Nacha en Wussy

Op een zaterdagmorgen, 15 november, om 5 uur opstaan! Dat is letterlijk samen met de zon opstaan. Een klein half uurtje later staan we in het centrale lodge-gebouw koffie of tee te slurpen en porridge of fruit of toast met confituur te eten. Weer een klein half uurtje later, rijden we weg, Spike aan het stuur van de safari-kar. 

Zo'n 20° is het. Bewolkt. Spectaculaire luchten. We passeren een plek waar het geluid van de cycaden reeds oorverdovend is. Ze vliegen ons rond de oren. Spike plukt er een van het dashboard: een mannetje, alleen die kunnen geluid maken. Prompt krijgen we een hele uitleg over die beestjes. Net zoals over de - deze keer uitzwermende - termieten. 

Andere toeristen komen we in het park niet tegen. Maar toch komt plots, op dit vroege uur, een tegenligger een bocht om gereden. Grote 4x4. Die stopt op onze hoogte. Het is Jane van een leeuwen-onderzoeksproject. Een forse madam van in de vijftig met een pet waaronder haar grijzende haren alle richtingen op wijzen. Ze kent Spike en vertelt dat ze op zoek is naar een bepaalde leeuw die ze al jaren volgt. Hij heeft een halsband met GPS tracking aan. De batterij is echter zo goed als leeg en moet dringend vervangen worden. Good luck, Jane!

Uitstappen dan voor onze wandeling: in "file indienne", Spike met zijn tweeloop voorop. Heel veel dieren zien we niet: impala, warthog, dassies. Maar onze gids weet ons ook wel te animeren met de kleinere dingen. Hij wijst ons bij voorbeeld op kolonnes mieren, zo'n 10 cm breed en wel 2 meter lang die op zoek zijn naar termieten. Of op de molrat, althans de gangen ervan en de "molshopen", of is het "molrathopen"? De temperatuur loopt op maar gelukkig blijft het bewolkt. We beklimmen een kleine rotspartij en hebben van daaruit een prachtig overzicht op de savanne vol met mopane-bomen. Mopane-hout is een van de hardste houtsoorten die er zijn. Zelfs nadat de boom dood is blijft hij nog vele tientallen jaren overeind.
Dan wijst Spike ons op drie bateleur arenden die boven onze hoofden cirkelen. Zie de blogpost van 29 augustus en 21 september 2014: we zien de nationale vogel van Zimbabwe dus inderdaad "live". 
Uiteindelijk wandelen we een goeie 3,5 uur. 

We eindigen onze wandeling aan een klein meertje, of eigenlijk groot "water-hole" waar net een olifant komt aangestapt. Er zitten ook een aantal nijlpaarden waaronder blijkbaar drie "adolescenten". Die maken het nogal bont onder mekaar: het lijkt alsof ze mekaar voortdurend willen onderduwen. En ze oefenen tegen elkaar op in het "muil open sperren". Een paar krokodillen liggen onbeweeglijk net voor de oever. De olifant drinkt, bespuit zich dan met modder en gaat tot zijn knieen in het water staan. De drie jonge nijlpaarden komen een kijkje nemen. Een tweede olifant arriveert: zelfde scenario. Dan duikt er een warthog op. Die komt drinken en een modderbadje nemen. Opnieuw komen de drie jonge hippo's kijken. Maar daar blijft het niet bij. Een van de drie stapt het water uit, recht naar de warthog toe. Die sprint weg achterna gezet door het nijlpaard. Wat een schouwspel. De hippo geeft het snel op en keert op zijn stappen terug. Maar wat ziet hij daar liggen? Hmmm ... lekkere olifantenstront. En die speelt het nijlpaard prompt naar binnen! Olifanten verteren slechts 40 % van hun voedsel. D'er zit dus best nog wat in datgene wat weer uit de olifant komt. 
Onze safari-kar was naar deze plek  aan het meer gebracht. Dus kunnen we nu terug naar de lodge rijden. Op die terugweg zien we - ongelooflijk - drie prachtige kroonkranen (crowned crane), uiteraard uit de kraanvogel-familie, die 50 meter van onze kar, rustig over de savanne wandelen.

Na de lunch twee uurtjes rust. Tijd om bij te bloggen. Om 4 uur zijn we klaar voor een volgende tocht met ons vijven en Spike in de safari-kar. Via zijn radio heeft hij gehoord van een recente "lions-kill": een jonge olifant zou neergelegd zijn door een leeuwentroep. Misschien kunnen we daar een kijkje gaan nemen? Wel een eindje rijden, maar "who cares?".

Onder de weg passeren we hier en daar een eenzame olifant, mannetjesdieren want de olifantenmaatschappij is door de vrouwen gedomineerd. Alleen zij leven samen in een permanente groep. Deze ene mannetjesolifant staat heel dicht bij de weg. Maar Spike rijdt er toch tot vlak bij. De olifant staart ons aan. Dan zet hij zijn oren wijd open, flappert er mee en krabt met zijn ene poot over de grond. Gevaarlijk? In elk geval stijgt de spanning. Vooral als het beest ook nog vervaarlijk trompettert. Maar Spike blijft er rustig bij: dit is een schijnaanval. En hij legt uit: als je bij voorbeeld een kip wil wegjagen, zwaai je met je armen, schreeuw je, kortom maak je veel misbaar. Maar als je ze echt wil pakken, dan doe je dat niet. Dan ga je ervoor, gericht op doel af. Zo is het ook met deze olifant ... volgens Spike. Heeft hij zich dan nog nooit vergist? Nee, tot nu toe niet ... maar het kan altijd eens de eerste keer zijn ... wat met een olifant vermoedelijk tevens de laatste keer is.

Nu verder naar de "lions-kill". Van de weg af, over de savanne, door putten en kuilen, over jonge boompjes en struiken. Zodra we in de buurt van de plek komen, merken we tientallen en tientallen gieren op die overal in de bomen zitten. En er komen er nog aangevlogen. Dan zien we een beetje verder de auto van Jane. Het schouwspel dat ons daar wacht is ongelooflijk. Vijf leeuwen - twee reusachtige mannetjes, een leeuwin en twee halfwassen welpen - verscheuren inderdaad een karkas van een jonge olifant. We staan op zowat 10 meter van de "kill", vlak naast de auto van Jane. Beangstigend: het ene mannetje kijkt ons af en toe indringend aan terwijl hij verder gaat met het verscheuren van de prooi. En we zitten in onze open kar: zou hij ons niet zo kunnen verscheuren? Het tweede mannetje lijkt al verzadigd te zijn en zit ongeinteressseerd rond te kijken. De leeuwin ligt er rustig bij terwijl de welpen lustig mee doen aan het trekken en sleuren aan het karkas. 

Jane kent de leeuwen, uiteraard. De ene met zijn gemene blik, die niet ophoudt met eten maar ons ook steeds in de gaten houdt, is Nacha, de leider. Volgens Jane een valse kerel die ze voor geen haar vertrouwt. Hij is het ook waarvan ze de batterij in zijn GPS-halsband moet vervangen. Zijn manen zijn zo dik dat de halsband niet eens is te zien. Nog volgens Jane is Nacha 14 jaar oud wat erg oud is voor een leeuw in deze streken. Maar hij lijkt nog altijd sterk genoeg om zijn troep onder controle te houden. "The guy has only one nut, one testicle", zegt Jane, wijzend op Nacha. Blijkbaar heeft ze dat vastgesteld tijdens een vorige verwisseling van batterij. Groot litteken op de balzak ... dus waarschijnlijk iets kwijt gespeeld tijdens een vroeger gevecht om dominantie. Dat verklaart volgens Jane zijn slecht karakter. Nacha heeft zelfs een keer de koplampen van haar auto stuk gemept! 
De andere mannetjesleeuw ziet er minstens zo imposant uit als Nacha. Hij heet Wussy, is 7 jaar oud, in de fleur van zijn leven maar aanvaardt voorlopig nog de dominantie van Nacha. In een gevecht zou Wussy normaal gezien nu al de bovenhand moeten hebben. 

Gieren zitten op veilige afstand het hele tafereel te bekijken. Af en toe komen ze dichter maar ze worden voortdurend weg gejaagd door de welpen. Gieren hebben meestal een startbaan van enige lengte nodig en kunnen zich niet al te veel permitteren nu de leeuwen nog bij de geslachte olifant zitten. Een "hooded vulture" - dat is een kleinere en lichtere gierensoort, die sneller en korter kan opstijgen - kan zich wat meer permitteren en krijgt af en toe een klein stukje te pakken.

Nacha lijkt verzadigd. Hij wandelt een eindje verder, draait zich met zijn rug naar ons toe en ...doet een kakje ... wat dan ook onmiddellijk in de wijde omgeving te ruiken is! Dat wordt een lekkernij voor de "hooded vulture". Niets gaat verloren in de natuur.

Lange tijd nog blijven we dit tafereel bekijken. Leeuwen die zich te goed doen aan een halfwassen olifant. Vermoedelijk is het dier vorige nacht gedood - Nacha is een beruchte "elephant slayer" - en zit de troep hier al een hele dag te vreten. De schemering zet in ... we moeten helaas terug. Jane zal de hele nacht bij kadaver en leeuwentroep blijven want morgen ... zoals zij het zelf zegt, krijgt Nacha "a dart in his butt"!
Nog snel een sundowner, een paar kilometer van de kill uiteraard. We horen de leeuwen in de verte brullen om aan te geven: dit is ons gebied. Hier wordt niet met ons gesold!
Op de terugweg in het donker, spot Spike met zijn zoeklicht nog twee wilde Afrikaanse katten (de voorouder van al onze huiskatten), twee "bat-eared foxes" (grootoorvos in het Nederlands?) en vele "sping hares" (spinghaas?) die op kangoeroes in miniatuur-formaat lijken. Nightjars (nachtzwaluwen) flitsen in het schijnsel van de koplampen ...

In de lodge hebben ze voor het avondmaal op ons moeten wachten: 20u30 is het. Anderhalf uur later ligt iedereen in bed. Dromend van de Nacha-troep?