Hel in "Beitbridge" - deel 2.
Als alles goed gaat verlaten we vandaag, 26 november 2014, Zimbabwe.
Zeven uur 's ochtends: uitchecken uit Chilo Gorge Safari Lodge.Daarna vatten we de terugweg aan, te beginnen met de 40 km lange pittoreske aardeweg ( zie blogpost van 25 november).
Nog maar pas hebben we de asfalt hoofdweg bereikt of we passeren - vlotjes - een eerste politiecontrole. Brug over de Save over en ... tweede controle. En die gaat niet zo vlot: ze willen onze gevaarsdriehoek zien. Die kunnen we opdiepen. Er moet een tweede zijn. Ook die vinden we. En een brandblusser. Duurt wat langer maar ook die kunnen we tonen. Overleg bij de polite. Je hoort ze denken: "Hoe gaan we deze toeristen geld afpersen?" Beslist: het bruto- en netto-gewicht van onze auto moet in grote letters op de zijkant staan want het is een pick-up truck. Op de voorruit kleeft een registratie-sticker met bruto- en netto-gewicht. Is dat dan niet OK? Nee ... we hebben hoe dan ook een ernstige overtreding begaan. Prijs: 20 $ of 200 ZAR! Verontwaardiging alom in ons gezelschap. Vooral bij Evelien die heftig verbaal in de clinch gaat met de agenten. Wij ook trouwens ... maar in deze macho-cultuur is het misschien niet aangewezen dat zij discussieert. De standaard-prijs voor een ovetreding in Zimbabwe is 10 $, schreeuwt Evelien de agenten toe. Waarop er één prompt zijn boek met vroegere overtredingen toont met voorbeelden van 15 $, 25 $ met naam en toenaam van de geverbaliseerde. Tot zover dus "privacy" in Zimbabwe. We willen eigenlijk niet toegeven, maar we staan hier al ruim 15 minuten. Kunnen we over de prijs onderhandelen, want het is duidelijk dat ze toch geld moeten hebben? Moeilijk ... maar uiteindelijk met het argument dat we overal gaan vertellen dat je niet naar Zimbabwe op vakantie moet gaan en dat zij dus in de toekomst ook minder geld gaan krijgen, geven ze toe: 10 $! "Admission of guilt" ondertekend en weg zijn we.
Als afscheid van Zimbabwe laat dit een bittere nasmaak na!
Gelukkig verloopt de rest van onze lange rit tot Beitbridge zonder verdere verwikkelingen. Grensformaliteiten aan de Zim-kant: "Gate pass" halen en betalen (9 $); dan uitreisstempel in reispas krijgen (uiteraard aan ander loket) en niet vergeten de blauwe gate pass daar ook te laten stempelen. Dan gate pass opnieuw laten stempelen aan een bureautje zonder enige verdere aanduiding waar twee verveelde ambtenaren zitten te doen alsof de hele zaak hun niet interesseert, wat waarschijnlijk ook zo is. Eens dat geflikt is, naar een verder lokaaltje rijden om opnieuw de blauwe gate pass te laten stempelen. Als we daar aankomen, doet een persoon in fluo-hesje en met één of andere badge rond de nek, druk teken waar we moeten parkeren. Dan moet ik uitstappen - één persoon, niet de anderen. TIPS-document, paspoort en de blauwe gate pass moet ik hebben. Hij gaat met mij een lokaal binnen, naar een loket waar hij de documenten uit mijn handen neemt en aan een vrouwelijke bediende achter het loket geeft. Die houdt het TIPS-document in, geeft mij mijn pas terug en de gate pass. De man in fluo-hesje neemt mijn gate pass uit mijn handen en wijst een parkeerplaats een beetje verder aan. Maar ... godv... met al die documenten heb ik hem opnieuw mijn gate pass laten ontfutselen. Op dat eigenste moment opent de mevrouw die daarnet aan het loket zat een venster en roept me toe: "Never give your gate pass to another person!" We springen met drieën uit de auto maar het is al niet meer nodig: de kerel in fluo-jasje keert op zijn stappen terug en geeft me mijn gate pass zomaar terug. Oef... dat was op het nippertje. "Bribe-bridge" doet zijn naam weer alle eer aan. Maar het gaat nu vlot: met auto naar de laatste controle rijden. Daar gate pass inleveren en we zijn Zimbabwe uit, de brug over de Limpopo op, niemandsland in. Al bij al heeft het maar 20 minuten geduurd!
Nu de Zuid-Afrika kant nog. Geen of erg onduidelijke aanduidingen. Een persoon controleert onze passen op Zimbabwe uitreisstempel. Dan eerst Ebola-controle: je moet voor een camera gaan staan en na een hoofdknik van een ambtenaar, neem je een papiertje. Daarna naar "Immigration". Maar dat is een container met vier loketten en vier files er voor ... in de brandende middagzon. Aanschuiven dan maar tussen de inkomende Zimbo's. Bavianen lopen als rovers rond, spiedend naar alles wat eetbaars is en uit je handen kan getrokken worden. Eén ervan is zelf een hoogspanningspost in gesukkeld en wordt er door iemand met een rubberen tuinslang en veel kabaal uit gejaagd. We hebben ons verdeeld over twee aanschuif-rijen. Betty en ik hebben de slechtste keuze gemaakt: als we na een half uur zwetend aanschuiven op nr. 2 zijn beland gaat het loket dicht! Ik protesteer en vraag of we dan maar een andere file moeten nemen. Nee, er komt "dadelijk" een andere ambtenaar. Dat "dadelijk" is uiteindelijk ruim een kwartier later. Gelukkig staan we inmiddels in een streepje schaduw. We zijn de enige blanken. Aan het eind van de files worden, mits betaling, plaatsen vooraan aangeboden. Blijkbaar zijn er professionele aanschuivers die van toeristen en Zimbo's willen profiteren en een graantje proberen mee te pikken.
Uiteindelijk is het onze beurt en krijgen we onze inreis-stempel, na ons Ebola- papiertje te hebben ingeleverd. We hebben inmiddels ook een geel papiertje voor de auto ingevuld en laten dat hier afstempelen. Zijn we klaar? Nee ... nu naar "Customs" waar het gele papiertje nogmaals wordt gestempeld, waarschijnlijk om te bevestigen dat de eerste stempel een correcte stempel is. Dan naar "vehicle inspection" waar vijf luie Zuid-Afrikaanse agenten zitten te niksen. Ze kijken niet eens op. Uitstappen en gele papiertje laten bekijken. Doorrijden tot aan een laatste gate. Gele papiertje, inmiddels gans overstempeld en vuil, afgeven en ... we zijn opnieuw legaal in Zuid-Afrika. Totale tijd: op de kop af twee uur. Alvast beter dan toen we hier twee weken geleden in de andere richting passeerden (zie blogpost van 12 november 2014). Maar één ding is zeker: zowel Zimbabwe als Zuid-Afrika zouden deze grenspost moeten "opkuisen" en komaf maken met corruptie. Begrijpen ze dan niet dat hierdoor toeristen wegblijven?
Nog een kleine 100 km tot Madi a Thavha Mountain Lodge, ons verblijf voor de laatste twee dagen van deze vakantie. Eerst inkopen doen in de Checkers supermarkt. Wereld van verschil met de "supermarkten" in Zimbabwe: enorme keuze, luxe-produkten, vers, kortom: we zijn terug in de beschaving!
Madi a Thavha is een verademing na Zimbabwe. Vriendelijke ontvangst met een drankje aangeboden door Percy, de zwarte "food and beverage" manager en door Marcelle en Aart, eigenaars en Nederlanders. We logeren in het ruime en luchtige Limpopo huis, met alle voor ons normale comfort. Prachtig zicht op bergen en vallei. Tijd voor braai ... zoals gewoonlijk een klus voor Stijn.
Zware dag gehad vandaag maar eind goed, al goed.
Zeven uur 's ochtends: uitchecken uit Chilo Gorge Safari Lodge.Daarna vatten we de terugweg aan, te beginnen met de 40 km lange pittoreske aardeweg ( zie blogpost van 25 november).
Nog maar pas hebben we de asfalt hoofdweg bereikt of we passeren - vlotjes - een eerste politiecontrole. Brug over de Save over en ... tweede controle. En die gaat niet zo vlot: ze willen onze gevaarsdriehoek zien. Die kunnen we opdiepen. Er moet een tweede zijn. Ook die vinden we. En een brandblusser. Duurt wat langer maar ook die kunnen we tonen. Overleg bij de polite. Je hoort ze denken: "Hoe gaan we deze toeristen geld afpersen?" Beslist: het bruto- en netto-gewicht van onze auto moet in grote letters op de zijkant staan want het is een pick-up truck. Op de voorruit kleeft een registratie-sticker met bruto- en netto-gewicht. Is dat dan niet OK? Nee ... we hebben hoe dan ook een ernstige overtreding begaan. Prijs: 20 $ of 200 ZAR! Verontwaardiging alom in ons gezelschap. Vooral bij Evelien die heftig verbaal in de clinch gaat met de agenten. Wij ook trouwens ... maar in deze macho-cultuur is het misschien niet aangewezen dat zij discussieert. De standaard-prijs voor een ovetreding in Zimbabwe is 10 $, schreeuwt Evelien de agenten toe. Waarop er één prompt zijn boek met vroegere overtredingen toont met voorbeelden van 15 $, 25 $ met naam en toenaam van de geverbaliseerde. Tot zover dus "privacy" in Zimbabwe. We willen eigenlijk niet toegeven, maar we staan hier al ruim 15 minuten. Kunnen we over de prijs onderhandelen, want het is duidelijk dat ze toch geld moeten hebben? Moeilijk ... maar uiteindelijk met het argument dat we overal gaan vertellen dat je niet naar Zimbabwe op vakantie moet gaan en dat zij dus in de toekomst ook minder geld gaan krijgen, geven ze toe: 10 $! "Admission of guilt" ondertekend en weg zijn we.
Als afscheid van Zimbabwe laat dit een bittere nasmaak na!
Ondanks de vriendelijkheid van vele agenten is het voor ons duidelijk dat de politie gewoon corrupt is en alles probeert om geld uit de zakken van toeristen te halen ... Hopelijk behandelen ze hun eigen bevolking beter maar ik betwijfel het sterk ...
Gelukkig verloopt de rest van onze lange rit tot Beitbridge zonder verdere verwikkelingen. Grensformaliteiten aan de Zim-kant: "Gate pass" halen en betalen (9 $); dan uitreisstempel in reispas krijgen (uiteraard aan ander loket) en niet vergeten de blauwe gate pass daar ook te laten stempelen. Dan gate pass opnieuw laten stempelen aan een bureautje zonder enige verdere aanduiding waar twee verveelde ambtenaren zitten te doen alsof de hele zaak hun niet interesseert, wat waarschijnlijk ook zo is. Eens dat geflikt is, naar een verder lokaaltje rijden om opnieuw de blauwe gate pass te laten stempelen. Als we daar aankomen, doet een persoon in fluo-hesje en met één of andere badge rond de nek, druk teken waar we moeten parkeren. Dan moet ik uitstappen - één persoon, niet de anderen. TIPS-document, paspoort en de blauwe gate pass moet ik hebben. Hij gaat met mij een lokaal binnen, naar een loket waar hij de documenten uit mijn handen neemt en aan een vrouwelijke bediende achter het loket geeft. Die houdt het TIPS-document in, geeft mij mijn pas terug en de gate pass. De man in fluo-hesje neemt mijn gate pass uit mijn handen en wijst een parkeerplaats een beetje verder aan. Maar ... godv... met al die documenten heb ik hem opnieuw mijn gate pass laten ontfutselen. Op dat eigenste moment opent de mevrouw die daarnet aan het loket zat een venster en roept me toe: "Never give your gate pass to another person!" We springen met drieën uit de auto maar het is al niet meer nodig: de kerel in fluo-jasje keert op zijn stappen terug en geeft me mijn gate pass zomaar terug. Oef... dat was op het nippertje. "Bribe-bridge" doet zijn naam weer alle eer aan. Maar het gaat nu vlot: met auto naar de laatste controle rijden. Daar gate pass inleveren en we zijn Zimbabwe uit, de brug over de Limpopo op, niemandsland in. Al bij al heeft het maar 20 minuten geduurd!
Nu de Zuid-Afrika kant nog. Geen of erg onduidelijke aanduidingen. Een persoon controleert onze passen op Zimbabwe uitreisstempel. Dan eerst Ebola-controle: je moet voor een camera gaan staan en na een hoofdknik van een ambtenaar, neem je een papiertje. Daarna naar "Immigration". Maar dat is een container met vier loketten en vier files er voor ... in de brandende middagzon. Aanschuiven dan maar tussen de inkomende Zimbo's. Bavianen lopen als rovers rond, spiedend naar alles wat eetbaars is en uit je handen kan getrokken worden. Eén ervan is zelf een hoogspanningspost in gesukkeld en wordt er door iemand met een rubberen tuinslang en veel kabaal uit gejaagd. We hebben ons verdeeld over twee aanschuif-rijen. Betty en ik hebben de slechtste keuze gemaakt: als we na een half uur zwetend aanschuiven op nr. 2 zijn beland gaat het loket dicht! Ik protesteer en vraag of we dan maar een andere file moeten nemen. Nee, er komt "dadelijk" een andere ambtenaar. Dat "dadelijk" is uiteindelijk ruim een kwartier later. Gelukkig staan we inmiddels in een streepje schaduw. We zijn de enige blanken. Aan het eind van de files worden, mits betaling, plaatsen vooraan aangeboden. Blijkbaar zijn er professionele aanschuivers die van toeristen en Zimbo's willen profiteren en een graantje proberen mee te pikken.
Uiteindelijk is het onze beurt en krijgen we onze inreis-stempel, na ons Ebola- papiertje te hebben ingeleverd. We hebben inmiddels ook een geel papiertje voor de auto ingevuld en laten dat hier afstempelen. Zijn we klaar? Nee ... nu naar "Customs" waar het gele papiertje nogmaals wordt gestempeld, waarschijnlijk om te bevestigen dat de eerste stempel een correcte stempel is. Dan naar "vehicle inspection" waar vijf luie Zuid-Afrikaanse agenten zitten te niksen. Ze kijken niet eens op. Uitstappen en gele papiertje laten bekijken. Doorrijden tot aan een laatste gate. Gele papiertje, inmiddels gans overstempeld en vuil, afgeven en ... we zijn opnieuw legaal in Zuid-Afrika. Totale tijd: op de kop af twee uur. Alvast beter dan toen we hier twee weken geleden in de andere richting passeerden (zie blogpost van 12 november 2014). Maar één ding is zeker: zowel Zimbabwe als Zuid-Afrika zouden deze grenspost moeten "opkuisen" en komaf maken met corruptie. Begrijpen ze dan niet dat hierdoor toeristen wegblijven?
Nog een kleine 100 km tot Madi a Thavha Mountain Lodge, ons verblijf voor de laatste twee dagen van deze vakantie. Eerst inkopen doen in de Checkers supermarkt. Wereld van verschil met de "supermarkten" in Zimbabwe: enorme keuze, luxe-produkten, vers, kortom: we zijn terug in de beschaving!
Madi a Thavha is een verademing na Zimbabwe. Vriendelijke ontvangst met een drankje aangeboden door Percy, de zwarte "food and beverage" manager en door Marcelle en Aart, eigenaars en Nederlanders. We logeren in het ruime en luchtige Limpopo huis, met alle voor ons normale comfort. Prachtig zicht op bergen en vallei. Tijd voor braai ... zoals gewoonlijk een klus voor Stijn.Zware dag gehad vandaag maar eind goed, al goed.