Ontmoeting(en) met de politie en ...
Vrijdag 14 november: tijd om opnieuw te verhuizen. Dus vroeg opstaan (6 uur), pakken maken en laatste ontbijt met Shepherd en Dana. Evelien vertelt dat de vloer van haar kamer gisteravond bezaaid was met dode vliegmieren. Vanmorgen geen spoor meer van enig dood insect. Vermoedelijk heeft een gekko alles opgevreten ... Maar of de insecticide hem goed zal bekomen???
Als extra service wordt tijdens ons ontbijt onze auto gewassen. Afscheid nemen, instappen en weg. Op de 60 km naar Bulawayo passeren ons welgeteld 10 tegenliggers en moeten we aan drie politiecontroles stoppen. Geen erg: na een "Hello, how are you? Fine and you?" rijden we elke keer vlotjes door. Bulawayo rond half negen 's morgens: in volle spitsuur maar het verkeer is zoals in Belgie op een zondag. Geen sloppenwijken. De stad lijkt proper en netjes met veel huizen in koloniale stijl. Wel veel voetgangers. Eventjes diesel bijtanken, maar in het eerste tankstation waar we stoppen zitten ze door hun voorraad heen. Tweede station heeft wel nog diesel. Al heel snel zijn we deze tweede grootste stad van Zimbabwe weer uit.
En dan een lange kaarsrechte en verlaten weg naar het noorden, naar Hwange Nationaal
Park. Niet helemaal verlaten: af en toe passeren we een piepklein dorpje, een tiental rondavels, armoedig maar wel proper en netjes. Of we rijden lifters voorbij. Of ezels, of koeien, of geiten die hier allemaal lijken los te lopen rond en op het asfalt. Of uitgebrande of volledig gestripte wrakken van autos of vrachtwagens. Die laatste zijn meestal van truckers die 's nachts op de onverlichte wegen door Zimbabwe razen en dan in slaap vallen achter het stuur. Of politiecontroles! Na de drie van voor Bulawayo hebben we nu een vierde, vijfde, zesde, en zo verder controle, sommige gewoon door een paar roestige tonnen in het midden van de weg te zetten. En meestal rijden we zonder veel poespas na een korte stop door.
Maar niet bij de tiende! Agent Sharapa vertelt ons, na de gewone begroeting, dat ons voertuig naar Zimbabwaanse normen, een pick-up is. Die moeten op de bumper achteraan een doorlopende rode reflecterende strip hebben. En wij hebben alleen maar twee rode strips op elke hoek. Dat wordt een boete van $ 20! We argumenteren: dat we dat niet wisten, dat het een huurauto is, en waar zouden we dan zo'n strip kunnen kopen, en wat doen we dan bij de volgende controle en dat het toch een zware boete is? De agent lijkt te aarzelen, roept er zijn chef bij. Die lijkt wat verveeld met de zaak, zegt iets, vermoedelijk in Shona-taal, en loopt weg. Dan vraagt de agent ons waar we vandaan komen. Van België. Ha, de red devils, world championship. Ja, inderdaad: dat België. Ok, dan moeten we maar $ 10 betalen. Maar Stijn, de chauffeur, moet wel een "Admission of Guilt" ondertekenen, wat tevens ons officiële boete-document is. We kunnen doorrijden. Onnodig te zeggen dat het voorval verder druk wordt becommentarieerd! Zullen we al dan niet zo'n rode strip kopen?
't Is al na de middag als we Hwange National Park (uitspreken: "wangie", met een Franse G)
binnen rijden. Dit is een park zo groot als half Belgie. Vanaf de ingangspoort - er zijn overigens geen afsluitingen rond het park - moeten we nog ruim 82 km in het park rijden tot onze eindbestemming: Camp Hwange. Hier zijn we de 10de bezoekersauto vandaag. We eten rechtstaand "uit het vuistje" wat we nog aan eten in onze auto hebben (grissini's, 1 boterham, 1 salami). Een auto met Afrikaners stopt. Ze hebben een leeuw gezien, liggend onder een boom, zo een 7,5 km van de ingang. Hop, de auto in en weg. En inderdaad, na wat spotwerk (vooral door Stijn) zien we een mannetjes leeuw onder een boom liggen, op 10 meter van de weg. De kerel staat op, kijkt even naar ons en wandelt dan lusteloos weg.
Camp Hwange is een zogenaamd "bush camp": 8 "chalets" met rieten dak en "muren" van gaas die je naar believen kan op- of afrollen. Niet afgesloten door enige omheining. Dus wordt ons gevraagd, na een welkomstdrankje, een document te teken waarbij we alle verantwoordelijkheid voor eventuele ongevallen / aanvallen van dieren op onszelf nemen.
En even later stappen we al in de safari-kar voor een eerste verkenning van de omgeving. Shepherd was een goede gids maar "Spike", blank, lijkt letterlijk alles af te weten van de savanne en haar bewoners. Verhalen over termieten wisselen af met het fluitend lokken van een uil - die dan nog komt aangevlogen ook - uitleg over de mopane-boom, zebra's, invloed van te veel olifanten op de vegetatie en duizend andere dingen meer. We wandelen door de savanne, Spike met tweeloops geweer op kop. Donkere wolken en bliksem in de verte. Dreigende luchten, maar ... het blijft droog voor onze sundowner. Bij het terug rijden is de duisternis al ingevallen. We stoppen nog aan een meertje waar de nijlpaarden uit het water trekken op weg naar hun graaslanden.
Bij terugkeer aan het hoofdgebouw van Camp Hwange wordt ons verteld dat we overdag, wanneer het klaar is, wel zelf mogen rondwandelen tussen de "tenten" maar in geen geval 's nachts want te gevaarlijk! Dus moeten we voor het avondmaal braafjes wachten tot we door Spike en een assistent met krachtige zaklamp worden afgehaald om de 50 meter naar het hoofdgebouw te overbruggen. Geen overbodige luxe. Plots blijft Spike stokstijf staan en duwt me achteruit. Op de rand van het zandpadje, anderhalve meter van waar we staan, verschuilt zich een slang. Niet zomaar een slang: een beest van ongeveer 2 meter, een uiterst giftige Egyptische cobra! Wachten en kijken. De slang lijkt weg te sluipen maar kronkelt dan plots terug naar de weg. Nog wat wachten. Dan toch maar op aanraden van onze gidsen van het pad af en in een grote bocht om de slang heen lopen. Oef ... opnieuw stof om over te discussiëren. We laten de adrenaline bezinken tijdens het aperitief. Nog 5 andere gasten: een Engels paar, een Duits en een mevrouw uit Frankrijk. Allemaal samen met Ruth, gastvrouw, gids Spike en een tweede gids rond de tafel. Bespreken wat we morgen doen. Met zijn vijven en Spike wordt een vroege uitstap en wandeling gepland. Opstaan om 5 uur, jawel: vijf uur! Dus vandaag om 21u30 in bed.
Als extra service wordt tijdens ons ontbijt onze auto gewassen. Afscheid nemen, instappen en weg. Op de 60 km naar Bulawayo passeren ons welgeteld 10 tegenliggers en moeten we aan drie politiecontroles stoppen. Geen erg: na een "Hello, how are you? Fine and you?" rijden we elke keer vlotjes door. Bulawayo rond half negen 's morgens: in volle spitsuur maar het verkeer is zoals in Belgie op een zondag. Geen sloppenwijken. De stad lijkt proper en netjes met veel huizen in koloniale stijl. Wel veel voetgangers. Eventjes diesel bijtanken, maar in het eerste tankstation waar we stoppen zitten ze door hun voorraad heen. Tweede station heeft wel nog diesel. Al heel snel zijn we deze tweede grootste stad van Zimbabwe weer uit.
En dan een lange kaarsrechte en verlaten weg naar het noorden, naar Hwange Nationaal
Park. Niet helemaal verlaten: af en toe passeren we een piepklein dorpje, een tiental rondavels, armoedig maar wel proper en netjes. Of we rijden lifters voorbij. Of ezels, of koeien, of geiten die hier allemaal lijken los te lopen rond en op het asfalt. Of uitgebrande of volledig gestripte wrakken van autos of vrachtwagens. Die laatste zijn meestal van truckers die 's nachts op de onverlichte wegen door Zimbabwe razen en dan in slaap vallen achter het stuur. Of politiecontroles! Na de drie van voor Bulawayo hebben we nu een vierde, vijfde, zesde, en zo verder controle, sommige gewoon door een paar roestige tonnen in het midden van de weg te zetten. En meestal rijden we zonder veel poespas na een korte stop door.Maar niet bij de tiende! Agent Sharapa vertelt ons, na de gewone begroeting, dat ons voertuig naar Zimbabwaanse normen, een pick-up is. Die moeten op de bumper achteraan een doorlopende rode reflecterende strip hebben. En wij hebben alleen maar twee rode strips op elke hoek. Dat wordt een boete van $ 20! We argumenteren: dat we dat niet wisten, dat het een huurauto is, en waar zouden we dan zo'n strip kunnen kopen, en wat doen we dan bij de volgende controle en dat het toch een zware boete is? De agent lijkt te aarzelen, roept er zijn chef bij. Die lijkt wat verveeld met de zaak, zegt iets, vermoedelijk in Shona-taal, en loopt weg. Dan vraagt de agent ons waar we vandaan komen. Van België. Ha, de red devils, world championship. Ja, inderdaad: dat België. Ok, dan moeten we maar $ 10 betalen. Maar Stijn, de chauffeur, moet wel een "Admission of Guilt" ondertekenen, wat tevens ons officiële boete-document is. We kunnen doorrijden. Onnodig te zeggen dat het voorval verder druk wordt becommentarieerd! Zullen we al dan niet zo'n rode strip kopen?
't Is al na de middag als we Hwange National Park (uitspreken: "wangie", met een Franse G)
binnen rijden. Dit is een park zo groot als half Belgie. Vanaf de ingangspoort - er zijn overigens geen afsluitingen rond het park - moeten we nog ruim 82 km in het park rijden tot onze eindbestemming: Camp Hwange. Hier zijn we de 10de bezoekersauto vandaag. We eten rechtstaand "uit het vuistje" wat we nog aan eten in onze auto hebben (grissini's, 1 boterham, 1 salami). Een auto met Afrikaners stopt. Ze hebben een leeuw gezien, liggend onder een boom, zo een 7,5 km van de ingang. Hop, de auto in en weg. En inderdaad, na wat spotwerk (vooral door Stijn) zien we een mannetjes leeuw onder een boom liggen, op 10 meter van de weg. De kerel staat op, kijkt even naar ons en wandelt dan lusteloos weg.Het begint de regenen met donder en bliksen. Maar lang duurt het niet. We zien onder de weg kudu, warthog, olifant, steenbok, leopard tortoise (luipaard-schildpad) ... deze keer te veel om op te noemen. Uiteindelijk bereiken we iets na 4 uur de Shumba-pan. Daar links af, aan een "No entry" teken onder een schedel van een olifant. Bestemming bereikt! In het park niemand, geen enkele auto, tegen gekomen.
Camp Hwange is een zogenaamd "bush camp": 8 "chalets" met rieten dak en "muren" van gaas die je naar believen kan op- of afrollen. Niet afgesloten door enige omheining. Dus wordt ons gevraagd, na een welkomstdrankje, een document te teken waarbij we alle verantwoordelijkheid voor eventuele ongevallen / aanvallen van dieren op onszelf nemen.
En even later stappen we al in de safari-kar voor een eerste verkenning van de omgeving. Shepherd was een goede gids maar "Spike", blank, lijkt letterlijk alles af te weten van de savanne en haar bewoners. Verhalen over termieten wisselen af met het fluitend lokken van een uil - die dan nog komt aangevlogen ook - uitleg over de mopane-boom, zebra's, invloed van te veel olifanten op de vegetatie en duizend andere dingen meer. We wandelen door de savanne, Spike met tweeloops geweer op kop. Donkere wolken en bliksem in de verte. Dreigende luchten, maar ... het blijft droog voor onze sundowner. Bij het terug rijden is de duisternis al ingevallen. We stoppen nog aan een meertje waar de nijlpaarden uit het water trekken op weg naar hun graaslanden.
Bij terugkeer aan het hoofdgebouw van Camp Hwange wordt ons verteld dat we overdag, wanneer het klaar is, wel zelf mogen rondwandelen tussen de "tenten" maar in geen geval 's nachts want te gevaarlijk! Dus moeten we voor het avondmaal braafjes wachten tot we door Spike en een assistent met krachtige zaklamp worden afgehaald om de 50 meter naar het hoofdgebouw te overbruggen. Geen overbodige luxe. Plots blijft Spike stokstijf staan en duwt me achteruit. Op de rand van het zandpadje, anderhalve meter van waar we staan, verschuilt zich een slang. Niet zomaar een slang: een beest van ongeveer 2 meter, een uiterst giftige Egyptische cobra! Wachten en kijken. De slang lijkt weg te sluipen maar kronkelt dan plots terug naar de weg. Nog wat wachten. Dan toch maar op aanraden van onze gidsen van het pad af en in een grote bocht om de slang heen lopen. Oef ... opnieuw stof om over te discussiëren. We laten de adrenaline bezinken tijdens het aperitief. Nog 5 andere gasten: een Engels paar, een Duits en een mevrouw uit Frankrijk. Allemaal samen met Ruth, gastvrouw, gids Spike en een tweede gids rond de tafel. Bespreken wat we morgen doen. Met zijn vijven en Spike wordt een vroege uitstap en wandeling gepland. Opstaan om 5 uur, jawel: vijf uur! Dus vandaag om 21u30 in bed.