Toast en kokend water.
Betty's verjaardag: 24 november.
Het "met de zon opstaan", dat wil zeggen om 5u30 of 6 uur, zijn we al lang gewoon. Zelf ontbijt klaar zetten, wat minder. Havermout of muesli is een aangename afwisseling voor de Engelse ontbijten die we hier tot nu toe voorgeschoteld kregen.
Iets na zevenen vertrekken we met Sam, één van de zwarte rangers, voor een safari in Gonarezhou National Park. Met een busje rijdt John, de blanke manager van Chilo Gorge Safari Lodge ons naar de oever van de Save-rivier. Daar stappen we uit en trekken de zanderige bedding over tot aan de waterlijn. Aan de overkant Van het water ligt een bootje. Sam fluit een paar keer en uit het
struikgewas komt iemand aangestapt. Met een lange boomtak laveert die het bootje over de bruine rivier tot waar we staan te wachten. Instappen en - mits wat geduw en getrek - het aangemeerde bootje weer loswrikken uit het zand en overvaren. Varen is veel gezegd. Het water is ondiep, 1 meter? Af en toe zitten we vast op een zandbank. De bootsman springt dan uit en duwt het bootje weer los met één hand (zijn andere heeft hij nodig voor zijn GSM). Gelukkig geen krokodillen in de buurt. Aan de overkant is een klein bureautje waar we onze toegang tot het nationaal park betalen. D'er staat ook een erg oude 4x4 safari-kar van Chilo Gorge op ons te wachten. Daarmee rijden we de "bush" in.
Gonarezhou is een wildpark. Niet doelend op de wilde dieren maar op het feit dat er geen infrastrucuur is en de wegen amper meer zijn dan een smal spoor in de savanne. Regelmatig schuren de bomen langs de safari-kar of zwiept een tak naar binnen. Niet aangewezen om hier zelf te rijden: de "weg" is in een erbarmelijke staat. De oude safari-kar heeft wat moeite om te starten maar eens in 2de versnelling - 1ste is een probleem - neemt ze elke hindernis. Wel is het hotsen en klotsen. Sam geeft deskundige uitleg over de vegetatie, de dieren - Gonarezhou betekent "plaats van veel olifanten" - en het park zelf.
Het meest spectaculaire deel van deze rondrit komt er wanneer we met de 4x4 safari-kar de steile oever van de Runde afrijden - hellingsgraad 70°? - en de rivier doorrijden. Verfrissende koelte spat op. De wielen ploegen afwisselend door stromend water van een halve meter diep en dan door het mulle zand. Dit zouden we nooit zelf proberen ... maar voor Sam is het natuurlijk routine. We zien een nijlpaard met jong ... Prachtige en grote watervogels ook: lepelaars, hamerkoppen, de goliath-ooievaar, de geelgebekte ooievaar ...
Terug dan langs dezelfde weg door de rivier. Daar krijgen we nog een bonus: een jonge bateleur-arend (zie blogposts van 29 augustus, 21 september en 17 en 18 november) zit op het zand zo'n 2 meter van onze safari-kar. "Gepakt" door de warmte? In close-up fotograferen want lang blijft hij toch niet zitten. Met het bootje terug de Save over en dan is het ruimschoots tijd voor lunch.
16u30: opnieuw op stap. Sam, onze zwarte gids, wandelt op kop - geweer over de schouder. We wandelen naar de watervallen/stroomversnellingen op de Save. Opnieuw veel uitleg over de planten en dieren. Maar het is nog altijd erg warm. De wandeling voert ons stroomopwaarts door de brousse. Klimmen en dalen over moeilijk terrein. Het zweet loopt tappelings van ons lijf. Af en toe moeten we stoppen want buiten adem. Prachtig zicht op de kronkelende rivier beneden ons. Een "honey bird" volgt ons en probeert ons mee te lokken naar waar hij een bijennest weet. Verwart hij ons met "honey badgers" die zo'n bijennest openen en een deel van de honing voor de vogel achter laten?
Uiteindelijk bereiken we de Chivirira watervallen, waar de safari-kar ons opwacht. Beneden kolkt het water in verschillende watervallen en zogenaamde " boiling pots". Vandaar de naam: Chivirira betekent "kokend water" in het Shangaan. Het waterpeil is hoog voor de tijd van het jaar maar, aan de verre oevers te zien, nog lang niet op maximum niveau. Sundowner: John en Ben, de 2de blanke ranger, presenteren ons gin-tonic. Heerlijk koel ... met veel ijsblokjes ... we kunnen wel wat drank verdragen. Terwijl de zon langzaam onder gaat - prachtig rood-oranje - vertelt Sam de verhalen van de Shangaan over deze watervallen. Zo komt het gesprek al snel op bijgeloof. Sam, de expert natuurgids, gelooft echt dat bepaalde uilen ongeluk voorspellen. Bizar ...
In een sentimentele bui - de watervallen, de zonsondergang, de dubbele gin-tonic - brengt John ons terug tot aan ons huisje. Snel douchen en klaar voor het avondmaal: op het terras van de lodge onder de zuidelijke sterrenhemel met een smal maansikkeltje. We zijn - opnieuw - de enige gasten in de lodge. "Happy birthday to you" zingt de staf voor Betty na het dessert. Ze komen aandraven met een chocoladetaart, die Betty vakkundig aansnijdt. Eén van de kelners, George, wordt morgen 22. Misschien moeten we dan voor hem zingen?
Met Sam bespreken we onze plannen voor morgen: bezoek aan Mahenye, een traditioneel Shangaan dorp. En voor de rest een keer een rustige dag want vandaag was weer "zwaar". Sam babbelt te veel ... We vertellen hem van onze politiecontroles. Hij is zeer verontwaardigd. Volgens hem is dat gewoon corruptie en afpersing. De officiële documenten die worden ingevuld zijn waarschijnlijk officiële papieren die al lang niet meer geldig zijn. Wel geven ze de toerist een vals gevoel van echtheid terwijl het geld vermoedelijk bij de politie zelf terecht komt.
Terug naar ons huis voor de stroom weer uitvalt. David wacht nog een verrassing: er hangt een schorpioen aan de binnenkant van zijn muskietennet. Nou ja, "schorpioen": 't is een beestje van amper 2 cm groot. Toch een heel gedoe om het beest het huis uit te zetten.
We horen de nijlpaarden briesen en proberen in de warmte de slaap te vatten.
Het "met de zon opstaan", dat wil zeggen om 5u30 of 6 uur, zijn we al lang gewoon. Zelf ontbijt klaar zetten, wat minder. Havermout of muesli is een aangename afwisseling voor de Engelse ontbijten die we hier tot nu toe voorgeschoteld kregen.
Iets na zevenen vertrekken we met Sam, één van de zwarte rangers, voor een safari in Gonarezhou National Park. Met een busje rijdt John, de blanke manager van Chilo Gorge Safari Lodge ons naar de oever van de Save-rivier. Daar stappen we uit en trekken de zanderige bedding over tot aan de waterlijn. Aan de overkant Van het water ligt een bootje. Sam fluit een paar keer en uit het
struikgewas komt iemand aangestapt. Met een lange boomtak laveert die het bootje over de bruine rivier tot waar we staan te wachten. Instappen en - mits wat geduw en getrek - het aangemeerde bootje weer loswrikken uit het zand en overvaren. Varen is veel gezegd. Het water is ondiep, 1 meter? Af en toe zitten we vast op een zandbank. De bootsman springt dan uit en duwt het bootje weer los met één hand (zijn andere heeft hij nodig voor zijn GSM). Gelukkig geen krokodillen in de buurt. Aan de overkant is een klein bureautje waar we onze toegang tot het nationaal park betalen. D'er staat ook een erg oude 4x4 safari-kar van Chilo Gorge op ons te wachten. Daarmee rijden we de "bush" in.Gonarezhou is een wildpark. Niet doelend op de wilde dieren maar op het feit dat er geen infrastrucuur is en de wegen amper meer zijn dan een smal spoor in de savanne. Regelmatig schuren de bomen langs de safari-kar of zwiept een tak naar binnen. Niet aangewezen om hier zelf te rijden: de "weg" is in een erbarmelijke staat. De oude safari-kar heeft wat moeite om te starten maar eens in 2de versnelling - 1ste is een probleem - neemt ze elke hindernis. Wel is het hotsen en klotsen. Sam geeft deskundige uitleg over de vegetatie, de dieren - Gonarezhou betekent "plaats van veel olifanten" - en het park zelf.
Vanaf 1975 werd de lokale bevolking, de Shangaan, die hier toen woonde, verdreven naar de overkant van de Save rivier (dat zijn dus de mensen in de dorpjes die we gisteren zagen): het nationaal park werd opgericht! Dat was uiteraard niet naar de zin van de Shangaan die tot dan toe in relatieve harmonie met de natuur hadden geleefd en af en toe een keer een dier doodden en opaten. Uit protest en met de bedoeling de plannen tot een nationaal park te dwarsbomen, begonnen de Shangaan op grote schaal te stropen. Honderden olifanten werden neergelegd. Sam toont ons een gigantische holle baobab, wel 10 meter in doorsnede, waar één van de beruchtste stropers hoofdkantoor hield. Gewapend conflict tussen de Shangaan en de Zimbabwaanse autoriteiten! Uiteindelijk werd een compromis gesloten en mochten de Shangaan blijven jagen op de nieuwe gronden die hun waren toegewezen. Resultaat is nog steeds dat de dieren in Gonarezhou redelijk shuw zijn. De olifanten die we zien nemen een aggressieve of vluchtende houding aan. Naast de antilopen zoals impala, kudu, duiker en Afrikaanse eland, zien we veel watervogels. Er is hier dan ook veel water. Naast de Save is er nog de Runde en een paar natuurlijke overstromingsmeertjes.
Het meest spectaculaire deel van deze rondrit komt er wanneer we met de 4x4 safari-kar de steile oever van de Runde afrijden - hellingsgraad 70°? - en de rivier doorrijden. Verfrissende koelte spat op. De wielen ploegen afwisselend door stromend water van een halve meter diep en dan door het mulle zand. Dit zouden we nooit zelf proberen ... maar voor Sam is het natuurlijk routine. We zien een nijlpaard met jong ... Prachtige en grote watervogels ook: lepelaars, hamerkoppen, de goliath-ooievaar, de geelgebekte ooievaar ... Terug dan langs dezelfde weg door de rivier. Daar krijgen we nog een bonus: een jonge bateleur-arend (zie blogposts van 29 augustus, 21 september en 17 en 18 november) zit op het zand zo'n 2 meter van onze safari-kar. "Gepakt" door de warmte? In close-up fotograferen want lang blijft hij toch niet zitten. Met het bootje terug de Save over en dan is het ruimschoots tijd voor lunch.Laten we van de hitte gebruik maken om broodjes te roosteren op een zwarte pan in de zon. En dat lukt aardig: na amper 5 minuten hebben we heerlijk krokante toost. Smaakt goed met zelf (Evelien) klaar gemaakte tonijnsla. We proberen een ei te bakken op onze hete pan in de zon. Maar hoewel je de pansteel amper kan vast houden door de hitte lukt het bakken ons toch net niet: het blijft een wat vies uitziende, half gestolde eierbrij. Drie uurtjes rust nu ... tijd voor het zwembad of simpelweg wat rusten of deze blog bijwerken (moet niet altijd 's nachts gebeuren).
16u30: opnieuw op stap. Sam, onze zwarte gids, wandelt op kop - geweer over de schouder. We wandelen naar de watervallen/stroomversnellingen op de Save. Opnieuw veel uitleg over de planten en dieren. Maar het is nog altijd erg warm. De wandeling voert ons stroomopwaarts door de brousse. Klimmen en dalen over moeilijk terrein. Het zweet loopt tappelings van ons lijf. Af en toe moeten we stoppen want buiten adem. Prachtig zicht op de kronkelende rivier beneden ons. Een "honey bird" volgt ons en probeert ons mee te lokken naar waar hij een bijennest weet. Verwart hij ons met "honey badgers" die zo'n bijennest openen en een deel van de honing voor de vogel achter laten?
Uiteindelijk bereiken we de Chivirira watervallen, waar de safari-kar ons opwacht. Beneden kolkt het water in verschillende watervallen en zogenaamde " boiling pots". Vandaar de naam: Chivirira betekent "kokend water" in het Shangaan. Het waterpeil is hoog voor de tijd van het jaar maar, aan de verre oevers te zien, nog lang niet op maximum niveau. Sundowner: John en Ben, de 2de blanke ranger, presenteren ons gin-tonic. Heerlijk koel ... met veel ijsblokjes ... we kunnen wel wat drank verdragen. Terwijl de zon langzaam onder gaat - prachtig rood-oranje - vertelt Sam de verhalen van de Shangaan over deze watervallen. Zo komt het gesprek al snel op bijgeloof. Sam, de expert natuurgids, gelooft echt dat bepaalde uilen ongeluk voorspellen. Bizar ... In een sentimentele bui - de watervallen, de zonsondergang, de dubbele gin-tonic - brengt John ons terug tot aan ons huisje. Snel douchen en klaar voor het avondmaal: op het terras van de lodge onder de zuidelijke sterrenhemel met een smal maansikkeltje. We zijn - opnieuw - de enige gasten in de lodge. "Happy birthday to you" zingt de staf voor Betty na het dessert. Ze komen aandraven met een chocoladetaart, die Betty vakkundig aansnijdt. Eén van de kelners, George, wordt morgen 22. Misschien moeten we dan voor hem zingen?
Met Sam bespreken we onze plannen voor morgen: bezoek aan Mahenye, een traditioneel Shangaan dorp. En voor de rest een keer een rustige dag want vandaag was weer "zwaar". Sam babbelt te veel ... We vertellen hem van onze politiecontroles. Hij is zeer verontwaardigd. Volgens hem is dat gewoon corruptie en afpersing. De officiële documenten die worden ingevuld zijn waarschijnlijk officiële papieren die al lang niet meer geldig zijn. Wel geven ze de toerist een vals gevoel van echtheid terwijl het geld vermoedelijk bij de politie zelf terecht komt.
Terug naar ons huis voor de stroom weer uitvalt. David wacht nog een verrassing: er hangt een schorpioen aan de binnenkant van zijn muskietennet. Nou ja, "schorpioen": 't is een beestje van amper 2 cm groot. Toch een heel gedoe om het beest het huis uit te zetten.
We horen de nijlpaarden briesen en proberen in de warmte de slaap te vatten.