er uit als een verzopen kieken. We zijn twaalf uur buiten geweest en hebben tal van dieren gezien! Tijd dus voor een welverdiende Zambezi-pils als afsluiter.
's Avonds, dat wil zeggen: anderhalf uur later, aperitief en gezamelijk avondmaal. Het Engelse dokterskoppel zien we blijkbaar later op deze reis nog terug, in Chilo gorge. En Spike snijdt het vlees van David die met zijn gebroken arm nog altijd heel voorzichtig is... We krijgen terwijl we nog aan tafel zitten, bezoek van een kleine, ongenode gast: de "pouched mouse", een leuk muisje met wangzakjes waarin ze snel alle eetbaars wat ze vindt, kan opbergen.
Morgen terug in de bewoonde wereld: Victoria falls. Benieuwd wat dat wordt.